Άλμα γρηγορότερο απ' τη φθορα - ON HOLD

Κεφάλαιο έβδομο

   Η αίθουσα που θα έπαιρνε μέρος η δεξίωση ήταν ήδη κατάμεστη από κόσμο όταν έφτασαν εκεί. Δημοσιογράφοι, πολιτικά πρόσωπα, άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας είχαν συγκεντρωθεί απόψε για να τιμήσουν τη μνήμη του Λουκά Ασλάνογλου, ενός ανθρώπου που άφησε το προσωπικό του στίγμα στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Το πάθος του για τη δουλειά και την απόδοση δικαιοσύνης είχαν βοηθήσει πολλές φορές τις έρευνες της ΕΛ.ΑΣ. κι η Δανάη πάντα τον θαύμαζε για τη συνέπεια και την αυταπάρνηση που έδειχνε ξεπερνώντας, βέβαια, συχνά τα όρια, για να φτάσει στην αλήθεια. Ναι, δεν της ήταν άγνωστο το τιμώμενο πρόσωπο. Είχε διαβάσει κι είχε παρακολουθήσει το έργο του σε διάφορες υποθέσεις της εποχής του κι είχε λάβει κι η ίδια πρόσκληση για το αποψινό, όπως κι αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη της ελληνικής αστυνομίας, που είχαν την τύχη να συνεργαστούν μαζί του. Όμως δεν είχε σκοπό να έρθει. Οι κοινωνικές υποχρεώσεις κι η πολυκοσμία της προκαλούσαν δυσφορία, αλλά μετά υπήρχε η Αλεξάνδρα. Στον χώρο περιφέρονταν σημαντικά πρόσωπα και ήταν μεγάλη ευκαιρία για τη φίλη της να διευρύνει τον κύκλο της. Οι γνωριμίες που θα έκανε απόψε θα τη βοηθούσαν μελλοντικά στη καριέρα της. Έτσι, φορώντας ένα ευγενικό χαμόγελο, άρπαξε ένα ποτήρι σαμπάνιας από το δίσκο του σερβιτόρου και προχώρησε περισσότερο μέσα στον κόσμο με την φίλη της να προχωρά δίπλα της.

   Στον τεράστιο χώρο μικρά τραπεζάκια είχαν τοποθετηθεί διάσπαρτα πάνω στα οποία βρίσκονταν φωτογραφίες με τον δημοσιογράφο εν δράσει ή παλιά τεύχη εφημερίδων γεμάτα δικά του δημοσιεύματα. Ανάλογη διακόσμηση είχαν κι οι τοίχοι γύρω τους. Αποκόμματα εφημερίδων με δικά του άρθρα είχαν μεγεθυνθεί και  μπει σε μεγάλες ορθογώνιες κορνίζες, ώστε να μπορέσει ο καθένας να διαβάσει και να θαυμάσει τη δουλειά του. Αλλά τα μάτια της Δανάης δεν στάθηκαν σε αυτά, σαν όλων των άλλων. Το δικό της βλέμμα εστίασε σε μια άλλη μεριά της αίθουσας οπου στον λευκό τοίχο κρέμονταν φωτογραφίες του Λουκά Ασλάνογλου από την προσωπική του ζωή. Ήταν καθισμένος στο γραφείο του κρατώντας σημειώσεις στο χαρτί μπροστά του όσο η γυναίκα του τύλιγε τα χέρια της γύρω απ’ τον λαιμό του κι άφηνε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο του. Εκείνος είχε σφαλιστά τα μάτια του απολαμβάνοντας την αίσθηση των χειλιών της πανω του. Η Δανάη για λίγα δευτερόλεπτα ξέχασε να αναπνεύσει συνεπαρμένη από την αβίαστη αγάπη και τον έρωτα που ο φακός είχε απαθανατίσει. Κοίταξε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες στις οποίες τωρα είχε προστεθεί κι ένα μικρό αγόρι. Ο γιος τους. Έμοιαζαν τόσο ευτυχισμένοι μεταξύ τους. Πιθανότατα ήταν. Και δεν μπορούσε να μην αναρωτηθεί τι να απέγιναν μετά τον θάνατο του. Κανείς δεν γνώριζε τι απέγινε τελικά η γυναίκα και ο γιος του. Η Δανάη ξεφύσησε ευχόμενη οπου κι αν βρίσκονταν, να βρήκαν εν τέλει τη χαρά ξανά. Κι ύστερα όσο παρατηρούσε και παρατηρούσε εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές ζήλεψε, γιατί η δική της οικογένεια δεν υπήρξε ποτέ έτσι. Τόσο αγαπημένη. Ακόμα κι όταν η Ελπίδα ζούσε. Οι γονείς της ποτέ δεν αγαπήθηκαν τόσο μεταξύ τους, ούτε ήταν τόσο θερμοί με τα παιδιά τους. Ποτέ τόσο παρόντες στις ζωές τους. Ποτέ τόσο δεμένοι μεταξύ τους. Χαμογέλασε λιγάκι πικρά και δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που η Αλεξάνδρα της είπε, όμως την επόμενη στιγμή την ένιωσε να απομακρύνεται από το πλευρό της, μα δεν την πείραξε. Γύρισε και την είδε να πιάνει κουβέντα με μερικούς σχηματίζοντας πηγαδάκια ανάμεσα σε άλλα και χαμογέλασε ξανά, αυτή τη φορά με περηφάνεια μπροστά στην επιδεξιότητα της φίλης της να ελίσσεται και να προσαρμόζεται σε κάθε συζήτηση κερδίζοντας την προσοχή των συνομιλητών της.