KTS #1: Rekindled Debauchery (COMPLETED) [BxB]

CHAPTER 35

Still Twinary POV 

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ng mag pantay ang tingin namin. His face as if I'm looking myself in the mirror. I saw my younger self in his face, from his eyes and lips are similar to mine. His pinkish chubby cheeks are similar to someone. His eyes are trembling so as his lips so I smiled para naman mabawasan ang kaba nito.

His hands are trembling and I was about to touch his hand ng bigla niyang tinabig ang kamay ko na siyang dahilan kong bakit natapon ang unan at gumulong ang wedding ring. Tiles ang sahig kaya mas lalong bumilis ang pag gulong niyon kaya walang pagdadalawang isip na tumakbo ako para hulihin iyon.  

Nasa dulo ng daliri ko ang wedding ring ng sipain iyon ng kong sino man kaya lumayo pa lalo sa kamay ko. Hindi ko pinansin ang sumipa niyon sapagkat ay tinalon ko ang pagitan naming dalawa ng wedding ring. Inis ang nararamdaman ko at hindi hiya sa nangyaring pagdapa ko sa sahig mahuli lang ang wedding ring. Salubong ang mga kilay na tumingin ako sa sumipa at para akong binuhasan ng malamig na tubig para lumamig ang buong sistema ko. Napapikit ako ng matindi dahil hindi ko mapigilan ang malakas na kabog ng puso ko. Nanginginig na hinawakan ko ang unan na dala ng bata at ipinatong doon ang wedding ring. Nilisan ko ang lugar na iyun, hinabol ako ni Damian at kinausap tungkol sa nangyari.

I don't want to ruin Damian's wedding kaya dumaan ako pabalik sa kanya sa simbahan. He's here, I saw him again after few years. He still handsome hindi pa rin kumukupas ang kaguwapohan ni Sarquel, I wonder how his doing right now after not seeing each other. Natapos ang kasal at ang lahat ay dumiretso sa venue ng reception samantalang ako ay nagpaiwan sa simbahan. Hanggang sa may tumabi sa akin and its him. Ipinikit nito ang mga mata at nagdasal na parang wala siyang katabi. Hangin lang siguro ako sa kanya. Tumayo na ako para umalis ng bigla niyang hawakan ang pulsunan ko at hinatak ako palabas ng simbahan. 

Huminto kami sa tapat ng kotse niya at namewang ito. "Twinary, how are you? Alam kong wala akong karapatan magtanong lalona't ako iyung umalis ng hindi nagpapaalam but I just want to know if you're okay...kanina kasi parang hindi maipaliwanag ang itsura mo ng makita mo ako." Ahhh, he saw that. I didn't know that I'll see him today after what happened that day. He just left without saying a word. Nawala siya na parang bola without leaving a trace. Gustuhin ko man magtanong kung ano ang dahilan ng pag-alis niya ay hindi ko magawang ibuka ang mga bibig upang magtanong. 

"Sarquel, ahh...ano...ayos naman ako masaya lang ako ng makita kitang muli. 4 years na ang nakaraan diba? Siguro may sarili ka ng mga pamilya e ano?" Pagbibiro ko kahit ang totoo ay nasasaktan ako sa iisiping baka may pamilya na ito. 

Sarquel POV

Sa pagbibiro ng kausap ko, marahil ay nagpapanggap lang Ito na masaya upang itago ang tunay na damdamin nito. Ngunit sa isipan ko, takot ako na malaman nito ang katotohanan na baka malaman nito na may anak na kaming dalawa. Tinikom ko ang bibig at ngumiti nang bahagya, nagpapakita ng pagpapanggap na hindi ako apektado sa pagbibiro nito.

"Haha, oo nga, apat na taon na rin pala. Marami na ang nangyari sa buhay ko," sagot ko, sinubukan kong itago ang tuwa at kalungkutan sa pamamagitan ng salita. "Pero wala pa rin akong sariling pamilya. E ikaw? Kamusta ka? May espesyal na tao na ba sa puso mo?"

Pinilit ko maging masaya at interesado sa kanyang buhay, kahit na ang katotohanan ay masakit pa rin. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, may bahagyang pag-asa na kasabay ng takot sa aking puso na baka totoo ang narinig ko sa araw na iyun.

