အမွေခံအပြစ်သား ( Ongoing မှီ )

361 - 365

အပိုင်း(၃၆၁) တစ်နေ့ကျ နောင်တရလိမ့်မယ်

ဆေးရည်ကို သောက်ပြီးနောက် နာ့ရှင်းရီ၏ အသက်ဓာတ်မှာ လျှင်မြန်စွာပင် ပြန်လည် မြင့်တက်လာ၏။ သွေးရောင်ဖြင့် ပြန်လည် တောက်ပလာသည့် သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မြင်သော အခါတွင်မှ ချင်ချူးမူတို့ လေးယောက်မှာ သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။

ဘေးနားရှိ လုံချန်ကတော့ ဆက်လက် တိတ်ဆိတ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ သူက ဘာပြောရမှန်း မသိသလို၊ စကားလုံး တစ်လုံးမှလည်း သူ့စိတ်ထဲ၌ ရှိမနေချေ။ ထိုအခိုက်၌ လုံထျန်းယု သူ့ကို ကြည့်သော အကြည့်ပင်လျှင် သူစိမ်း တစ်ယောက်လို ခံစားနေရသည်။

ရုတ်တရက် သူ လိပ်ပြာမလုံသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်... နာ့ရှင်းရီမှာ သူ့ကို ဆယ်စုနှစ် များစွာ ကူညီပေးခဲ့သော မိန်းကလေး တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူကတော့ ရုတ်တရက် ခံစားချက် တစ်ခုကြောင့် သူမ သေလုဆဲဆဲ ဖြစ်တော့မည့် အရေးကိုပင် လျစ်လျူရှုခဲ့မိသည်။

ချင်ချူးမူက မျက်ထောင့်နီနှင့် လုံချန်ကို ကြည့်လိုက်၏။ သူမ၏ အကြည့်များက ယခင်ကလို နွေးထွေးခြင်း၊ ချစ်ခင်ခြင်းများနှင့် ပြည့်ရွှမ်း မနေတော့ချေ။ ထို့အစား အေးစက်ခြင်း၊ စက်ဆုပ်ခြင်းများနှင့်သာ ပြည့်နှက်နေလေ၏။

လုံချန်မှာ ချင်ချူးမူ၏ အကြည့်ကို သတိထားမိရာ နေရခက်သွားသည်။ သူက ရှေ့သို့ အနည်းငယ် တိုးရင်း ချင်ချူးမူ အနားကို ကပ်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်၏။

“ချူးအာ... ငါ...”

“ငါ ဘာဖြေရှင်းချက်မှ မလိုချင်ဘူး”

ချင်ချူးမူက ပြတ်သားစွာပင် ပြောလိုက်သည်။ လုံချန်၏ စကားလုံးများက တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဖြင့် အဆုံးသတ် သွားကာ ခြေလှမ်းများမှာလည်း လမ်းခုလတ်တွင်ပင် ရပ်တန့်သွားသည်။

ချင်ချူးမူ၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံးက စိတ်ပျက်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။

“လုံချန်... နင်က အဲဒီလို လူမျိုး ဖြစ်လိမ့်မယ် ဆိုတာ ငါ လုံးဝ မထင်မိခဲ့ဘူး... ငါ နင့်လိုလူမျိုးနဲ့ မိတ်ဆွေ ဆက်မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး”