Mad Bad! - Taekook

Kalbimin Yaptığı Balkon Konuşması.

"Şu sıra kafam biraz karışık Jojo... elinde gül buketiyle genelevin bahçesinde bekleyen köylü gibi hissediyorum."

Taehyung'un kendi tarzında ettiği teşekkürün üzerinden 4-5 gün geçti, geçmedi. Benim lanet zihnime dünya zamanı farklı geldiğinden bu rakam katlanarak çoğaldı tabii. Aksakallı bir dedeyi andırdı ruhum oturup düşünmekten. Geveze olan tek yer çenem değildi elbet. Taehyung'un samimi davranışlarına Sovyetler'ler ile bağlantı kurup Peru'ya değin bağdaştırma yapmıştım. Bunu kimse duymasın, rezil herifin tekiyim. Sovyet'in neresiyle bağlantı kurdun derseniz açıklama yapmak için zihnimde binlerce windows penceresi açmam gerekirdi zira çöplükten ibaret bir alanda bu bağlantıyı nası kurduğumu bulmak aşırı zordu.

Jiyeol'ün evinin önünde soğuktan kamburlaşarak, Namjoon'a en az wikipedianın sallamasyon rakamları kadar fazla kez aynı olayı anlatıyordum. Duydukları karşısında şok olmasını, Taehyung'u beğendiğimi ilk benden duyduğunu falan düşünsemde bunu daha önceden fark ettiğini söylemişti bana. Herifin gözü üstümdeydi resmen. "Lan anladık oğlum. Sen her dakika bana lakap mı bulacaksın?" İkram buyurduğu sarı filtre sigara çoktan yarılanmıştı ben konuşana kadar.

"Öyle gelip alnımı silince önyargıları kırdık sandım ama yok. Ertesi gün bahçede egzersiz yaparken kedilere mama vermek için çıkmıştı. Beni görünce Azmandan kaçan şirinler gibi fırladı evine. 4-5 gündürde yok, korkuyordu zaten, bahane oldu, taşındı kesin mahalleden." Kapının önünde, çöp kovasının üzerindeki küllüğe sigarasını bastırıp dumanını oluşturduğumuz konuşma balonunun dışına verdi.

"Taşınma falan yok, mahallede duyan olurdu. Yavşadığın için kaçıyor senden, çok basit." Sigarayı elimden zehirmiş gibi fırlatıp kafamı kollarımın arasına alarak çöktüm yere. Yavşamak biraz kabaca bir kelimeydi. O büyülü anda, çenemi tutmamın aklıma gelemeyeceği kadar rahattım çünkü Taehyung ile konuşmak rüyada kaydıraktan kaymak gibiydi.

Oldum olası sevdiklerime karşı çok konuşkan birisiydim. Kendimi konuşarak ifade etmek, anlaşılmayı beklemekten daha kolay geliyordu. Birileri tarafından duygularımın keşfedilmesini beklemek benim sabırsız bünyeme tersti. Bu yüzden birisi ideal tipimi sorsa ona konuşulması kolay bir insan dilediğimi kesinlikle söyleyebilirdim. Taehyung'un o an için rahat tavrı ve konuştukça kaydıraktan kayarmış gibi hissettirdiği duyguların çenemi açmış olması çok normaldi çünkü  Taehyung tıpkı bahsettiğim gibi birisiydi.

Böyle bir karakterin yanında duygularını ağzında yaşayan saydam bir herif oluşum da onu uzaklaştırmış olabilirdi tabii. "Sadece çok güzel gülüyorsun dedim. Abartma mekanizması ya."

"Bu mümkün değil. Sende şair ağzı var. 'geliyor bir ahu afet; sağdan sola zerafet, öldür bizi letafet; bizim sonumuz felaket' gibi bir şey demediysen şerefsizin önde gideniyim."

Yemin ederim bu çocuk beni çok iyi tanıyordu. "İndireceğim kroşeyi yayık çenene şimdi. Öyle bir şey demedim." Kafayı mı yedim ben oğlum? Ne diye edebiyat yapmıştım ki? "Siktir git kafa açma!" Cümleme karşılık kısık gözleriyle siyasi figür gibi reddetti beni. "Yoongi bekliyor, niye çıkmıyor bu çocuk?" Seul'ün soğuk kış sabahında, hava antrasit rengini andırırken iki gün önce planladığımız balık çiftliğine gitmek üzere yaklaşık yarım saattir Jiyeol'ü bekliyorduk. Yoongi'nin sağlam teşkilatından duyduğumuz kadarıyla bugün gerçekleşecek olan bir yasadışı dövüş bahisi vardı.

Yakın çevre ülkelerinden gelen elemanlar 2000 model kameralarını kurup canlı yayınlara başlamışlardı bile. Yayınlardan birinin uzantısı teşkilatın siber güvenlik uzmanı tarafından telefonuma gönderilmişti. Yeni firar eden Fu Liang herifinin bir süre ortalarda gözükmeyeceğine hepimiz hem fikirdik. Oraya onu haklama gitmekten ziyade elimize malzeme toplamaya gidiyorduk desek daha doğru olurdu. Üstelik şehrin sükunetini sağlamakla görevlendirilmiş Yoongi için, kokuşmuş hayatlar yaşayan insanları yakalamak, Faça'yı yakalamakla eş değerdi.