Het lijkt wel uren te duren voordat Max begint te praten "Toen mijn ouders verdwenen was ik niet thuis. Die avond verbleef ik bij een vriend, want de volgende ochtend hadden we een voetbalwedstrijd. Die avond dat mijn ouders verdwenen heeft Ian zowel Bo als Tom verborgen gehouden voor hetgeen dat onze ouders heeft meegenomen. Ik kwam de volgende ochtend terug in de ravage. De deur was ingetrapt en ik ben gelijk naar binnen gerent. Het hele huis was overhoop gehaald. Toen ik doorhad dat mijn ouders er niet waren heb ik mijn opa proberen te bellen, want dat zij mijn moeder altijd als er iets gebeurd en wij zijn er niet dan moet ik opa bellen. Ik kon niemand vinden in huis en het was zo ontzettend stil in huis."
Max kijkt me even aan "Ik heb het niet expres gedaan dat ik niet thuis was op de avond toen het gebeurde, maar Ian neemt het me nog altijd kwalijk dat ik niet thuis was. Wat ik me goed kan voorstellen, want hij moest voor zijn broertje en zusje zorgen en ik was er niet, mijn ouders waren er niet. Toen ik mijn opa niet kon bereiken ben ik naar boven gegaan en in slaap gevallen op mijn bed. Ik kon ze gewoon weg niet vinden en ze reageerden niet op mijn stem." Max zucht en zijn stem en gezicht verraden zijn verdriet.
"Uiteindelijk toen ik weer wakker werd heb ik nog maals mijn opa proberen te bellen. Dit keer nam hij wel op en toen ik zei dat mijn ouders en ook Ian, Tom en Bo niet thuis waren en ik niet wist waar ze waren transporteerde mijn opa naar mij toe. Ik had nog nooit zoiets raars meegemaakt. Op dat moment wist ik niet beter dat mijn opa, nou ja gewoon een opa was weet je. Ik schrok me kapot en liet van schrik de telefoon vallen. Wat ervoor zorgde dat Bo begon te huilen en zo hebben we ze gevonden. Ian zei een keer tegen me dat hij dacht dat de mensen die onze ouders hadden ontvoert terug waren gekomen om ze te halen, want het klonk niet als opa."
Een tijd lang zitten we stil tegenover elkaar. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en laat het maar even zo, dan begint mijn buik te rommelen en dat zorgt voor een lachsalvo van Max.
"Jij hebt echt honger he!" ik knik beschaamd.
"Nou kom op pak je jas, dan gaan we even ergens wat eten. Ik durf jou kookkunsten voorlopig niet aan en ik heb geen zin om te koken." hij begint weer te lachen en trekt in de gang zijn jas aan.
"Moment ik moet eerst even Anna en Isa laten weten dat ik ze dan zie bij Fiësta, want anders staan ze hier straks voor niets voor de deur en als je het niet erg vind wil ik mij ook nog even snel omkleden." ik wijs op mijn trainingspak en Max knikt.
"Je mag van mij ook zo mee hoor. Het maakt mij niet uit wat je draait, het staat je toch wel." ik begin te blozen en loop de trap op. Zonder te vragen loopt Max met me mee naar boven. Niet dat ik het erg vind, maar ik heb liever geen jongens op mijn kamer... bovendien is het een puinhoop, echter laat Max zich niet kennen en blijft gewoon op zijn dooie gemakje achter me aan lopen. In mijn kamer aangekomen is het nog een grotere chaos dan ik dacht, maar Max schijnt zich er niets van aan te trekken en ploft op het bed neer. Ik loop snel naar de kledingkast om te kiezen wat ik aan wil gaan doen. Voor het stappen wilde ik eigen mijn nieuwe jurkje aan doen, welke mooi langs mijn rondingen loopt en een deel van mijn rug bloot laat, maar ik ga eerst eten met Max en hij moet niet rare ideeën krijgen van mijn kledingkeuze. Ik loop een tijdje voor mijn kast heen en weer.
"Kun je geen keuze maken uit die enorme stapel kleren van je?" ik hoor Max opstaan en bij me komen staan. Ik glimlach nerveus, want het is even geleden dat hij zo dicht bij mij stond en knik.
"Ja, ik ga straks nog op stap en wilde iets aan doen, maar ik vind het niet passen met wat wij gaan doen een hapje eten. Dus het is weer een handen in mijn haar dilemma." Max begint te grinniken.
"Een handen in je haar dilemma? Dat klinkt niet goed. Wat wilde je aan gaan doen voor het stappen, dan doe je dat gewoon aan en schijt aan wat mensen vinden tijdens ons hapje eten. Al ga je in een jutte zak dan vind ik het nog mooi." ik schraap mijn keel om er tegenin te gaan, maar besluit dat ik er de puf niet voor heb. Ik gebaar hem weer richting het bed en pak het jurkje. Max kijkt me aan bij elke beweging die ik maak en dat zorgt ervoor dat ik heel snel de aangrenzende badkamer in glip.
JE LEEST
Evenbeeld part I (voltooid)
FantasyAliva Johnson is eigenwijs, koppig en weet zichzelf altijd uit elke situatie te redden. Ze beland in de meest vreemde situaties en kent daarbij haar eigen kracht niet. Als ze Ian tegen het lijf loopt op een feestje gaat er een wereld voor haar open...