Wojna Watah

Prolog

Od wieków, z pokolenia na pokolenie przechodzą legędy o Wilczych Ludziach. Byli oni podzieleni na kilkanaście Watah na świecie. Każda Wataha wyróżniała się innym zapachem. Jedną z pierwszych Watah była Nogard. Wszystkie były zgodne i miały sojusz. Aż do pewnego dnia...

Zaczęło się to kilkanaście lat temu...

Wilkołaki żyły między ludźmi, który niczego nie byli świadomi. Zapach wilkołaków był dość silny, ale nie przy ludzkim węchu. Wilki miały bardzo wyostrzone zmysły. Słyszały ludzkie kroki na osiem kilometrów, widziały mrówkę wśród wysokiej trawy na dwieście metrów, czuły zapachy, których człowiek w życiu nie poczuje. Pewnego dnia, Alfie Nogard urodziła się córka. Christopher i Liliana, jego partnerka, nazwali ją Aramisa... Mijały lata, a ich córka rosła i rosła. Uwielbiała bawić się z rodzicami, którzy przemienieni byli w wilki. Czasem dosiadała swego ojca, którego ubarwienie było szaro-czarne, a gdy skończyła pięć lat, jej matka uczyła ją zmiany z wilka. Aramisa jak i jej mama, miały biały kolor sierści. Różniła ich wielkość i jeden mały szczegół... Od czubka głowy, ciągnąc się za uchem do szyi miała czerwoną ,,wstążkę''. Miała niebieskie oczy po ojcu, a kolor włosów po matce. Miała piękne, długie o kolorze cemnego blądu włosy, które zawsze były lekko pofalowane. Gdy miała dzesięć lat, przyjaciel i Beta jej ojca zbuntował się i pół watahy nastawił przeciw Alfie. Pewnego dnia, podczas zabawy z rodzicami jak zwykle wieczorem, coś usłyszeli. DO ich domu wpadł rozwścieczony przyjaciel Christophera - Chuck. Zaatakował Alfę. Wszyscy wybiegli z domu. Pozamieniali się w wilki i zuszyli do lasu. Ich dom został spalony. Liliana kazała ucieać córce i z partnerem walczyli . Nie mieli szans przeciwko dwunastce przeciwników. Polegli. Późnym wieczorem młoda dziewczyka wróciłam na polankę, gdzie ostatni raz widziała rodziców. Zamarła. Jej rodzice leżą cali we krwi. Są martwi. Dziewczynka podbiegła do ciał matki i ojca i się w nich wtuliła. Wiedziała, że nie żyją. Zdjęła swojej matce medalik, który jako wilk i człowiek zawsze miała na sobie. Jej matka, jako jedyna z Watahy(dorosłych) znosiła dotyk srebra. Ten dar ma też Aramisa. Założła na szyję medalik i uciekła. Jakaś kobieta znalazła ją na ulicy zapłakaną i zabrała do domu. Powiedziała wszystko kibiecie. Wszystko z wyjątkiem faktu, że są wilkami. Kobieta ją przygarnęła. To teraz był jej nowy dom...