Nais kong matuklasan ang katotohanan at malaman ang mga tunay nitong saloobin. Ngunit ngayon ay oras na maging matatag at magpakatatag para sa anak namin, kahit na naghihintay ako sa sagot na maaaring masaktan ako o maging mitsa ng kasiyahan ko. 

Ngumiti si Twinary, "As of now, meron na." Tila isang suntok sa buwan ang naging sagot nito. Right, sa apat na taon ba namang lumipas eh paniguradong malaki na ang anak nilang dalawa ni Cris. Kung tutuusin ako lang ata ang nagpatuloy na umaasa na mamahalin ako nito pabalik kahit na hindi naman talaga naging kaming dalawa. 

Kahit na mahirap tanggapin, sa apat na taon na lumipas, hindi nagbago ang sitwasyon namin ni Twinary. Kahit na may anak na kami at nagkaroon ng responsibilidad bilang magulang, pero hindi ko kayang magsabi ng totoo dito. Minsan iniisip ko kung saan nagkamali, kung bakit hindi kami nagkaroon ng tunay na relasyon. Ngunit kahit na anong pagsusumikap ko, hindi ko kayang kontrolin ang damdamin ko.

Minsan nakakaramdam ako ng galit at hinanakit. Bakit ko ba pinili ang magmahal nang sobra-sobra, kahit alam kong may iba nang mahal si Twinary? Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, hindi ko magawang magbago ng pagtingin kay Twinary. Kahit na ang pag-asa ko ay matagal nang nauupos, may bahagi pa rin sa puso ko na umaasa na isang araw ay magkakatotoo ang pangarap ko.

Napapatanong ako sa sarili kung ano ang susunod na hakbang na dapat niyang gawin. Paminsan-minsan, naiisip ako kung kailangan ko nang sumuko at tanggapin na hindi kami para sa isa't isa. Ngunit sa tuwing makikita ko ang mukha namin ng anak ko hindi ko kayang gawin ito. Ipinapangako ko sa sarili na magiging maayos ang kinabukasan nito, kahit na sa kasalukuyan ay hindi kk makuha ang inaasam na pagmamahal mula kay Twinary.

Sa mga pagkakataon na nagkakasama kaming dalawa noon ay hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman. Subalit, may lungkot pa rin sa puso ko na hindi matumbasan ng anumang materyal na bagay. Ang tunay na kaligayahan para sa akin ay makasama si Twinary at mabuo ang pamilya namin. Ngunit sa kasalukuyang kalagayan, tila isang suntok sa buwan ang inaasam-asam ko.

Dahil sa aking malalim na pagiisip ay hindi ko namalayan kung kailan sila nakarating sa lokasyon kung saan ginanap ang reception kaya ay inalalayan ako ni Twinary papasok sa loob ng reception hall. 

Magkatabi kami ng upuan kaya hindi na ako nag reklamo ng pinaupo ako nito matapos paghugutan ng upuan. "Thank you," Pasasalamat ko. Twinary just smile and nod pagkatapos ay umupo ito sa tabi ko.

Dahil sa ka sweetan ng magasawa ay parang lalanggamin ako. Not until Twinary hold my hand at hinalikan nito ang likod ng palad ko. 

Why is he act this way? 

Narinig namin ang magarbong palakpakan kaya binawi ko mula dito ang kamay at pumalakpak. Kumakain na ang lahat samantalang ako ay nanatili pa rin sa aking inuupuan dahil si Twinary na mismo ang kumuha ng pagkain para sa akin. 

And twinary take all the food that suits my taste. 

Hindi ako nag komento at kumain na lamang pero hindi ako makapag focus sa kinain dahil hinawakan nito ang kamay ko. "Twinary, what are you doing?" Pabulong na tanong ko.

"Eat, we'll talk later." Kumabog ng malakas ang dibdib ko. His cold, nang sabihin nito ang katagang iyun ay napakadiin na parang galit ito. Nawalan ako ng gana kumain kaya tumayo ako at lumabas ng hall. 

Naramdaman kong sumunod ito sa'kin, "Twinary please lang, this is not the right time to talk about that ok? Please, this is your friends wedding. I don't wanna ruined it." 

Tumiim bagang ito, "I don't care if it's my friends wedding or whatever." Nang uuyam ang titig nito sa kanya. 

And he already knew that he can't scape.