Ahtohallan

Zima

Zima nadeszła szybciej niż tego chcieliśmy. Już w połowie listopada biały puch pokrył ziemię a mroźne noce nadeszły nieoczekiwanie. Całe szczęście mieliśmy wystarczającą ilość zapasów i zdążyliśmy zabezpieczyć pola przed mrozem. Niedługo minie grudzień a wraz z nim nastanie kolejny rok. Lilian perfekcyjnie radzi sobie z wodą w postaci śniegu, każdy jej sukces jest dla mnie powodem do dumy. Relacja z Christianem rozwija się w zabójczym tempie. Z nieznajomego i nadpobudliwego wilkołaka zmienił się w kogoś bliskiemu memu serca. Nie potrafię zdefiniować tego co nas łączy, ale wiem, że granica między przyjaźnią a miłością zaciera się. Nasze spotkania są nieregularne, ja wyrywam się z domu pod pretekstem spaceru po lesie a on? Nie mam pojęcia. Więź z Christianem rośnie a mimo to nie odważyłam się powiedzieć mu prawdy o swoim pochodzeniu. Wiem, że z każdym naszym spotkaniem jest mu coraz trudniej zapanować nad swoim wcieleniem, ale gdy tylko napomknę o tym słowo, temat zostaje przez niego urwany. Naszym miejscem schadzek jest feralna polana nad jeziorem Lau. Jest naszym małym krańcem świata.

- Przestań! - krzyknęłam roześmiana, gdy Chris bezlitośnie mnie łaskotał. Opadłam na biały puch starając się uciec od rąk wilkołaka. - Dobrze, już dobrze! - krzyknęłam, ze śmiechem. Christian wypchnął dumnie pierś do przodu i uniósł podbródek. Z uśmiechem na twarzy usiadłam po turecku i otrzepałam włosy ze śniegu. Zdjęłam skórzane rękawiczki i nabrałam do lewej dłoni garstkę śniegu. Uniosłam prawą i kilkoma ruchami uformowaną figurkę wilkołaka. Spojrzałam na Christiana i nie mogłam powstrzymać uśmiechu cisnącego mi się na usta. Płatki śniegu odznaczały się na jego czarnych jak noc włosach, roziskrzone spojrzenie błękitnych tęczówek przypominało te u szczeniaka, a lekko zarumienione od zimna policzki dodawały mu uroku.

-  Niesamowite... - szepnął zafascynowany ostrożnie trzymając figurkę w dłoni. - To jest piękne Amarii. - ciepło rozlało się po mojej klatce schodowej. To miłe, gdy tak małe rzeczy są przez niego cenione.

- Dziękuję. - szepnęłam zawstydzona i poprawiam szalik starając się ukryć zarumienione policzki. Mężczyzna posłał mi rozbawione spojrzenie i delikatne zgarnął płatki śniegu osadzone na moim policzku.

- Ile razy mam powtarzać abyś się nie zakrywała? - spytał z rozbawieniem. Uniosłam kąciki ust bardziej niż na jego słowach skupiając się na jego dłoni, która bezustannie gładziła mój policzek. - Chciałbym Cię zabrać do mojego domu. Pokazać miejsca, które odwiedzałem jako dziecko. Chciałbym żebyś poznała moją rodzine. - westchnęłam cicho wiedząc, że to by było na tyle z miłej atmosfery. Wilkołak coraz częściej poruszał temat watahy.

- Christian rozmawialiśmy o tym. - powiedziałam zirytowana.

- Ale ciągle nie doszliśmy do żadnego porozumienia. - odparł z determinacją - Amarii niedługo minął 3 miesiące od naszego pierwszego spotkania. Prosiłaś o czas, aby mnie poznać, zaufać, jestem cierpliwy, ale zrozum, że męczy mnie ukrywanie naszego zw.. naszej relacji przed światem. - wilkołaki z natury są zaborcze, wy krwi mają tradycje związane z partnerkami a rodzina jest dla nich świętością. Jednak jak mogłabym opuścić swoją, gdy tak bardzo mnie potrzebuję? Jak powiedziałbym ojcu, że odchodzę z klanu w imię tajemniczej więzi nadanej przez Księżyc? Jak mogłabym zostawić Loriosa, który ledwo pozbierał się po odejściu jednej z sióstr?

- Ja też mam rodzinę Chris. - wydusiłam z siebie słabym głosem - Rodzinę, która mnie potrzebuje. - dodałam szeptem.

- A ja? Jestem przyszłym alfą, wataha liczy, że w przyszłości to ja będę sprawował pieczę nad nimi. - duma z jaką wypowiedział te słowa uświadomiła mi jak bardzo nieodpowiedzialne było zagłębienie się w tę relację. Zarówno ja, jak i on nie mogliśmy, a może nie chcieliśmy odpuścić.

- Więc może powinniśmy to zakończyć. - przerwałam mu słabym głosem. Z bólem serca wpatrywałam się jak oczy wilkołaka rozszerzają się, a jego twarz markotnieje. Christian stał mi się bliski, być może nie darzę go taką miłością jak on mnie, ale wdarł się do mojego serca bezpowrotnie.