Scooter Gerçek Aşk

Giriş

-Scott'ın gözünden

Güneş gökyüzünde tembelce asılı duruyor, altın parıltısını hareketli lise kampüsüne yansıtıyordu. Hava, öğrencilerin gevezelikleri, ritmik ayak sesleri ve ara sıra koridorlarda yankılanan kahkahalarla doluydu. Bir sonraki dersime doğru ilerlerken, bakışlarımı gizlice hayranlık duyduğum sarı saçlı çocuğa sabitleyerek zihnimin başka yere gitmesine engel olamadım.

Hunter - adı buydu. Dış görünüşünün altında hissettiğim kırılgan savunmazsızlığa tam bir tezat oluşturan, kulağa güçlü ve dirençli gelen bir isim. Ortaokuldan beri aynı eğitim yolculuğunu paylaşıyorduk ama yollarımız şu ana kadar hiç kesişmemişti.

Derslerim bulanıktı, alışılmış bir kayıtsızlıkla idare ettiğim sıradan bir rutindi. Öğretmenler vızıldayıp duruyor, sözleri beni hayaller alemine çağıran bir ninniye dönüşüyordu. Yine de, görünen ilgi eksikliğime rağmen notlarım bir şekilde beklentileri karşılamayı başardı. Aklımın keskinliğinin bir kanıtı ya da belki de sadece aptal şansı.

Görünüşüm sıklıkla dikkat çekiyordu; saf beyaz saçlarımın koyu mavi gözlerimle kontrastı beni kalabalık bir odada bir hayalet gibi öne çıkarırdı. Bu artık kabullenmeye başladığım bir özellikti, beni diğerlerinden ayıran ama tanımlamayan ayırt edici bir özellik. Asıl zorluk, kurduğum ittifaklarla ve seçtiğim arkadaşlarla başa çıkmakta yatıyordu.

Sözde-arkadaşlarımın Hunter'a zorbalık yaptığına tanık olduğumda içimi pençeleyen rahatsızlığı inkar edemezdim. Eşcinsel olduğu için ona yöneltilen yumruklar ve alaylar, önüne attıkları aşağılayıcı lakaplar, sinirlerimi bozan bir zulümdü. Ama ben üzerime düşeni yaptım, gülüyormuş gibi yaptım ve görmezden geldim. Uyumluluğun bir bedeli vardı ve bedeli benim sessizliğimdi.

Teneffüsler hem bir sığınak hem de bir savaş alanıydı. Öğrenci denizinin ortasında Hunter'ı görürdüm; yeşil gözleri çözemediğim bir duygu mozaiğiydi. Kalabalığın içinde ilerlerdi, omuzları sanki dünyanın ağırlığını taşıyormuş gibi düşüktü. Benim varlığımdan haberi var mı, yoksa kayıtsız kalabalığın içindeki başka bir yüz müyüm, diye merak ederdim.

Hava, lise hayatının öngörülemeyen ve sürekli değişen karmaşıklıklarını yansıtıyordu. Her an fısıltı fırtınaları ve şimşek çakan kahkahalar patlayabilir. Açıklanamayan sırları barındıran gökyüzünü gözlemleyerek teselli buldum. Belki de Hunter kendi bulut ve gölge versiyonuna sığınmıştı.

Hayatım da tıpkı hava durumu gibi aşırı uçlar arasında sürekli bir salınımdan ibaretti. Akademik mükemmellik ile ilgisizliğin paradoksu, çıkar ittifakları gibi hissettiren arkadaşlıklar ve ne zaman Hunter'ı görsem içimde uyanan dile getirilmemiş arzu.

Kafeterya, takırdayan tepsilerin kakofonisi, kahkahalar ve ara sıra gürültülü enerji patlamalarıyla uğultuluydu. Kafeterya masasına oturmuş, gözlerim onu ​​lise gerçekliğimizin kaosundan çok uzak bir dünyaya götürüyormuş gibi görünen bir kitaba dalmış olan Hunter'a sabitlenmişti.

Sessiz hayranlığımın içinde kaybolmuş bir halde, yanıma çökene kadar Santiago'nun gelişini fark edemedim. Gerçek anlamda sevdiğim tek arkadaşım olabilirdi, ilk okuldan beri aynı okulda, ve aynı ülkeden gelmiştik. Sesi ortamdaki gürültüyü yarıp geçerek beni hayallerimden kurtardı. "Dostum, bu çok gay" dedi, gözleri Hunter'a doğru olan bakışlarımı takip ediyordu.

Laflarının açık sözlülüğü karşısında bir an şaşırıp gözlerimi kırpıştırdım. Bu tür yorumları beklemiyordum; lise sıradan homofobinin üreme alanıydı ne de olsa. Ancak dile getirilmemiş düşüncelerimin bu kadar aniden ortaya çıkması, kendimin de tam olarak kabul etmediğim bir sırra ışık tutmak gibiydi.

Kayıtsız bir havayı korumaya çalışarak bakışlarımı Hunter'dan ayırdım. "Neden bahsediyorsun?" Yönümü değiştirdim, sesim bir tedirginlik belirtisi gösteriyordu.

Santiago kahverengi gözlerinde muzip bir parıltıyla eğildi. "Hadi ama Scott, çocuğa gizemli bir romanın son sayfasıymış gibi bakıyorsun. Bu çok açık." Ses tonu sanki ortak bir sırrı açığa çıkarmış gibi eğlence ve dostluk karışımı bir hava taşıyordu.

Havada asılı kalan söylenmemiş gerçeklerin ağırlığını hissederek derin bir iç çektim. "O sadece kitap okuyan bir çocuk," diye mırıldandım, hayranlığımın yoğunluğunu küçümsemeye çalışarak.

Santiago kıkırdayarak beni şakacı bir şekilde dürttü. "Elbette, sadece bir çocuk. Gözlerini üzerinden alamadığın bir çocuk. Ona ortaokuldan beri nasıl baktığını gördüm. Sanki yüzyılın gizemini falan çözüyormuşsun gibi."

Rahatsızlığımı örtmeye çalışarak ona gönülsüz bir bakış attım. "Başka birşey hakkında konuşabilir miyiz?"

Santiago masummuş gibi yaparak tek kaşını kaldırdı. "Elbette, elbette. Ama gerçekten dostum, eğer ondan hoşlanıyorsan, yürü artık. Hayat naz yapmak için çok kısa."

Öğle yemeğinin bittiğini bildiren ve rahatsız edici sohbetten uygun bir kaçış sağlayan zil çaldı. Etrafında gelişen sessiz dramdan habersiz kalan Hunter'a son bir bakış atarak eşyalarımı topladım.

Sınıfa doğru ilerlerken Santiago'nun sözleri aklımda yankılandı, belki de haklıydı, böyle devam edersem ona olan duygularım içinde boğulup bir şansım kalmayabilirdi. Hunter çok ağır başlı, çalışkan biriydi, lisenin ortasında bir ilişki ile hayallerini çöpe atacak birine hiç benzemiyordu.

Belki de aptaldım, hayatıma nasıl yön vericeğini bilmeyen bir çocuk, sınıfa girince düşüncelerimi aklımdan çıkarmaya calışarak masama oturdum, başımı sıraya koyup gözlerimi kapattım...yeşil gözleri aklımdan çıkmak bilmiyordu.

Bu lise, tanışma vb kısımları hikayeyi daha iyi anlayın diye yazıyorum(uz) bilginize

Medyadaki Spotify kodu ile Scooter listemi dinleyebilirsiniz okurken💅🏻