|... Öncelikle bu fic'i yazma amacım o kişinin, yani Fic de bahsettiğim "H" kişisinin bunu okuması, Biliyorum kendisinden haberi bile yok, eminim benide unutmuştur. Ama şunu anlatmak istiyorum ki, kimin için aşk acısı çekiyorsun kiminlesin bilmiyorum ama ben hala senin için kitap yazıyorum biliyorum şu an sadece kendimi avutuyorum, çünkü sen beni unutalı çok oldu... ama ben senin bana kendin hakkında söylediğin yalanlara aşık olup yaşanılan anıları hala unutamadım bu kitabı eğer bir gün okursan lütfen sonuna kadar oku çünkü ben hala seni özlüyorum ne kadar kendi üstüne alınmasanda beni unutsanda sevgim ilk günkü gibi.
Umarım sevgilinle mutlusundur. ~H"...|
Okuduğunuz için teşekkür ederim, bu Fic unutamadığım bir olayın kurgusu, unutulan bir hayal diyelim... İyi okumalar. Ve rahatsız ettiysem özür dilerim...
•••
Bazılarımız için hayat sadece çalışmaktan ibarettir. Bazılarımız içinse hayat sadece bugünü yaşayıp yarını zamana bırakmak içindir.
Ben çalışmayı tercih edenlerdendim, hayatım boyunca sırf ailem mutlu olsun diye gecemi gündüzüme katarak gizli köşelerde deli gibi çalışanlardandım ve hala öyleyim.
Ama soracak olsanız çalışmak işe yaradı mı? tabii ki, insan kurduğu hedeflere ulaşabiliyor, fakat ne yaparsa yapsın ailesini memnun edemiyor. Ben ailemin gözünde sadece nefes alan bir yaratıktım nedeni ne bilmem ama hayatım boyunca belgeler alıp başarıya ulaşsam da çalışmaktan çevre edinmeye fırsat bulamasam da asla takdir edilen bir insan olmadım
çalışmak için feda ettiğim her şey, her zaman, her bir yaşam, ailemin gözünde bomboş bir şeydi, belki de artık fazla kafaya takmamam gerekiyordu derler ya bir şeyin değerini kaybedince anlaşılır, belki çalışmazsam belki o zaman ailem değerimi anlardı
bazen kendi kendime farklı düşünceler üretiyorum ama sonuç her zaman aynı, hiçbir zaman değişmedim hiçbir zaman değişmeyeceğim okulun en zekisin, işlerin en başarılısı, ben olacağım fakat ailem bunu asla görmeyecek annem başka bir ülkeye gitti, nerede olduğunu pek bilmiyorum
aslında hakkında hiçbir şey bilmiyorum babamla beraber yaşıyoruz annem hakkında bildiğim tek şey... Onu özlüyorum..
Aslında evde sadece nefes alan bir fazlalığım, babam işten geldiğinde ders çalışıp çalışmadığını kontrol ediyor çalışırsam tebessüm edip gidiyor çalışmazsan çalışmazsam ne olacağını bilmiyorum çünkü çalışmadığım hiçbir gün yoktu ve çalışmayınca ne olduğunu hiçbir zaman öğrenemedim öğrenmeyi de istemiyordum umurumda değildi
babam kumar borçlarına gömülmüştü o kadar da çok yoklukta değildik, Bazen bir şeyin iyi tarafından ilerlemek gerekir
bazen merak ediyorum acaba annem nasıl biri...
