ကျွန်မအဖေပြောဖူးတယ်။
လူတွေက အစွန်းတစ်နေရာရောက်လာပြီဆိုရင် လျို့ဝှက်ချက်ကို ထုတ်ပြောတက်တယ်တဲ့
"ကျွန်မယောက်ျားက သူ့သူဌေးမနဲ့ဖောက်ပြန်နေတယ်။ယောင်္ကျားလေးတွေက ဘယ်လိုတွေးနေကြတာလဲ"
အကျီအဖြူရောင်နဲ့အမျိုးသမီးဟာ ကလေးကိုပိုက်လျှက် သူ၏ အငှားကားလေးထဲတွင် ထိုစကားကိုပြောလာသည်။
သူမခေါင်းကိုညိတ်လိုက်သည်။
"အခုတော့ ကျွန်မအဖေပြောတာ မှန်တယ်နဲ့တူပါတယ်ရှင်"
...
"ကားဆရာ"
"ဘယ်ကိုသွားမှာလဲMr."
"အမလေးးး ကားဆရာ မဟုတ်တဲ့ ကားဆရာမလေးပဲ။လှလိုက်လေ"
"ဘယ်ကိုသွားမှာလဲMr."
"အရင်ဆုံး ကားကိုပဲမောင်းပါအုန်းဗျ။
ခင်ဗျားကို တစ်ခုပြမယ်"
"ဘာများလဲ?"
သူ့နားထင်ဆီသို့ ပစ္စတိုအမည်းရောင် တစ်လက်ချိန်ရွှယ်ထားသည်။ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေကိုသူမကြားဖူးသည်။အခုထိတော့မကြုံဖူးသေး။
"ဒါကအတုလား၊အစစ်လား မှန်းကြည့်!!"
သေနတ်နဲ့ချိန်ခံရတဲ့အခါဘာကိုစဉ်းစားမိ့ကြမှာလဲ?အဲ့အချိန်ကျွန်မစဉ်းစားမိ့တာက ကျွန်မမိသားစု။
(ကျွန်မအကြောင်းကိုမပြောခင် အရင်ဆုံးကျွန်မတို့မိသားစုအကြောင်းကိုအရင်ပြောကြတာပေါ့)
ကျွန်မအဖေကနေစမယ်။
ကျွန်မအဖေက ဆိုလ်းမှာ တက္ကစီအဖွဲ့ထောင်ထားတယ်။အသက်၂၀ကစပီး အခုထိ တက္ကစီမောင်းလာတာအနှစ်၃၀ရှိပြီ။
သူအခုပိုင်ရှင်ဆိုပေမဲ့ နေ့တိုင်းအချိန်မှန် တက္ကစီဆွဲတယ်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်သူကားမဆွဲရင် ဘာအလုပ်လုပ့်ရမှာလဲ။
တနှစ်ကိုမီတာ၇သောင်းနဲ့တွက်ရင် ကျွန်မအဖေမောင်းလာတာ မီတာ၂သန်းလောက်ရှိပြီ။ပြောရရင်သူကလနဲ့ကမ္ဘာကြားဖြတ်နေတာတောင် ၅ခါလောက်ရှိပြီ။
YOU ARE READING
The Cabbie (jenlisa version)
Fanfictionတက္ကစီဒရိုင်ဘာလေးနဲ့ ယာဉ်ထိန်းရဲမေလေးရဲ့အချစ်
