El tiempo cura las heridas || Pablo Gavi ||

~31~

-Idę na trening-powiedział podchodząc do mnie aby pocałować mnie w czoło

- kiedy wrócisz?- zapytałam

- po treningu muszę jeszcze do rodziców a później pomóc Pedriemu

- czyli zobaczymy się jutro?

-tak- powiedział krótko- do zobaczenia

-Paaaa!

Właśnie siedzę na kanapie i przeglądam instagrama. Odkąd Gavi wyszedł z domu nie odpisał ani nie dał mi znaku życia a obiecał. Wiecie ja nie jestem zazdrosna tylko się o niego martwię. Boże komu ja chce to wmówić.

Wstałam z kanapy i poszłam w kierunku kuchni. Postanowiłam zrobić spagetti. Tylko że ja nie mam składników. Szybko ubrałam bluzę Gaviego i air forcy i wybiegłam z domu.

Do sklepu nie miałam daleko więc droga zajęła mi niecałe dziesięć minut. Przechodząc alejkami i szukając składników myślałam o mojej relacji z Gavim.

Bo niby jesteśmy parą, ale czy jesteśmy ze sobą szczerzy. Mam przeczucie że nie wszystko sobie mówimy i mamy tajemnice. Wiem że wbyciu w związku nie wymaga aby każdy mówił każdemu swoje tajemnice. Ale ja czuję że się od siebie oddalamy. Ja go pokochałam ale nie wiem czy on mnie

- To wszystko- zapytała kasjerka gdy już pakowałam produkty

-tak tak- odpowiedziałam pakując makaron

- 79,76 zł- powiedziała a ja podałam banknot

- dziękuję dowidzenia

- dowidzenia

Wychodząc ze sklepu spojrzałam na prawo i momentalnie się zatrzymałam. Parę metrów ode mnie stał jakiś chłopak z dziewczyną i trzymali się za ręce. Wiecie by mnie to nie interesowało gdyby nie to że ten chłopak cholernie przypominał mi Pabla. Czy on może mnie zdradzać?

Szybko odrzuciłam od siebie tą myśl to nie możliwe. Powtarzałam sobie w myślach próbując sama siebie przekonać.

- wszystko w porządku z letargu wyrwał mnie kogoś głos

- tak... Tak wszystko w porządku- odpowiedziałam i spojrzał na dziewczynę która tylko kiwnęła głową i poszła dalej a ja znowu wróciłam wzrokiem tam gdzie parę sekund temu stali jednak ich tam nie było. Potrząsnełam głową i ruszyłam w kierunku domu.