♡Familie♡

Hoofdstuk 28:

1 dag later:

Het is heel stil op school en het heeft een soort duistere sweer, er is niemand en het is redelijk donker binnen in de school. Ik loop naar mijn kluisje maar ik zie nog steeds niemand, maar daar trek ik mij niets van aan. Ik doe gewoon alsof ik niets merk en pak mijn boeken uit mijn kluisje, ik pak mijn telefoon om Sanne te bellen maar dan merk ik dat al mijn contacten en gegevens verdwenen zijn. Voordat ik er goed over na kan denken gaat de bel en loop ik naar het lokaal waar ik les heb maar nog steeds zie ik nog niemand (lokaal D13). De deur is dicht dus blijf ik ervoor staan en kijk om mij heen. na 1 minuut komt er beweging in de deur. De deur gaat langzaam en krakend open net zoals dat in een horror film gebeurt. Ik kijk het lokaal in en zie dat er niemand is dus begrijp ik dat die deur van zelf open ging waar ik zelf een beetje de kriebels van krijg. Ik loop toch het lokaal voorzichtig in en als ik er 1 stap in sta, gaat de deur dicht met een klap waar ik dus logisch van schik. Ik probeer de deur open te krijgen maar het lukt me niet. Op dat moment hoor ik z'n gemene lach waardoor ik nog harder van duw. Ik hoor een gemene stem zeggen: Je komt hier nooit meer uit NOOIT. En hij begint weer gemeen te lachen, dan komt er een zuigend zwart gat in de muur die het heel lokaal meesleurt, de stoelen, tafels, het bureau en de boeken. Ik hou mij vast aan de deurklink met al mijn kracht maar het werkt niet en ik word ook meegesleurd in het zwarte gat en dan....

schik ik wakker in mijn bed. Het was allemaal net echt maar waar ik nu eigenlijk niets meer van kan herinneren. Door de schrik kan ik niet meer slapen en het is nog maar 4 uur s'morgens. Ik besluit om maar iets te gaan eten en dan om 5:30 Sanne te bellen om haar deze rare droom te vertellen, want ze is altijd om die tijd al wakker voor huiswerk, leerwerk, door haar broertjes en zusjes en voor training van haar krachten dat ze moet doen van haar ouders en met haar familie. We komen tot de conclusie dat het niet perse alleen maar een nachtmerrie hoeft te zijn dus gaan we vanmiddag na de les ( omdat we dan 2 uur eerder uit zijn ) even kijken wat het dan wel kan zijn.

Als we op school zijn en de lessen zijn voorbij lopen we weer naar ons vaste plekje, de bezemkast.
Als we er zijn met de deur dicht:
Ik: Sanne, zullen we Jack bellen dan doen we het met z'n drieën.
Sanne: dat duurt veelste lang en we hebben zo nog les maar wat kan een aanwijzing zijn?
Ik: even denken...
En ik denk heel goed na over mijn droom en dan..
Ik: ja het lokaal D13 gebeurde het.
Sanne: Dus daar gaan we zoeken.

We lopen naar het lokaal D13 waar gelukkig geen les bezig is.
Als we het lokaal in lopen vraagt Sanne weer of ik nog een aanwijzing weet en kan vertellen maar ik moet haar teleur stellen want nog iets anders opvallends kan ik me niet meer herinneren. We doorzoeken het lokaal waar we dus ook nog eens zo les hebben maar we vinden niets. Na 20 minuten geven we het op en gaan alvast op onze plek zitten tot de bel gaat. Onze klasgenoten komen 1 voor 1 naar binnen en hun gaan ook op hun plek zitten. Als laatst komt de oude, kleine en vervelende leraar binnen ( meneer Dol). We moeten van hem onze map pakken dat in dat lokaal ligt in ieders eigen laatje. Ik loop naar mijn laatje en pak mijn map, en valt iets uit en ik raap het op, het is een mooie ring met een soort mooie paarse kristal erop. Ik kijk de klas rond om te kijken of er iemand de ring in mijn laatje gedaan heeft. Maar iedereen zeg dat hij van niets weet dus stop ik hem in mijn zak en ga meneer Dol verder met zijn saaie les.