Geçmişin izleri

Yüzleşmek

Hayatta çoğu zaman üvey evlat muamelesi görürüz. Yaşadığımız şeyler bizi güçsüz fertlere dönüştürür. İnsanoğlu çoğu zaman zor olduğu için ayağa kalkmak istemez ama zaten en önemlisi de bu değil mi? Düşsek bile yeniden ayağa kalkmasını bilmek.

●●●●

20.05.2009
"Güzel kızım özür dilerim. N'olur beni affet." alnımdan öptü,pusetime koydu,yere bıraktı,zili çaldı ve arkasına bile bakmadan gitti. Kapı açıldı bir kadınla karşılaştım beni yerden aldı ve telefonla birini aradı. Aradan yarım saat geçti ve zil çaldı. Kapı açıldı biri koşar adımlarla gelip bana sarıldı. Bu kişi babamdı. Beni alıp evden çıktı. Güçlü durmak istermiş gibi ağlamamaya çalışıyordu. Zira o babaydı hep güçlüydü.

●●●●

Sıcak çikolatamı içip telefonumla ilgileniyordum. İnstagram da gezinirken bir haber gördüm. "Irz düşmanı bu adam 7 yaşındaki kız çocuğuna cinsel istismarda bulundu!" Ellerim,ayaklarım,sesim bütün uvuzlarım titremeye başladı. "Hayır böyle bir şey olmadı."dedim kısık bir sesle. "Hayır bu yaşanmadı,ben bu haberi görmedim.Hayır henüz 7 yaşında olan bir kıza cinsel istismarda bulanmadılar." dayanamayıp birden yüksek sesle "Hayır bu olmadı." diye bağırdım. Yatağımda birden kendimi cenin pozisyonunda buldum ve kapı tıktıklandı ses çıkaramadım içeriye abim girdi telaşla. "Güzelim sakin ol geçti" dedi ardından bana sarıldı. Biraz olsun rahatlamıştım çünkü yanımda güvendiğim biri vardı. Bu en güzel histi aslında. Abime sıkıca sarıldım gözümden bir yaş akarken. "İyiki varsın abi."dedim. Gülümsediğini hissettim "İyiki varım."dedi dalga geçerek. Sırtına vurdum "Ahh öküz müsün kızım? Ya birşey sorucam sen kız olduğuna emin misin? Elin eşşek gibi de birazcık." dedi. Kahkaha attım "Bunu iltifat olarak görüyorum şimdi çıkabilirsin köle." dedim. Gözlerini kıstı "Uğğ çok korktum abi." güldü. "Tamam be çıkıyorum ama sürüne sürüne geliceksin kapıma." dedi. "He he öyle olur git hadi."dedim. Abim odadan çıktı sanki onun çıkmasını bekliyormuşum gibi birden sessizce ağlamaya başladım. Çoçukluğumda yaşadığım olaylara benzer şeylerle karşılaşmak benim için bir tür yüzleşmedir aslında. Ayağa kalktım ve kitaplığıma doğru ilerledim gözümü kapatıp bir kitap seçtim. Ardından kitabın sayfalarından rastgele birini seçtim gözüme ilk çarpan cümleyi okudum "Kişinin hayatı ve çevresi,kendi düşüncelerinin rengine boyanmıştır." diyordu. Biraz düşündükten sonra ne kadar haklı olduğunu anladım. Şuan yaptığım şeyi bir arkadaşımdan öğrenmiştim o bana canı sıkkın olduğu zaman yaptığını söylemezdi canı istediğinde yapardı bende bunu kendime göre değiştirdim. Kitabı bırakıp yatağıma geri döndüm saat akşamın 23.53'üydü uykumda gelmişti. Uyku beni yavaş yavaş kollarına çekmeye başladı.

●●●●

Saat gecenin 04.58'iydi ve ben yine aynı kabusu gördüm. Uykularımı mahveden o iğrenç kabusu. Hava almak için hemen balkona çıktım. Dışarı çıktığım an gözlerimin dolmasına sebep olan birşey oldu. Kar yağıyordu ve babam oturmuş asla affedemediği geçmişini yani annemin fotoğrafını izliyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Yanına gidip sarıldım. Dakikalarca hiç konuşmadan birbirimize sarıldık. Hem zaten babamla hep konuşmadan anlaşırdık. "Onu hiç affedemiyorsun değil mi baba?" dedim. Gözünden bir damla yaş düştü ama hemen geri silip bir sigara yaktı. Eskiden olduğu gibi güçlü duruyordu. Zira o babaydı her zaman güçlüydü. "Onu sende affedemiyorsun değil mi zeytin gözlüm?" babam bana hep zeytin gözlüm ya da kömür gözlüm derdi ve bu hep hoşuma gidiyordu. Tebessüm ettim "Ben annemi affetmeyi geçtim. Komple geçmişimi affemiyorum baba." dedim. Buruk bir şekikde gülümsedi ve sıkıca sarıldı bana yaralarımı iyileştirmek istermiş gibi. Ama bilmediği birşey vardı o yaralar asla iyileşmezdi. Zira hepside çok derin yara izleriydi. İzi geçsede acısı hep kalırdı. Biz gittiğini düşünsekte hep orada dururdu bizde gittiğini düşünürdük o kadar...

Uzun tutamadığım için affedin beni. Acelem var hafta sonu yeni bölüm atarım öpüldünüzz....