Chasing number nine

Κεφάλαιο 25ο

Λεσλι POV

Από τη Δευτέρα που το Φεστιβάλ τελείωσε, έχω μιλήσει μέσω μέιλ με τον Μπράντον αρκετές φορές (το ξέρω πως σας ακούγεται κάπως παλιομοδίτικο, αλλά ο Μπράντον δεν έχει facebook και χέι! Είναι γλυκούλι όλο αυτό! Νιώθω λες και γράφω ερωτικά γράμματα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! :P Καλά, εντάξει, τα παραλέω!). Βασικά, έχουμε γράψει κατεβατά από μέιλ για βιβλία, για την ψυχολογία και γενικά για τα ενδιαφέροντά μας και τέτοια. Το ξέρω πως μπορεί όλο αυτό μπορεί να ακούγεται σπασικλο-κατάσταση, αλλά δεν με νοιάζει πλέον τόσο, γιατί έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Δεν ντρέπομαι πια γι' αυτή την πλευρά του εαυτού μου, την πιο βαρετή και νέρντι, γιατί βλέπω πως και ένας, όπως θα έλεγε κανείς, «σπασίκλας», μπορεί να είναι εξίσου κούλ και ενδιαφέρον τύπος και ο Μπράντον είναι η ζωντανή απόδειξη γι' αυτό. Είναι σίγουρος, συνειδητοποιημένος και ικανοποιημένος με το ποιος είναι και δεν δίνει δεκάρα για τα κοινωνικά πρότυπα του ποιος είναι κουλ και τέτοιες ρηχές ανοησίες και αυτό είναι υπέροχο. Αυτό θα έπρεπε να κυνηγάμε όλοι, όχι το πώς θα θεωρούμαστε ενδιαφέροντες οι κουλ για τους άλλους, αλλά για τους εαυτούς μας.

Ποιος θα το περίμενε πως ένας άνθρωπος που με έκανε να τον αντιπαθήσω τόσο πολύ στην αρχή και μου φάνηκε υπεράνω και είρωνας, θα με έκανε να χαμογελάω τόσο πλατιά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου και να νιώθω τόσο όμορφα. Μάλιστα σχεδόν αγνοώ το συνεχώς σε εγρήγορση καμπανάκι στο μυαλό μου που σκούζει «μην εμπιστεύεσαι ένα αρσενικό! Μη δεθείς μαζί του!»

Μέχρι να έρθει η Πέμπτη, που τελικά μου προτείνει να βγούμε για φαγητό, το πρώτο σχεδόν πράγμα που κάνω κάθε πρωί, είναι να τσεκάρω τα μέιλ μου. Τις περισσότερες φορές έχω μια απάντηση του Μπράντον σταλμένη πολύ αργά. Πραγματικά απορώ αν κοιμάται ποτέ αυτός ο άνθρωπος, γιατί μετά τη σχολή δουλεύει εθελοντικά σε ένα νοσοκομείο και περνάει μεγάλο μέρος από τα βράδια του διαβάζοντας, ενώ ξυπνάει τόσο νωρίτερα από τα κοκόρια που είμαι σίγουρη πως αυτός τα ξυπνάει για να κακαρίσουν! :P

Και είναι τόσο καλόκαρδος χαρακτήρας και έξυπνος και νοιάζεται για τους άλλους. Τις προάλλες μιλούσε με τέτοιο ενδιαφέρον για τους ασθενείς του νοσοκομείου με τους οποίους συναναστρέφεται και έχει δεθεί τόσο μαζί τους που σχεδόν τον θεωρούν δικό τους άνθρωπο και είναι τόσο επιμελής φοιτητής και με τέτοιο ενδιαφέρον για την επιστήμη του... Εντάξει σταματάω, γιατί θα νομίζετε πως κάνω σαν να τον έχω ερωτευτεί κιόλας. (Έι! Ποιος γέλασε ειρωνικά;) Απλά, πώς να το πω, σας έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε κάποιον που να σας κάνει να θέλετε να γίνετε καλύτερος άνθρωπός; Αυτό με κάνει να θέλω ο Μπράντον.