Düz Zihinler (Flat Minds) Bill Cipher Hikayesi

Bölüm 14: Düşüş

Yazar Notu
Tahmin edin kim tatile gidiyor? Ben tatile gidiyorum. İki haftalığına. Sonunda.
Bu demek oluyor ki gelecek hafta güncelleyemeyeceğim- güneş altında pişmekle fazla meşgul olacak olabilirim. Deneyeceğim, ama söz veremem!

Bölüm 14: Düşüş

Billy kendi başına ilk kalktığında evde olan tek kişi Liam'dı.

Kontrolsüz hareket etmek tüm bebekler için kolay değildi: şekilleri dönmelerini engelliyordu, yani uzuvları güçlenene kadar -ve koordine olana- yeteri kadar, yetişkinler hareket ettirmediği sürece genelde sırt üstü kapana kısılırlardı. Bill bunu fazlaca hareket ederek telafi ediyordu zaten; kollarını sallıyordu, ellerini çırpıyordu ve bitmeyen saatler boyu bacaklarını tekmeliyordu. Feci şekilde bisiklet çeviriyor gibi görünüyordu ve aslında izlemesi epey eğlenceliydi, özellikle ses de çıkardığı için; kıkırdıyordu ve gıcırdıyordu ve el çırpıyordu, sanki sallanan uzuvları gözlenen bir mucizeymiş gibi gözleri kocaman açıktı.

Bu yüzden ara sıra Liam revire sızıyordu, ebeveynleri evde değilken ona bakmak için, çünkü bazen neşelenmeye ihtiyacı oluyordu ve Billy her zaman modunu yükseltmede mucizeler yaratıyordu. Ayrıca, onun hikayelerini dinlemeyi seviyordu- veya, hiç değilse, o konuşurken hiç ağlamıyordu. Kazan-kazan durumuydu.

"Merhaba, Billy."

"Babababababa!"

"Sana anlatacak yeni bir hikayem var. Kimseye burada olduğumu söyleme," dedi Liam, arkasından kapıyı kapatarak. Tabii ki bir şey söylemeyecekti; henüz konuşamıyordu bile. Ama yine de bunu söylemeyi seviyordu, sanki saklanan sırların olduğu hikayelerinden birinin içindeler gibi, kan yeminleri ve tehlikeler ve-

Mutlu bir çığlık irkilmesine sebep oldu, ve beşiğe geri döndü. "Fazla ses çıkarma! Ben- Hey! Dik duruyorsun!"

Bill kıkırdadı ve el çırptı, kendinden aşırı memnun görünüyordu, ancak bunun sonucunda dengesini kaybetmiş ve bir bağırışla sırtının üstüne geri düşmüştü. Bacaklarıyla tekrar havayı tekmeledi, ve Liam beşiğe uzanıp tekrar kalkmasına yardım etmeden önce biraz güldü.

"Ağırlığı geriye verme bu sefer, tamam mı? Şunu dene- Bill, hayır! Sen- bekle. Bilerek mi geriye düşüyorsun?"

Bill güldü ve Liam tekrar kalkmasına yardım etsin diye ellerini uzattı. Liam homurdandı, ve kalkmasına yardım etti. Ve yine. Ve yine. Çünkü Billy geriye düşüp gülmeye devam ediyordu, ki bu biraz amaçsızdı, ama Liam'ı da güldürüyordu ve iyiydi.

---

Taptaptaptaptaptaptaptaptap-

"Bill, hayır!"

Çarpma.

"UAAAAAAAAAAAH-!"

"Oh hayır- hayır hayır hayır hayır hayır, ağlama, her şey yolunda, lütfen ağlama!"

"...AAAAAAAAAAAAAA-"

Liam'ın yalvarmaları sağır kulaklara gider, çünkü Bill ulumaya devaö ediyordu, bir siren kadar gürültülü ve üç katı dehşet verici. Zihninde şüpheye yer yok ki, anneleri eve erken gelip onu ulurken bulursa, hemen onun bir şey yaptığını düşünecekti. Ama o bir şey yapmamıştı, sadece Bill'i oyun matından almıştı ve... ve... Bill'in ilk defa ayağa kalkacağını ve daha yürümeyi öğrenmeden koşmaya çalışacağını nereden tahmin edebilirdi ki?

"Koşmamalısın! Bunu bir daha yapma! Oh Daireler, lütfen lütfen canının acımadığını söyle!" Liam üzülüyordu, ve onu kaldırdı. Yere yuvarlanmadan bunu yapmak efor harcatmıştı, çünkü Düzensizliği onun bir taraf eğik durmasına sebep oluyordu ve dengesini sağlamak her zaman zor bir işti, ama şu anda umursamak için fazla gergindi.