ထိုမိန်းကေလးမှာ သုခေဆးရုံရှိ VIP အခန်းထဲသို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ေလျှာက်သွားသည်။
"ကျွန်မ ဖိုးဖိုးကို သွားေတွ့လိုက်အုံးမယ်...ရှင်တို့ ဒီမှာ ေစာင့်ေန..."
မိန်းမငယ်ေလးမှ ေပြာလိုက်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားေတာ့သည်။
"ဖိုးဖိုး... ဘယ်လိုေနေသးလဲ"
ကုတင်ေပါ်တွင် နံရံကို ေကျာမှီ၍ စာဖတ်ေနေသာ သူမ၏အဖိုး ြဖစ်သူမှာ ေနမ ေကာင်းေသာလူနာနှင့် မတူဘဲ အားအင်ပြည့်ဝ ေနသည်ဟုထင်ရသည်။
"ငါ့ေမြးရွက်ေဝ ဖိုးဖိုးက နေ ေကာင်းပါတယ်ကွယ်.... ဘာေရာဂါမှန်း မသိတာကို ညည်းနဲ့ ခက်ေဝပဲ စိတ်မချလို့ဆိုပြီး ေဆးရုံအတင်းတက်ခိုင်းထားတာ မဟုတ်ဘူးလား"
"ဖိုးဖိုးရယ် ညဘက်ေတွ...ဖိုးဖိုး အေအးဒဏ်ခံစားေနရတာ... သမီးတို့က ဘယ်လိုကြည့်ရက်ပါ့မလဲ "
သစ်ရွက်ေဝ သူမဖိုးဖိုးအား စိတ်ပူစွာ ကြည့်ေနသည်။
" ကဲ အခုေရာ ေဆးရုံက ဆရာဝန်ေတွက ဖိုးဖိုးကို ကုနိုင်လို့လား.... သူတို့က ဖိုးဖိုးဘာေရာဂါဖြစ်ေနသလဲဆိုတာေတာင် စစ်ေဆးနိုင်တာမဟုတ်ဘူး..."
ဉီးမြင့်ေမာင် သည် စစ်တပ်၌ ရာထူးကြီးမားေသာ သူတစ်ဉီးဖြစ်ရာ ယခုလို ေဆးရုံအခန်းငယ်အတွင်းခဏတာ ေနရခြင်းကိုပင် ငြီးေငွ့ေနသည်။
" ရွက်ေဝ ဖိုးဖိုး အိမ်ပြန်ချင်ပြီ "ဟုေပြာကာ ကုတင်ေပါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။
" ဖိုးဖိုး...ဒါက.. "
ရွက်ေဝတစ်ေယာက် အဖိုးဖြစ်သူအား နားဝင်ေအာင် ေပြာဖို့ကြံလိုက်သည်။
"ဘာမှ ေပြာမ ေနနဲ့ေတာ့ သွားမယ်..."
ဉီးမြင့်ေမာင် ခပ်ေငါက်ေငါက်ေပြာကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
"ဟုတ်"
ငယ်စဉ်ကတည်းက အဖိုးဖြစ်သူနှင့် အတူေနလာခြင်းဖြစ်ရာ သူမ၏ဖိုးဖိုးအား လွန်စွာ ချစ်ေကြာက်ရိုေသသည်။ အရမ်းချစ်သလို အရမ်းလဲ ေကြာက်ပါသည်။
စံအိမ်တွင် အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သည့် ဖိုးဖိုးက ဩဇာအာဏာအရှိဆံုးဖြစ်သည်။ဖိုးဖိုးသည် သူမတို့ညီအမကိုေတာ့ တုန်ေန ေအာင်ချစ်ရှာသည်။သို့ေသာ် ဆုံးဖြတ်ချက်ပြတ်သားေသာ အဖိုးဖြစ်သူသည် တစ်ခါတစ်ရံေကြာက်စရာေကာင်းသည်။သူ့အမိန့်အား လွန်ဆန်ဝံ့သူမရှိေပ။
