Yıllar Önce
"Anne fillerin burnu gerçekten o kadar uzun mu?"
Arabadaydık. Kısa süreliğine şehir dışına çıkmaya karar vermişti babam. Onun üzerine biz de bavulumuzu hazırlayıp çıkmıştık. Bu yol kız kardeşimle çok daha çekilmez oluyordu. Yedi yaşındaydı. Sorabileceği bütün soruları soruyordu ve bu katlanılmazdı.
Keşke kardeşimi bir süre benden uzak tutsalar da görmesem diye düşündüm.
"Baba daha ne kadar yolumuz kaldı?" diye sordum babama.
Babam da son bir saattir dediği gibi "Az kaldı kızım." deyince seslice nefesimi verdim.
Annem gülümseyerek "Ne güzel yolculuk geçiriyoruz kızım." deyince ona döndüm.
Annem bu dünyanın en iyi annesidir. Hem en iyi annesidir hem de en iyi insanı. Hep gülümser, gülümsemesi yüzünden hiç eksilmez. Kötü durumlarda bile mutlaka iyi bir şeyler bulur. Çok güzeldir, gülümsemesi onun yüzüne çok yakışır. Çok sabırlıdır. Kardeşimin saçma sorularına bile tek tek cevap verir. Herkese sıcakkanlıdır, samimidir, mutludur. Hayat doludur benim annem. Melek gibidir. Bu hayatı yaşamayı en hak eden kişidir.
"Peki develerin boynu neden o kadar uzun baba?"
Kardeşime göz devirip "Ama benim için güzel geçmiyor anne." dedim. Şimdiden Efsun'u özlemiştim. Efsun'la aynı sınıftaydık. O da benim ikinci kardeşim gibidir. Çocukluktan beri birbirimizi tanırız ve birbirimizi asla bırakmayız. Ama şuan yanımda değildi.
Geri ne zaman dönerdik?
"Öyle deme kızım. Bak bir aradayız, beraberiz, mutluyuz." dedi annem.
Birden sol taraftaki yoldan çıkan bir arabanın tekerlerinin yolda yaptığı yüksek sesi duyunca o tarafa doğru baktık.
Arabayı görmemizle bize çarpması bir oldu.
Bir arabanın çarpmasıyla değişir miydi her şey?
Saniyeler içinde hayatımız değişti.
Tepetaklak olan tek şey araba değildi, hayatımızdı...
Canım acıyordu, çok acıyordu. Göremiyordum, duyamıyordum hiçbir şey duyamıyordum. Yerdeydim. Düştüğüm yerden kalkmak istedim kolumu hareket ettirmeye çalıştım, edemedim. Gözlerimi açmaya çalıştım, açamadım.
Ne olmuştu? Yüzümdeki sıvı da neydi?
Bir uğultu, büyük bir uğultu duymaya başladım. Zar zor gözlerimi açmaya çalıştım. Bu sefer çok az açabilmiştim. Fakat gözlerimi geri kapatmayı ve gördüklerimin bir rüya olmasını diledim.
Kapattım gözlerimi. Yalvardım.
Bunlar gerçek olmasın diye yalvardım.
Gözlerimi geri açtım.
Her şey aynıydı.
Rüya değilmiş.
Mahşer yeri gibiydi. İki tane çöpe dönmüş araba. Birini tamamen alevler kaplamış, diğerinin bir kısmı yanıyor. Çevredeki insanlar ateşi söndürmeye çalışıyor fakat ateşler sanki inadına daha çok artıyor. Çevremde bir sürü insan toplanmış bir şeyler söylüyordu.
Kimindi bu arabalar?
Saniyeler öncesinde ailemle olduğum araba mıydı?
Annem, babam, kardeşim.
Kalkmak istedim. Kurtarmak istedim onları o yangından. Kalkamadım.
Annem yaşasın istedim. O hayat doluluğuyla hayatını dolu dolu yaşasın istedim.
O ölmesin istedim.
Babam gelsin her zamanki gibi beni her şeyden korusun kollasın istedim. Babamın her şeye gücü yeterdi. Bunları düzeltsin, bunlara da gücü yetsin, herkesi yaşatsın istedim.
Kardeşim kalksın yine saçma sorular sorsun istedim.
Kalk kardeşim, susma.
Canım yanıyordu. Artık yanacak bir canım kalmış mıydı, nasıl yanıyordu?
Bilincim kapanmak üzereydi. Eğer ailem yaşayamayacaksa ben de kapanmak üzere olan gözlerimi bir daha açmamak üzere kapatmak istedim.
Ama onlar yaşasınlar. Benim ömrümden alınıp onlara katılsın, yaşasınlar.
Lütfen...
Kapanmak üzere olan gözlerimi kapattım.
Meleğe benzettiğim annem artık gerçekten melek mi olmuştu?
Öncelikle merhaba.
İlk bölümünden heyecanlandığınız, üzüldüğünüz ve devamını merak ettiğiniz bir kitap olmasını diliyorum. Çünkü sonrasında birçok fazla olayın olacağı bir kitap. Sıradanlıktan uzak, gizemli, şaşırtıcı ve yer yer üzücü bir kitap olacak. Ben yeni kitabım için heyecanlıyım umarım siz de okuyup beğenirsiniz ve umarım birçok okuyucuya ulaşır. Sizler beğenirseniz çevrenize de önermenizi isterim.
Kitabı bırakmadan devam ediniz birçoğunuza hitap edecek bir kitap olacak. Okuduktan sonra yorumlarınızı bekliyor ve okuyor olacağım.
LK'nın diğer bölümünde görüşmek üzere :)
