Από την πλευρά της Άννας
«Έτοιμη;» Με ρωτάει ο Αλέξανδρος την στιγμή που βγαίνω από την κρεβατοκάμαρα.
«Έτοιμη.» Απαντάω με μια νότα κούρασης στην φωνή μου.
Τον παρακολουθώ να με πλησιάζει με αργό βηματισμό.
«Είσαι πανέμορφη, όπως πάντα.» Μου χαρίζει ένα κοπλιμέντο, αγγίζοντας τρυφερά τους ώμους μου.
Δεν μπορώ πλέον να μη τον συγκρίνω με τον γιο του. Η εικόνα του είναι συνεχώς μέσα στο μυαλό μου. Τα λόγια που μου είπε.... το μικρό μας σύμπαν. Πεθαίνω από την ντροπή μου, αλλά ταυτόχρονα.... αισθάνομαι τόσο ζωντανή!
«Αγάπη μου, είσαι σίγουρα καλά;» Με ρωτάει, ακουμπώντας το χέρι του απαλά κάτω από το πιγούνι μου.
Θέλω τόσο πολύ να του πω την αλήθεια. Να του απαντήσω: όχι, δεν είμαι καλά, επειδή σε πρόδωσα. Ποτέ μου όμως δεν θα έβρισκα το θάρρος να το ξεστομίσω.
«Ναι, μια χαρά. Πάμε;» Αποκρίνομαι, αγνοώντας οποιαδήποτε σκέψη μου.
«Πάμε.» Αποκρίνεται χαμογελώντας, προσφέροντας μου το μπράτσο του.
_____________________________
«Ω! Καλώς το ευτυχές ζεύγος!» Σαρκάζει ο Βίκτωρας την στιγμή που φτάνουμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Έχουν ήδη καθίσει με την Νατάσα, η οποία με κοιτάζει εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω. Εκείνος από την άλλη μου χαμογελάει λες και όλος ο κόσμος του ανήκει.
Ο Αλέξανδρος τραβάει την καρέκλα για χάρη μου.
«Κάθισε, αγάπη μου.» Μου λέει.
Ακολουθώ το αίτημα του, κοιτάζοντας σταθερά τον Βίκτωρα. Έχω ένα παράξενο προαίσθημα για το αποψινό. Ο Αλέξανδρος με προβληματίζει περισσότερο από όλους για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.
«Λοιπόν, γιατί μας κάλεσες απόψε μπαμπά; τι ήταν τόσο σημαντικό;» Ο λαιμός μου δένεται κόμπος καθώς ακούω το ερώτημα του Βίκτωρα.
«Έχε λιγάκι υπομονή, Βίκτωρα.» Του λέει ο Αλέξανδρος, πριν πάρει το μπουκάλι με την σαμπάνια.
Η καρδιά μου φτερουγίζει από φόβο. Κοιτάζω ξανά τον Βίκτωρα, αλλά μοιάζει όπως πάντα ο ίδιος αδιάφορος εαυτός του. Μα καλά, δεν βλέπει τίποτα το λάθος εδώ πέρα;
«Αγάπη μου, δεν σε βλέπω καλά.» Μου ψιθυρίζει, αγγίζοντας απαλά το χέρι μου.
Παλεύω να του χαρίσω κάποιο ψεύτικο χαμόγελο.
«Μια χαρά είμαι.» Νομίζω ότι το σώμα μου τρέμει.
YOU ARE READING
Σε απόσταση ασφαλείας
Romance«Έχεις συνειδητοποιήσει ποια είμαι εγώ; και σε τι θέση βρισκόμαστε, Βίκτωρα;» Η φωνή της ανεβαίνει σταδιακά, γεμίζοντας με θυμό την ατμόσφαιρα γύρω μας. «Ναι, ξέρω ποια είσαι, και έχω επίγνωση της κατάστασης μας....» Της εξηγώ, προσπαθώντας να παραμ...
