සුදු රෝස✅ [Nonfic BL💛💜️]

23. අයිතිකාරයා.

"ඇයි අච්චර දෙයක් වෙනකම් කටවහන් හිටියෙ ?"

ශාක්‍ය අයියා ගිහින් පැයකට විතර පස්සෙත් සෙටියෙ කිසිම කතාවක් නැතුව වාඩි වෙලා ඉදපු අභි අයියා අහපු පලවෙනි ප්‍රශ්නෙ ඒක. ඒක කිසිම් තේරුමක් නැති ප්‍රශ්නයක් කියල එයයි මායි දෙන්නම දැනන් හිටිය උනත් නිශ්ශබ්දතාවෙ නැති කරන්න ඒක හොදයි. එයා හෙනම අව්ලෙන් හිටියෙ. මට පව් කියල ත් හිතුනා. හෙන වැරැද්දක් කරපු හිර කාරයෙක් වගේ අතේ ඇගිලි පටලෝ පටලෝ ඉන්නව හුරතලේ ට.

"කියන්න ? මොනාද? ඔයා ඒක කඩල දාලත් ඉවර නෙ ඔක්කොමටම කලින් "

මං කියද්දි අභි අයිය ඔලුව පාත් කරාන ඇස් උඩට උස්සං හෙන අහිංසක බැල්මක් දාං මං දිහා බලගෙන හිටියා. දැන් ඉතිං පසු තැව්නා කියල මොනා කරන්න ද. ඔය විදිහට මූණ හදාගත්තාම තරහ වෙලා හිටියෑකියැ .

එයා ඉදපු තැනින් නැගිටලා ඇවිත් මගේ ගාවින් වාඩි වෙලා එයාගෙ ඔලුව මගෙ උරහිසට බර කරගත්තා.

"සමාවෙන්න සිතෙව් !"

"ඔයා ඇයි ඔය තරම් කලබල අභී අයියේ"

මට දැනගන්න ඕනි උනේ ඒක. ඉතිං චුට්ටක්වත් පරක්කු නොකර මං ඒක අහල දැම්මා.

"මට බයයි සිතෙව් !"

"බය.? මොනාටද ?"

එයා ඔලුව කෙලින් කරන් එයාගෙ රස්නෙ අත් මැද්දට මගේ කම්මුල් මැදි කරල අර ගත්තා.

"ඔයාව මට නැති වෙයි කියල. මගෙ රෝස මලව කව්රු හරි මගෙන් උදුරන් යයි කියල මට බයයි "

මට ඒ දේ පෙනුනා අභී අයියගෙ ඇස් වලින්. එයා ඒ කතා කරන්නෙ මුලු හදවතින්මයි. ඉතිං මං එයාට තේරෙන විදිහට කතා කරන්න ගත්තා. මං දන්නව එයා ලස්සන වචන වලට ආසයි කියල .

"අභී අයියේ... "

"ම්ම්... ?"

"මේ අහන්න.. ඔයාගෙ ගෙදර මිදුලෙ අම්මා රෝස් මල් හිටවල තියෙනවා නෙද ?"

"ඔව්ව්.."

"ඉතින් අම්මගෙ යාලුවො , එතකොට අහල පහල මිනිස්සු ඔයාලගෙ ගෙදර ආවම ඒව දැකල එව්ව ලස්සනයි කියල අම්මට කියනව නේද ?"

"ඔව්ව්..."

"ඉතිං එහෙමයි කියල ඒ අය ඒ මල් කඩන් යනවද ?"