I raised him.108
ရုံးမှာ အလုပ်ပြီးသည်နှင့် ဘန် သည် ပြတင်းပေါက်ရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။ အလုပ်များ မပြီးသေးသော်လည်း အမှောင်ထုက ၀င်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သူ ယနေ့တစ်နေ့လုံး အာရုံမစိုက်နိုင်ချေ။ အပြင်မထွက်ခင် ဆာစီးနီယာ ပြောခဲ့သည့် နောက်ဆုံးစကားက သူ့နားထဲမှာပဲ့တင်ထပ်နေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။
ဆာစီးနီယာ သူ့အနားတွင် မရှိသောကြောင့် အချိန်ကုန်တာ နှေးကွေးသွားသလိုပင်။ သူမကို တွေ့ချင်စိတ်အား ဖုံးဖိမရတော့ဘဲ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ ကျယ်ပြောလှသော ဥယျာဉ်ကြီးထဲကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ စောင့်မျှော်နေသည့် အရာတစ်ခုသာ ရှိသည်။ဆာစီးနီယာ စီးလာသည့် ရထားလုံးပင် ဖြစ်၏။
သူမ,စီးလာသော ရထားလုံးသည် အချိန်မရွေး ပေါ်လာမည်ဟု တွေးကာ တံခါးကို တစ်ချက်မှ အလွတ်မခံဘဲ စောင့်ကြည့်နေတော့သည်။ ဝေးလွန်းသော တံခါးမကြီးသည် သူ့မျက်စိထဲတွင် အနက်ရောင်အစက် တစ်စက်လိုသာ ထင်ရသော်လည်း ရထားလုံးကိုတော့ ကောင်းကောင်းမြင်ရသည်။သို့သော်လည်း ယခုထိ တံခါး ဖွင့်မလာသေးပေ။
သူမ မကြာခင် ပြန်လာမယ်ဟု သူထင်ထားသော်လည်း ဆာစီးနီယာသည် ပျော်ပျော်ပါးပါး လျှောက်လည်နေကြပုံရသည်။ထိုအတွက်လည်း အဆင်ပြေပါသည်။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်၊ သူမကို သာမန်လူတစ်ယောက်လို နေထိုင်စေချင်သည်။
"ငါ့ရဲ့ စွမ်းအားကြောင့် နင် တစ်ခုခုဖြစ်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာ နင် သိပြီးသားပဲ"
သင်္ဘောဆိပ်မှာတုန်းက သူမပြောခဲ့သည့် စကားဖြစ်သည်။
ဘန် သည် ဆာစီးနီယာ အား ဘယ်လို ဖိအားမျိုးမှ မရစေချင်ဘဲ၊ အပြည့်အဝ ပျော်ရွှင်စေချင်သည်။ သူ့ဘေးနားမှာထားပြီး သူမကို အေးချမ်းစေချင်၏။ ဘယ်သူကမှ မတားဆီးနိုင်ဘဲ အပြစ်ကင်းစင်ပြီး ပျော်ရွှင်စရာကောင်းသည့် နေ့တွေ ပိုင်ဆိုင်စေချင်သည်။ထိုအတွက် သူ ဘာမဆိုလုပ်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထား၏။
"သူမ နောက်ကျနေပြီ"
ထို့နောက် ဘန် သည် ရုံးခန်းမှထွက်ကာ လှေကားထစ်မှဆင်းကာ မြင့်တက်လာနေသော လမင်းကြီးကို ကြည့်နေလေသည်။ သူမကို မြန်မြန်တွေ့နိုင်ရန် ဥယျာဉ်ထဲတွင်သာ စောင့်နေတော့မည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ရထားပေါ်မှဆင်းလာမည့် ဆာစီးနီယာ အအေးမမိစေရန် စောင်အထူကြီးတစ်ထည်လည်း ယူလာရပေမည်။
