I raised him.109
"ကဲ…တစ်ရက်ပါပဲလေ"
ဆာစီးနီယာ က ထိုသို့ရေရွတ်ရင်း ထိုင်ခုံမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်နှင့် မေ နှင့် ဗားန် သည် သူမအား မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။
"နင်တို့...ငါနဲ့ တစ်ညလုံး စကားပြော ပေးရင်လည်း စိတ်မဆိုးဘူး...သိလား"
ဗားန် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်သွားရသည်။
“အရမ်းပင်ပန်းနေလို့ စကားပြောလို့ မကောင်းဘူး…မမလေးရဲ့... သွားအိပ်တော့မယ်နော်"
"ဟုတ်တယ်…ရပါတယ်...ဗားန်ရယ် အချိန်တွေ ကျန်ပါသေးတယ်..သိပ်လည်း စိတ်ပူမနေပါနဲ့"
မေက ဗားန် ကို နှစ်သိမ့်ပေး၏။ နှစ်ရက်အကြာတွင် ဗားန် သည် ဧကရာဇ်နန်းတော်သို့ သွားရတော့မည်ဖြစ်သောကြောင့် နောက်တစ်ရက်သာလိုတော့သည်။
"ကောင်းသောညပါ ဗားန်..နဲ့ မေ"
ဤသို့ဖြင့် ဆာစီးနီယာ သည် ဗားန် နှင့် မေ တို့အခန်းမှထွက်သွားပြီး သူတို့ဘေးနားရှိ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်အခန်းကို ပြန်သွားခဲ့သည်။ ရီနာ အကြံပေးသည့် တည်းခိုခန်းက သူမ ထင်ထားတာထက် ပိုကောင်းသည်။ အခန်းသည် အတော်လေး ကျယ်ဝန်းသော်လည်း အခန်းအနည်းငယ်သာ ရှိသောကြောင့် ဗားန် နှင့် မေတို့သည် တစ်ခန်းတည်း အတူအိပ်ရမှာဖြစ်ပြီး ဆာစီးနီယာ နှင့် ရီနာ တို့က တစ်ခန်းစီ ယူထားသည်။
သူမ ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ သူရဲကောင်းက သူမ၏ အခြေအနေကို ဘန် အား ကောင်းကောင်းပြောပြနိုင်ပါ့မလား ဟု တွေးရင်း၊ ယနေ့ အဖြစ်တို့ကို ပြန်ပြောင်းသတိရသွားသည်။
"ဒါဘာလဲ"
'ဘာလို့ ဒီလိုကြီး ဖြစ်သွားတာလဲ'
'ဘာလို့လဲ…ဘာလို့လဲ'
'ဒါတွေအားလုံးက တစ်ကယ့်ကို တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သလား'
ဤအကြောင်းကို သူမ ပိုတွေးလေလေ စိတ်အဆင်မပြေ လေလေပင်ဖြစ်သည်။
ဒေါက်....ဒေါက်
တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သော တံခါးခေါက်သံကြောင့် ဆာစီးနီယာ သတိဝင်လာသည်။
