Snowfall-Ranpoe

5

Aradan sadece birkaç gün geçmişti. 
Biraz hasta hissediyorum ama sorun yok. Eskisi gibi kötü değilim, poe her zaman yanımda oluyor. Ona çok borçlu hissediyorum.
Suikast olayını ne yaptım diye düşünecek olursanız hiçbir şey yapamıyorum. Beynim sanki çalışmıyor gibi hissediyorum. Nedenini ise ben de bilmiyorum.

Poe son günlerde daha da dikkatli olmuştu. İlaçlarımı aksatmıyor, aynı bebek gibi bakıyordu. Ne desem hiçbir zaman dinlemiyor.. şimdi ise yataktayım ve o ise karakola gideceğini söyleyip yanımdan ayrılmıştı.

Telefonuma gelen bildirim sesi ise dikkatimi dağıtmaya yetmişti.

-müsait misiniz?-

Numarayı tanımıyordum kim olabilirdi? Uykulu gözlerle sadece birkaç dakika öylece mesaja baktım.

-kimsiniz?

-kendini korumuyorsun.-

Mesajı yazan kişi sonrasında çevrimdışı olmuş, bir daha da aktif olmamıştı. Neden böyle mesajlar alıyordum? Telefonu yatağın kenarına attım ve doğrulup pencerenin yanına gittim. Bilmem gereken ne vardı?

Kapının çalmasıyla tüm bu düşünceler dağılmıştı. Gelen kişi poe ise gayet mutlu olurdum bunun nedeni ise gayet barizdi. Tabiki de bana verdiği çikolata sözünü unutmamıştım! Hızlıca kapıya ilerleyip açtığımda Gülen bir yüz beni karşılıyordu.

"Hoşgeldin!"

"Hoşbuldum, Bugün ne yaptın?"

Elindeki poşeti görmemle sevincim daha da katlanmıştı. Bir poşet dolusu çikolata mı? Sanırım bugün dünyanın en mutlu insanı olabilirdim.

"Alabilir miyim?"

"İlaçlarını içtin mi? Bugün nasıl oldun?"

"Gayet iyiyim! İlaçlarımı ise demin içtim."

Ellerini saçlarımda gezdirip tebessüm etti. Ben ise çikolatalardan birini çoktan kapmıştım.

"İyi olmana sevindim ranpo-kun."

Gözlerimi aralayıp onun menekşe gözlerine yeniden dikmiştim bile. Öncekinden daha farklı hissediyordum. Uyurken sürekli kabus görüyor, kafamın içinde bazı garip sesler dolaşıyordu, Sanırım deliriyorum.

" Dört gün sonra kar yağacak diyorlar."

"Öyle mi?"

Soğuğu sevmesem de onunla kar topu oynamak bir hayli eğlenceli olur diye düşünüyordum. Neden her düşüncemde poe var? Neden yer şeyde aklımda o canlanıyor?
Sadece bunu onun güzel yüzünü aklıma getirdim. Uzaktan gören bir insan düşüncelerimin ne kadar derin olduğunu sezerdi ama ben sadece poeyi düşünüyorum.

"Poe"

Belkide o bana rahatlık veriyordu. Kesinlikle şu an güvende hissediyorum.
Düşünmeden kalkıp onun göğsüne kafamı koydum ve gözlerini kapattım,
Onun beni reddetmesini istemiyorum.

Elleri vücudumu sarmaladığında ne kadar rahatladımı bir kez daha anladım.
Kafamdaki seslerin gün içinde sustuğu tek yer...

"Suikastcı işine bakıyor musun...?"

"Bana bir şey olmayacak poe. Ajanstakiler de buna dikkat ediyorlar."

"Ne yapıyorlar ki?"

"Evin etrafında Keskin nişancı var."

Poe şaşırmış olacak ki kaşlarını kaldırarak bana baktı. Bakışlarını tüm vücudumda hissedebiliyordum.

"Senide kaybedemem derken neyi kastediyordun?"

Ranpo aklına gelen ilk şeyle iç çekti ve kafasını kaldırdı. Merakı her zaman bir tık daha ağır basıyordu.

"Ailem."

Ailesini kaybettiğini biliyordu ve bunu hatırlayınca tekrardan kötü hissetti.

"Üzgünüm."

"Sorun yok ranpo-kun."

Tekrar başım dönüyor.
Belkide artık dünyanın en iyi dedektifi olamam.
Daha kendi davamı bile çözemiyorum.
Neden her şey bir anda böyle oldu? Neden...

"Sonsuza kadar birlikte yaşayalım edgar."

Duyduğu sesle irkildi edgar.
Bu cümleyi ikiside beklemiyordu.

"Ben seni gerçekten çok sevdim."

Ona sarılan adamın saçlarını okşarken gülümsedi.
Karın yağmasını hiç istemiyordu. Normalde en sevdiği şey olmasına rağmen bu yıl en büyük düşmanı haline geliyordu menekşelinin.

"Artık kardan nefret ediyorum."

Bir kez daha ranpoya bakındı. Gülümsüyordu ama bir şeye mutlu olduğu için değildi.
Nedenini ise sadece kendisi biliyordu.