Time to rescue a Hero!

Hoofdstuk 20 Ontroerend weerzien

Ik kijk verbaasd naar alle Links om me heen. De één kleiner dan de ander. Ik zie Navi, Tatle en Tael allemaal naar precies dezelfde Link vliegen. Midna kijkt verbaasd naar die van haar en Fi zweeft naar haar Link toe. Ik haal de steen uit mijn zak. De King of Red Lions ziet zijn Link, waarschijnlijk ook. Hoop ik. "Wat",zeg ik nog steeds verbaasd. "Wij zijn alle vorige Links", zegt degene die als eerste sprak. "Ben jij echt?", vraagt Midna aan de Link die spreekt. "Ik ben dood, dat weet je, maar we zijn terug gekomen om deze Zelda te helpen", zegt hij tegen Midna. Midna zucht teleurgesteld. "Kan ik je omhelzen?", vraagt ze voorzichtig. "Probeer maar", zegt hij, treurig glimlachend. Midna probeert het, maar ze gaat dwars door Link heen. "We zijn schimmen". Dit keer is het de Link van Tatle, Navi en Tael. "Jullie kunnen ons niet aanraken, het spijt me, toch ben ik blij dat ik jullie nog een keer kan zien", zegt hij tegen, Tatle, Tael en Navi. "Waarom zijn jullie hier? Ja, om mij te helpen, maar wat nog meer?", vraag ik aan geen enkele Link in het bijzonder. "Jouw Link, is slecht geworden. Ganondorf wil hem gebruiken voor een ritueel", zeg er één. "Wat voor ritueel?", vraag ik. "Dat weten we niet, maar je moet snel naar de toren, maar de clawshots kun je niet gebruiken, door de duistere barrière", zegt de Link van Fi. "Hoe kom ik dan naar boven?", vraag ik. "Je moet hem oplossen", zegt een Link met een zandloper. "Hoe los ik hem dan op?", vraag ik aan weer niemand in het bijzonder. Het is heel verwarrend met zoveel Links. Je weet nooit wie wat zegt en wie het is. "Stenen. De Kokiri Smaragd, de Goron robijn en de Zora saffier, heb je nodig", zegt de Link van Navi. "Dan moet ik eerst uit de stad en dat gaat niet", zeg ik. "Tuurlijk wel, nooit gehoord van de geheime gangen van Hyrule Town, waar wij altijd door heen slopen", zegt er één. "O ja", zeg ik. Ik voel me nu verschrikkelijk dom, nu ik dit hoor. "Bedankt", zeg ik tegen ze allemaal. "Zullen we jullie ooit nog eens zien?", vraagt Navi aan haar Link. "Misschien, maar we zijn altijd in je hart", zegt hij. Ze lossen allemaal op, de laatste die verdwijnt is die van Midna. Hij zwaait nog even naar haar en zegt:" net zoals toen" en verdwijnt. Ik ben nog steeds verbaasd. Waarom waren zie hier? Hadden ze niet beter met Link kunnen praten? Ik pak de clawshots op en loop het kasteel weer uit. Nog steeds schrik ik van de slapende mensen die er liggen, het lijkt alsof ze dood zijn. Ik wend snel mijn gezicht af en ga naar de achterkant van het kasteel. Daar moet de gang zijn, waar die ook is. Ik kijk rond en zie alleen maar stenen en bergen modder en aarde. Mijn ogen speuren de grond af, opzoek naar een aanwijzing. Iets wat moet zeggen, dat die geheime gang er is. Mijn handen tillen een steen op, waar ik wat onder uit zag steken. Een luik! Ik pak het hengsel vast en trek. Dit ding is al eeuwen niet meer gebruikt. Plots schiet hij los en val ik op de grond. Ik kruip en kijk naar beneden in de donkere gang. "Als er maar geen spinnen zijn, ik haat die dingen", zeg ik. Ik laat mezelf zakken in de gang en sluit het luik. Ik zie geen hand voor ogen, zodra het luik gesloten is. Ik steek mijn handen voor me uit en tast voorzichtig aan de muur. Ik voel spinnenwebben en andere beesten over mijn handen kruipen. Kleine pootjes die over mijn huid lopen. Rillingen lopen over mijn rug als ik eraan denk. De grond van de tunnel, zit vol met kuilen en gaten. Als ik er niet om denk, kan ik mijn enkel verzwikken. Uiteindelijk kom ik in een kamer. Er hangt een kleine lantaarn aan het plafond. Er zijn twee gangen die ergens naartoe leiden. "Waar moet ik heen?", denk ik hardop. "Je moet die drie stenen vinden, dus waar naartoe weet ik niet", zegt Ivan. "Dat wist ik ook wel Ivan", zeg ik. "Waarom vraag je het dan?", vraagt hij spottend. "Ach, hou je kop", zeg ik. "We moeten naar de Kokiri, de Gorons en de Zoras, waar beginnen we?", vraag ik. "De Kokiri, daar begon Link ook mee", zegt Navi. "Goed, welke kant op?", vraag ik haar. "Links", zegt ze. Ik loop de linker gang in, weg van het zwakke licht. Alweer ben ik omhuld in duisternis. Mijn handen tasten de wanden van de tunnel weer af. Weer beestjes en spinnenwebben. Weer rillingen. De tunnel begint omhoog te lopen. Na een paar minuten, zie ik weer een luik. Ik open met moeite het luik en stap het zonlicht weer in. Het verwarmd mijn huid en ik voel me een stuk warmer, dan in die koude tunnels. In de verte zie ik de donkere barrière. Hij heeft Hyrule Castle en de stad helemaal omhuld. Ik zucht verdrietig. Dit is en blijft nog steeds mijn schuld. Maar ik kan het recht zetten, door die stenen te krijgen. Dat zal me lukken koste wat het kost! Dapper begin ik het bos, achter me, in te lopen.

Ik loop al uren. Volgens mij ben ik verdwaald. Toch blijf ik stevig doorlopen. "Weet je wel waar we heen gaan?", vraagt Ivan. Ik schud mijn hoofd en loop door. "Navi, kun jij ons de weg wijzen?", vraagt hij aan haar. "Tuurlijk, we moeten zometeen rechtsaf, bij de dode boom", zegt ze. De dode boom is echt dood. Ook zijn omgeving. De boom draagt geen bladeren meer, maar er groeit ook geen gras of planten meer om hem heen. Ik sla rechtsaf en wil door lopen, als er recht voor mijn neus een pop uit de lucht komt vallen.

Klaar! Ik heb een legend of Zelda slinger gemaakt! Woehoe! En ik heb zomervakantie! Sort of. Nou ja, tot het volgende hoofdstuk!