"မင်းအဖိုး ေရာဂါကို ငါမြင်နိုင်တာ မယုံဘူးလို့ ထင်ေနမှ ေတာ့...မင်းယုံကြည်နိုင်မယ့်ဟာကို ငါေပြာပြမယ်..."
ခြူးမြင့်မိုရ်က ေပြာရင်းနဲ့ ေကာင်မေလးကို ခပ်မြန်မြန် ခြုံငုံကြည့်လိုက်သည်။
" နင်...နင် ဘာလုပ်မလို့လဲ"
ရွက်ေဝ တစ်ေယာက် အ ေကြာင်းပြချက်မရှိဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။သူမ အမြဲတမ်း အ ေကြာက်တရားကင်းခဲ့ေပမဲ့ ဒီလူငယ်ေလးက သူမ မကြုံဖူးသည့် ဖိအားတစ်မျိုး သယ်လာသည်။
္"မင်းအသက် ၁၃ နှစ်အရွယ်တုန်းက ပထမဆုံးအကြိမ် ဓမ္မတာလာတယ်...ဒါေပမဲ့ မင်းတို့ မိသားစုရဲ့ အတွင်းအားကျင့်စဉ်က အေအးဓာတ်ဖြစ်တာေကြာင့် ေသွးဆင်းတဲ့ ပမာဏက သိပ်မများဘူး..."
"မနှစ်ကစပြီး မင်းဝမ်းဗိုက် နာကျင်လာပြီး ေသွးဆင်းရင် ေသွးခဲတယ်မလား...ဒီေန့က မင်းရဲ့ ဓမ္မတာ တတိယရက်ပဲ...မင်းဗိုက်ေအာင့်လို့ အ ေအးဓာတ်နှင်ဖို့ သကြားညိုရည် ေသာက်ခဲ့ပြီးပြီမလား..."
္္"အ....အာ..."
ေကာင်မေလးက ခြူးမြင့်မိုရ် မျက်နှာကို ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မိဘ ေတွကိုေတာင် မ ေပြာနိုင်တဲ့အရာကို ဒီေဒါက်တာမ ေလးက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိေနသည်။သူက မ ေကာင်းဆိုးဝါးများလား။
"ဘယ်လိုလဲ...ငါမှန်လား....ဒါမှမဟုတ် ငါတစ်ေနရာရာက ကြားလာတယ်လို့ေပြာဉီးမလို့လား..."
ခြူးမြင့်မိုရ်က ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ေပြာလိုက်သည်။
"........."
ရွက်ေဝ ရှက်သွားပြီး လန့်သွားသည်။
ဒါမျိုးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တစ်ေနရာက ကြားနိုင်မှာလဲ။သူမရှက်ပြီး ေဒါသထွက်သွားေပမဲ့ သူမဘာသာ ထုတ်ေဖာ်လို့မရ။ ဒါေကြာင့် သူမ ေဘးထွက်ကာ စကားေပြာရပ်လိုက်သည်။
ဒီအချိန်မှာပဲ ခြူးမြင့်မိုရ်လို အံ့ဩဖွယ်ေဆးပညာ အရည်အချင်းနဲ့ လူက သာမန်လူမဟုတ်ဘူးဆိုတာ လူအိုကြီး သိလိုက်သည်။တိကျပြတ်သားတဲ့ လူတစ်ေယာက်အ ေနနဲ့ သူချက်ချင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။
"မိတ်ေဆွေလး...ကျွန်ေတာ်က အသိအမှတ်ပြုဖို့ သိပ်ကန်းခဲ့တာပါဗျာ...ခုနက ေစာ်ကားမိတာ ေတာင်းပန်ပါတယ်..."
