Robot V / taekook

-Final Part1 -

Hüzünlü bir merhaba... Robot V'nin final Part1 bölümünü paylaştığım için biraz üzgünüm. Lütfen bolca yorum yapıp duygularınızı benimle paylaşın. İyi okumalar...

...

Jimin

Ülkede yaşanan olağandışı durum yüzünden yaşam durmuş gibiydi. Robotlar çok hızlı bir şekilde bilinçlenmeye başladığından beri sanki bir savaş ortamı oluşmuş, sokağa çıkma yasağı çıkmıştı. Aklım Jungkook'daydı. Onu arasamda telefonlarıma çıkmıyor, bu yüzden tüm olanların başında onunda olduğunu söylüyordu içimdeki ses.

En başından onu Taehyung hakkında uyarmıştım. Çünkü onda tuhaf bir şeyler seziyordum. Bilinçli olması değildi tuhaf olan. Onun durmayacağını içten içe biliyordum. Akşam haberlerinde onu gördüğümde tüylerim diken diken olmuştu. İnsanlara başkaldırıyor, korkmadan karşılarına çıkacağını söylüyordu. Bu delilikti. Kendini düşünmediği apaçık ortadaydı ama Jungkook'u da düşünmediği ortadaydı.

Olayların başladığı andan itibaren Yoongi'yi resmen eve hapsetmiştim. Polis ve askerlerin bilinçli olduğunu düşündükleri robotları gördükleri anda öldürdüklerini biliyor, onun için korkuyordum. Onu kaybetmek istemiyordum. Ve bu olayların gidişatında onu benden alacaklarına o kadar emindim ki bununla nasıl başa çıkabilirim bilmiyordum.

İçtiğim suyu mutfak tezgahına bırakıp Üst kata doğru yürüdüm. Yoongi odamdaydı ve tek istediğim ona sarılarak uyumaktı. Bu yüzden adımlarımı hızlandırdım ve çabucak odama girdiğimde Yoongi'yi yatağımda uzanmış bulmayı bekliyordum ama o üzerine giyindiği siyah kıyafetleri ve başına taktığı siyah şapkayla bir yere gidiyormuş gibiydi.

"Neler oluyor?" diye sordum hemen önünde durduğumda.

"Ben.." dedi, gözlerime bakmaya çekiniyor gibiydi. "Ben gidiyorum." dediğinde söylediğini algılamam uzun sürmüştü.

"Ne demek gidiyorum? Dışarı çıkamazsın!"

"Jimin, Taehyung'u duydun. Onun yanında olmalıyım."

"Hayır, hiç bir yere gidemezsin Yoongi" dediğimde gözlerindeki ciddi bakış, kararlı duruşu korkularımın gerçekleşmek üzere olduğunun habercisiydi.

"Taehyung bizim gibiler için direniş gösterirken onu yalnız bırakmamı bekleme benden." dedi, ardından yüzümü elleri arasına alarak alnını alnıma yasladı. Kollarına tutundum, kayıp gidiyordu ellerim arasından ve ben buna göz yummak istemiyordum.

"Yoongi lütfen, seni kaybedemem. Neler olacağını biliyoruz ikimizde."

"Taehyung sayesinde bilinç kazandım. Eğer o olmasaydı asla sana senin istediğin gibi aşkla karşılık veremezdim Jimin. Onun sayesinde kısa bir zamanda olsa gerçekten sevmenin ne demek olduğunu, sevilmenin ne güzel bir his olduğunu öğrendim. Sonunda kaybedecek olsak bile bunları yaşayabildiğim için mutluyum. Şimdi izin ver, bize bunu armağan eden Taehyung'a minnet borcumu ödeyebileyim. "

" Hayır.. "dedim ağlamaklı çıkan sesimle. Titreyen bedenimi kolları arasına sarıp dudaklarımı son bir kez öptüğünde bunun bizim için bir son olduğunu biliyordum." Seni seviyorum Yoongi. "dedim, ilk kez gözlerinden akıttığı yaşları parmak uçlarımla silerken." Bende seni seviyorum sevgilim. Her şey için teşekkür ederim. "

Kollarım arasından çıkıp yavaşça benden uzaklaştı. Hıçkıra hıçkıra ağladığım o anlarda sırtını bana dönüp kapıya doğru ilerlerken onu kararından vazgeçiremeyeceğimi bilerek peşinden gittim. Adım adım benden gidişini izlerken, dış kapının önünde duraksadı bir süre. Ardından yaşlı gözlerini bana çevirip, gözlerime kenetledi. "Hoşçakal.." dedi ve kapının kulbunu indirip dışarı adımladı. Yoongi, karanlığın ortasına kendisi gibi olanlar için bir ışık bulmaya gidiyordu. O ışık ateşten bir çemberdi ve içinde kalanlar bir bir yok olurken, çemberi geçebileceklerin kimler olabileceği ise koca bir muammadan ibaretti.