" ..Βαδίζοντας σε επικίνδυνα μονοπάτια! "

Η πρώτη συνάντηση μετά από καιρό...

Ο Μιχάλης είχε αναγκαστεί να μετακομίσει στην Μάνη λόγω της δουλειάς του...
Ήταν το τελευταίο μέρος που ήθελε να πάει μιας και εκεί θα έβλεπε την Αθηνά...
Την γυναίκα που έστειλε στην φυλακή και εξαιτίας του είχε περάσει πολλά αλλά δεν είχε άλλη επιλογή...
Έπρεπε να φέρει σε πέρας την αποστολή που είχε αναλάβει...
Μια αποστολή που ήξερε πολύ καλά ότι μπορεί να στοιχίσει και την ίδια του την ζωή...

Η Αθηνά είχε βρει ήδη τα πατήματα της μετά την αποφυλάκιση της...
Όλοι ήταν δίπλα της και την βοήθησαν να ξανά σταθεί στα πόδια της εκτός από την Μυρτάλη που δεν χάρηκε καθόλου που αφέθηκε ελεύθερη...
Βέβαια,οι στιγμές που πέρασε εκεί μέσα βασάνιζαν ακόμα τον ύπνο και την ζωή της αλλά έπρεπε να μάθει να τα αντιμετωπίσει...
Στα αυτιά της είχε φτάσει ότι ο Εισαγγελέας που είχε στην δίκη θα μετακόμιζε στην Μάνη και ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελε να δει...
Για εκείνην ο μόνος υπεύθυνος που πέρασε τα πάνδεινα μέσα στην φυλακή ήταν αυτός ο Εισαγγελέας...

Καμιά φορά όμως η μοίρα παίζει τα δικά της παιχνίδια χωρίς να μας ρωτήσει...

...

Ο Μιχάλης περπατούσε σκεπτόμενος στο δρόμο...
Οι κινήσεις που θα έκανε από εδώ και πέρα έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικές για να μην τον καταλάβουν...
Η προσοχή του αποσπάστηκε από μια φιγούρα που είδε μπροστά του...
Ήταν η Αθηνά και τώρα έπρεπε να προετοιμαστεί για τα χειρότερα...
Η Αθηνά στάθηκε μπροστά του και τον κοιτούσε με ένα βλέμμα που πετούσε σπίθες...
Ήξερε ότι θα ερχόταν μόνιμα στην Μάνη αλλά μέχρι τελευταία στιγμή πίστευε πως κάτι θα γινόταν και θα άλλαζαν τα πράγματα...
Αθ:Τελικά είναι αλήθεια;...ρώτησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο...
Μι:Δεν σας καταλαβαίνω...
Αθ:Είχα μάθει ότι θα ερχόσασταν στην Μάνη αλλά πίστευα πως θα το σκεφτόσασταν πριν το αποφασίσετε...
Μι:Καταλαβαίνω την αντίδραση σας και λυπάμαι πολύ που θα αναγκάζεστε να με βλέπετε αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να φύγω...η μετακόμιση μου εδώ είναι για πολύ σοβαρό λόγο...
Αθ:Μα και βέβαια...συνέχισε στον ίδιο ειρωνικό τόνο...για εσάς η δουλειά σας είναι πάνω από όλα...απλά να φροντίσετε αυτήν την φορά να κάνετε καλύτερα την δουλειά σας...τόνισε την τελευταία της φράση...
Μι:Ξέρω που το πάτε αλλά αυτή η κουβέντα δεν μπορεί να γίνει στο πόδι...αν θέλετε μπορούμε να βρεθούμε κάποια στιγμή και να σας εξηγήσω τι ακριβώς έγινε στην δική σας...
Αθ:Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι για να μου εξηγήσετε...εγώ ξέρω πως ήμουν αθώα και εσείς με καταδικάσατε σε μια ζωή κόλαση...είπε σφίγγοντας τα δόντια της...αν δεν βρισκόταν κατά τύχη το όπλο του φόνου εγώ ακόμα θα ήμουν μέσα...
Ο Μιχάλης ένιωσε απαίσια εκείνη την στιγμή αλλά έπρεπε να το κρύψει και να μην δείξει κανένα απολύτως συναίσθημα...
Μι:Συγγνώμη που κρίναμε με βάση τα στοιχεία που υπήρχαν...την άλλη φορά θα ρωτήσουμε εσάς τους πολίτες πως να κάνουμε σωστά την δουλειά μας...
Της είπε και έφυγε αφήνοντάς την έκπληκτη...
Μέσα της πίστευε πως ίσως να το είχε μετανιώσει αλλά είχε πέσει έξω...
Ήταν το ίδιο σκληρός και άκαμπτος όσο και στην δίκη...

...

Ο Μιχάλης μπήκε σπίτι και πέταξε εκνευρισμένος τα κλειδιά πάνω στον καναπέ...
Η συνάντηση του με την Αθηνά τον είχε ταράξει πολύ...
Πλησίασε το μίνι μπαρ και έβαλε ένα ποτό...
Το ήπιε μονορούφι και το ξανά γέμισε...
Ήξερε πως είχε δίκιο αλλά το επάγγελμα του δεν του επέτρεπε να δείχνει ούτε ένα συναίσθημα...
Ήθελε τόσο πολύ να της πει κάποια πράγματα αλλά δεν έπρεπε...
Έκατσε στον καναπέ και έκλεισε τα μάτια του...

Ο Μιχάλης έκατσε στην καρέκλα δίπλα της και την κοίταξε...
Ήταν τόσο ήρεμη όταν κοιμόταν...
Ακούμπησε το χέρι του πάνω στο δικό της και με το άλλο της χάιδεψε απαλά το μάγουλο...
Μι:Έκανα λάθος μαζί σου αλλά σου δίνω τον λόγο μου πως θα κάνω τα πάντα για να αθωωθείς...

Άνοιξε απότομα τα μάτια του και ξεφύσηξε...
Από ότι φαίνεται η διαμονή του σε αυτήν την πόλη δεν θα ήταν και η πιο εύκολη...