Not in this Life

1. An end and another beginning

Kasalukuyan akong hinihila ng mga kawal paakyat sa isang entablado.

Maingay. Nabibingi ako sa lakas ng hiyawan ng mga tao. Aakalain mo na nagsasaya ang mga nasasakupan ng Haneria Empire. Na parang hindi ako bibitayin. All of them sounded excited.

Nakakapanibago dahil napakatahimik ng lugar kung saan nila ako ikinulong.

Napapikit din ako dahil sa sikat ng araw, bagay na hindi ko nakita sa loob ng isang linggo.

Isang linggo, pero pakiramdam ko sobrang tagal na. As if I was imprisoned for years.

Nasaan nga ba ako?

Napaangat ang tingin ko. The crown prince.

His face is blank.

But I know better. Deep down, he finds this entertaining. He must have been joyous behind that stoic look.

Siya lang naman ang naglagay sa akin sa sitwasyon na 'to.

I am now sentenced to death for killing the crown princess.

I didn't kill her...

The prince did...

But no one believes me.

Pinatayo nila ako sa isang silya at ipinasok ang ulo ko sa lubid na nakatali.

Now that my life is coming to an end.

It made me think.

Why I ended up this way?

But...

Who am I to blame? I did this to myself...

If only I could turn back time...

At nang tanggalin nila ang silya sa paanan ko.

It was painful.

I struggled.

But in the end, it was futile.

I am dying...

Bago pa man ako malagutan ng hininga, my eyes landed to someone.

He was staring at me.

Before I closed my eyes...

I smiled...

I'm grateful that there's someone sad that I'm dying...

***

"My lady?"

Napapikit ako dahil sa nakakasilaw na liwanag na tumama sa mukha ko mula sa bintana ng karwahe.

Nang maging maayos ang paningin ko ay si Gia ang una kong nakita.

I looked around...

Oh? I think this is the day where I was invited to the palace.

The day that the crown prince held his 18th birthday.

The day of my demise started...

If only I could turn back time, I would not do what I did before...

Is it a dream?

"My lady?" nakakunot ang noo ni Gia habang nakatingin sa akin.

It felt so real.

Napangiti ako habang tinitingnan si Gia. But slowly, my tears started to fall...

Malaki ang kasalanan ko kay Gia.
Kapag may mali ako, lagi kong pinapaako sa kanya. Because I am a coward. I was always afraid of my father, that I made all my servants as a sheild everytime I made a mistake. I discarded them easily.

Gia is one of my servants that became a victim of my cowardice.

At sa lahat ng ginawa niya para sa akin, kahit kailan hindi ako nagpasalamat sa kanya.

Even when I was framed of murdering the crown princess, she didn't hesitate to protect me even if it cost her life...

"My lady?! Bakit po kayo umiiyak?! May masakit po ba sa inyo?!" Natatarantang tanong nito.

Binigyan niya ako ng panyo, tinanggap ko naman iyon at ipinahid sa mukha ko.

Matagal din bago ako tumigil sa kaiiyak.

And seeing that she's still in front of me, I smiled.

"This dream felt so real," I murmured.

"My lady? Okay ka lang ba talaga? Teka lang po, aayusin ko ang mukha niyo. Nagulo na kasi ang make-up niyo." aniya.

Pero bago pa man siya makalapit ay hinawakan ko ang kamay niya.

Nanlalaki ang mata na tinitigan ko siya.

"This is not a dream?" maang na tanong ko.

Mas lalo lang nalukot ang mukha nito. "Ano po ang sinasabi niyo? Alam niyo naman po na hindi ako marunong sa ingles, tagalog lang po, please?" nakangiting saad nito.

This is real?!

To make sure, I pinched her.

"A-Aray po! Bakit kayo nangungurot! Ang sakit!" hiyaw nito.

"Gusto kong makasigurado na hindi to panaginip."

"Bakit hindi po sarili niyo ang kinurot niyo? Bakit po ako?" naiiyak na tanong nito.

"Kasi masakit," seryosong sagot ko.

"Bakit ka po ganyan?" reklamo nito.

"Sabihin mo Gia, ito ba ang araw ng kaarawan ng crown prince?" naninigurado na tanong ko.

Dahan-dahan itong tumango.

Kahit na umaaray na ang kaharap ay unti-unti akong napangiti. This is not a dream!

This is real!

I came back 8 years before I died!

***

(Vote, comment and follow 😊)