සුදු රෝස✅ [Nonfic BL💛💜️]

28. යේශා අපෙ දරුවෙක් නෙවෙ!

"අම්මා .. අම්මා... !"

අභී ගියේ ගේ මැද්දෙන් දුවගෙන හරිම සතුටින් අම්මව හොයාගෙන.

"මොකද දරුවො මේ කෑ ගහන්නෙ "

"එයාට සිහිය ඇවිල්ලා.."

ඔව්.. දැන් ටිකකට කලින් අනුධ දීපු කෝල් එක නිසා තමා මේ අභී සතුටින් ඉන්නෙ. එයා කිව්වෙ යේශා කිව්ව කියල සිතෙව් ට සිහිය ඇවිත් කියල. එයාව එක්කන් යන්න පුළුවන් කිව්වලු.

"තුනුරුවන්ගෙ පිහිටයි!"

"අම්මා.. මං එයාව මෙහෙ එක්කන් එන්න ඕන.."

"ඒක හොදයි පුතේ. අඩුම තරමෙ ඒ දරුවා හිතේ සැනසීමෙන් ඉදියි."

"ඒක තමා අම්මෙ. ඒ ගෙදර එයාට හිර ගෙයක් වගේ.."

අම්මා සිතෙව් ට කාමරයක් ලෑස්ති කරන්න යද්දි අභී දඩිබිඩියෙ ගිහින් ලෑස්ති වෙන්න ගත්තා. අනුධ එනව කිව්ව අභීව එක්කන් යන්න. අද අර නසරානි පව්ලෙ උදවියට හොරෙන් කොහොම හරි ම සිතෙව් ව එක්කන් එන්නයි අභීටයි අනුධටයි ඕන උනේ.

"පුතා ආං අර දරුව ඇවිත් ඉක්මනට එන්න. මං ඕක බලන්නම්."

අභීගෙ අම්මා කෑ ගහුවෙ අභී තවමත් අම්මා සිතෙව් ට ලෑස්ති කරපු කාමරේ අඩු පාඩු හොය හොයා ඉදපු නිසා. අනුධ ඇවිලා ගේට් එක ගාව කාර් එක නවත්තන් හොන් කරනව.

"අනේ අම්මා කාමරේ ටේබල් එක උඩින් මල් වාස් එකක් තියන්න. "

"හරි හරි පුතා ඔයා යන්නකො. මං ඒව බලන්නම්."

අභී අම්මගෙ නලලට හාද්දක් දීලා අනුධ ත් එක්ක යන්න පිටත් උනා.

"උබට පුදුම මල් පිස්සුවක් නෙ බං අයියෙ තියෙන්නෙ . උබ ගිය ආත්මෙ වන බබරෙක් ද ?"

"නෑ මං මල් සරෙක්.."

"සිතෙව් කිව්ව "

"මොනාද ? "

"නෑ නැ මොකුත් නෑ.."

"කියපම් කො... ඒහ්... මොනාද කිව්වෙ?"

අනුධ නෙවෙයි කටක් වත් ඇරියෙ. අභීව ඇහුන නෑහුන ගානට අනුධ පාඩුවෙ ඩ්‍රයිව් කලා.

"අද ලෙක්චර්ස් නැද්ද අභී අයියෙ? "

"තියෙනව බං. මං ගියෙ නැ. ඕක පස්සෙ කවර් කරගන්න පුළුවන්. ඒ වගේද මේක."