düşünmeye yönelemiyorum aslında bu yönden de ders çalışmayı seviyorum
lise 3. Sınıf öğrencisiydim bu 3. sınıfıma burslu öğrenci olarak gidecektim geçen seneki okulumdan babamın kumar borcu yüzünden gelirleri ödeyemediğimiz için okuldan çıkıp çalışmak zorunda kalmıştım
ama en sonunda babam beni kendi halime bırakmayı tercih etti ve bana söylediği tek şey okuyup kendini kurtarabilirsin demekti o an zaten kendimi kurtarıp kurtarmayacağımı söylemese de okuyup kendi ayaklarımın üzerinde durabildiğim an kendi Arzum ile buradan kurtulacaktım
zaten tek dileğim de buydu herkesten, her şeyden, uzakta tek başıma yaşamak bazen böyle şeylere çok ihtiyaç duyuyorum, ama burslu olduğum için de şanslıyım artık para ödememize gerek kalmayacak Bu yüzden olsa gerek beni hiçbir zaman takdir etmeyen babam bu yönden beni seviyor, ama artık ne kadar sevdiğini söylese bile ben onu sevmiyorum ne de olsa bir kere kalbimi derinden kırmıştı neyse bu konulara girmek gereksiz yarın için tekrar ders çalışmam gerekiyor.
Masanın başında oturup kitaplarından problemler çözüyordum, kulağımda kulaklıkla ders dinliyordum, bir yandan notlar alıp bir yandan da test çözmeye çalışıyordum
saat gece 12'ydi dış kapının açılıp kapanma sesi ile babamın eve geldiğini anladım ama fazla umursamamaya çalıştım elinde poşetlerle mutfağa geçip poşetleri mutfağa bırakmıştı ve odama geldi tekrar ders çalışıp çalışmadığımı kontrol etti ve tebessüm etti o sırada ben sanki o hala evde yokmuş gibicesine davranıyordum
içeri geçip oturduğunda koltuğa sızıp kaldığını tahmin edebiliyordum üstünü örtme gereği dahi duymuyordum odamın kapısını kapatıp yarın okul için çantamı hazırladım ve yatağımın üzerine oturdum kendi kendime düşünürken birden masanın üzerindeki çerçeveyi elime aldım
"Eskiden ne kadar da mutluymuşuz"
diye düşündüm bazı şeylerin tekrarlanmasına ihtiyacım vardı bazen mutlu olduğum günleri düşünüp keşke o ana dönüp o zamana durdurabilseydik diyordum
bakmayın babamın sevip sevmediğime aslında babamı da çok seviyorum onun üzülmesine dayanamıyorum ama bazen insan soğukkanlılığını korumak zorunda çünkü herkesin hatasını anlaması gerekiyor
en azından bir şeylerin düzelmesi için insanların soğukkanlılığını koruması gerek en azından ben ne yaptım nerede hata yaptım diye düşünmesi gerek işte sorun da bu ya babam böyle bir şey düşünmüyor ...
ama babam en azından bir şeyler için çabalıyor, en azından babam var, kendimi bu yönden teselli ediyorum, ama ona sevgimi belli etmemekte kararlıyım dedim ya, insanın hatalarını anlaması gerekiyor ama bazen diyorum ki belki bir gün babam ve ben mutlu olabiliriz o hatalarını anlar kabullenir...
özür diler, bazı şeylere telafi etmek ister, belki bir gün başarılı olduğum için beni takdir eder, bana sevgisini hissettirir, ve ben de onu affederim-
çerçeveyi masanın üzerine koydum daha fazla düşünmeye ruhumu kabullenemiyor, okula başladığımda biraz daha kendimi derslere yorduğum zaman bunları düşünmeye fırsatım olmayacaktı o zaman kendimi daha iyi hissedecektim umarım güzel bir dönem geçirebilirdim
çevrem yoktu, arkadaşı bilmek istemiyordum klasik çocuklar gibi, kaç arkadaşım olacak? benimle konuşmak isteyen olacak mı? ya da ne bileyim işte saçma sapan gereksiz arkadaş muhabbetlerine girmekten asla hoşlanmazdım
o yüzden hiç kız arkadaşı falan da edinmedim
Cıvık insanlardan nefret ediyorum, kızlarlada anlaşamam zaten, aslında hiç bir insanla anlaşamam ama olsun böylesi daha iyi
Yatağın içine girdim, ve bu derin düşüncelerden ayrılıp derin uykuya daldım...
