W tej grze między niebem a piekłem, los aniołów i ich zbliżający się upadek splatał się z interwencją boską i demoniczny spisek. W sercu tego konfliktu kryła się tajemnicza przepowiednia, której zakamarki były skrywane zarówno przed mieszkańcami nie...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
W czasach, gdy istoty niebiańskie tkwiły w stanie wiecznym bezpieczeństwie, a każdy ludzki los układany był na skrzydłach aniołów stróżów, jedna niewypowiedziana zasada stanowiła fundament nieba. Każdy człowiek miał jedną szansę, jak to i każdy Anioł stróż. Jedna szansa, aby przewidzieć czyjąś przyszłość, jedna szansa, aby zmienić bieg wydarzeń, jedna szansa, aby sięgnąć po to, co niebiańskie lub po to co piekielne. Drastyczne prawdy rysowały się w niebie, gdzie nawet święte istoty ponosiły konsekwencje własnych jak i nie własnych wyborów.
W tym raju, gdzie aniołowie żyli w teoretycznym beztroskim spokoju, pojawiła się jednak tajemnicza przepowiednia, jak odległy szum skrzydeł na horyzoncie. Wstrząsnęła nią atmosfera niebios, a serca Archaniołów, kiedyś zakotwiczonych w bezpiecznych przekonaniach, opadły w niepokojący strach. Tajemnica przyszłości zbudziła coś głęboko ukrytego, coś, co wiodło aniołów na rubież upadku.
Nieznane tło tej wizji i strach, który nią wstrząsnął, pogrążył wielu aniołów w niepewność. Co stało się z tymi, którzy żyli w cieniu przepowiedni? Czy ich dusze potonęły w piekielnym ogniu, czy może skryły się w zakamarkach świata, przerażone i nieznane od lat? Nieważne, gdzie są. Ważne, czego się obawiają. Bo przecież aniołowie są potężni, przewyższają ich jedynie boskie siły.
Strach owiany treścią przepowiedni dotyczył dwóch postaci, jednego anioła i jednego półanioła, których moce miały być wielkie i potężne. Od wygłoszenia proroctwa minęło ponad 1500 lat, a jego pochodzenie pozostawało zagadką, podobnie jak to, o kim dokładnie mówiła. Co mniej więcej sto lat ktoś w niebie przypominał o tej wizji, ale szybko znikał w nieznanej niewidzialnej otchłani, a sama wiadomość była tłumiona jako plotka.
Lucyfer za to, w swojej ponurej twierdzy, pilnie monitorował każdy ruch niebios. W jego sercu płonęła nieodparta chęć zobaczenia upadku własnych braci, aniołów, którzy w przekonaniu, że są niezwyciężeni, mogliby stracić swoje boskie pierwiastki. To marzenie o ponownym spotkaniu z nimi po ponad trzech tysiącach latach głęboko tkwiło w sercu upadłego anioła.
Niewielu miało okazje go widzieć od czasu buntu. Zaklęty w piekielnej egzystencji, pragnął powrotu do czasów, gdy wszyscy aniołowie byli jednością, a on mógł cieszyć się bliskością swoich braci wiedział jednak że mało prawdopodobne jest że oni nie będą uważać się za lepszych poza tym Bóg nie może stracić swoich chłopców na posyłki. Teraz jednak czekał na moment, kiedy zapowiedziana przepowiednia o dwóch potężnych postaciach zacznie się spełniać. Z ogniem w oczach, Lucyfer utkał intrygi i spisek, by przyspieszyć zbliżający się upadek niebiańskich stróżów.
Niebo, zauważając napięcie w piekielnych krainach, wysłało swojego najpotężniejszego posłańca, Gabriela. Archanioł ten, choć najbliższy Bogu, był traktowany jak chłopiec na posyłkę, gdy Bóg chciał odebrać coś piekielnemu władcy. Gabriel, mający za zadanie przynosić słowa Boga, w tym przypadku był wysłannikiem ostrzeżenia. Jego rola, choć pozornie sprowadzała się do przekazywania woli boskiej, miała w sobie zdecydowanie większy ciężar. Był on zarówno świadkiem, jak i orędownikiem boskich działań, a także pierwszą linią obrony przed piekielnymi intrygami.
W tej grze między niebem a piekłem, los aniołów i ich zbliżający się upadek splatał się z interwencją boską i demoniczny spisek. W sercu tego konfliktu kryła się tajemnicza przepowiednia, której zakamarki były skrywane zarówno przed mieszkańcami nieba jak i piekła. Wobec nadchodzącej burzy na horyzoncie, niebo i piekło szykowały się na starcie, które mogło wstrząsnąć równowagą nie tylko świata duchowego, ale i całego wszechświata.
