Dini olmayan günahkarların kilisesi kendi zihinleridir. Döner dolaşır, geri gelir. Yılanın başını ezmeyi görev edinir kendisine. Yılanın suçu ne? Kabul görmemek mi? Kararı çoğunluk verir.
Ayıplarsa günah sensin, gizlenmek için var olan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birinci bölüm
Fear of the Water ♪
・❥・
Kasımın son günleri.
Havanın gri olduğu, yağmurlu ve güneş görmeyen mevsimdeyiz. Sessizce çekip giden ayların sonunda, evimizde yine bir doğum günü partisi düzenleniyor. Küçük kardeşim sekizinci yaşına basıyor. Hayatımda bu kadar fazla pembe renge maruz kaldığımı hatırlamıyorum. Nadiren bir arada gördüğüm anne ve babam, süslemelerle ilgilenirken oldukça keyifli görünüyordu. Pencerenin kenarında, çiseleyen yağmuru seyrederken kimsenin ne yaptığımla ilgilenmemesi ciddi anlamda mucize.Bugün özel dersin yok mu, Feris?Neden orada dikiliyorsun Feris? Vize haftan ne zaman Feris? Vesaire vesaire.
Küçük kız kardeşim ve hala ortalıkta görünmeyen bir abim var. Ben ise, ortanca. Kötü şans derler. Uğursuzluk getirdiğine inanılan ikinci çocuk.
Abim lunaparka gitmek istediğinde ve o gün beni evde bıraktıklarında, beş yaşındaki bir çocuğun ne gibi bir uğursuzluk getirdiğini merak etmiştim.
Ya da anneler gününde yazdığım mektup çöp kutusunu boylarken abimin kıytırık resminin neden buz dolabına asıldığını.
Ortaokulda bir hevesle yaptığım kurabiyelerin tadına neden bakılmadığını.
Merak etmiştim.
Bütün soruların dengi sıfır çıkıyordu. Her zaman birilerinin gölgesinde kaldığımı hissediyordum. Başarısız olduğum konular dışında göze batan hiçbir iyi özelliğim yoktu. Bir süre sonra dinlemek de zor geliyor ve hem dilsiz hem sağır oluyordum söyledikleri cümlelere. Ne düşündüğümü öğrenmeleri, zihnimin içini kürekle kazıp çıkarmak kadar zordu.
Kusurlu doğmuştum. Fiziksel veya zihinsel değil.
Rûhen.
İçimde tarif edemediğim bir boşluk vardı. Bu hissi bazen yapboz parçalarına benzetiyordum. Eksik parçayı bulduğunuzu sanmak resmi tamamlamaya yetmiyordu. Mutlaka bir santim boşluk kalırdı ve asla yerine oturmazdı bu parça.Fütursuzca incitilen duyguların eksikliğinde, bir keşmekeşin ortasında kalmış gibi hissediyordum kendimi.
Sezar Çavlı'nın gayrimeşru çocuğu Feris Çavlı.
Bu cümleyi abimin ağzından duyduğumdan beri başka bir sıfat yakıştıramıyorum kendime. Oysa ki suçlu ben değilim.
Gayrimeşru çocuğu.
Suçlusu ben değilim.
Yüzüme çarpıtılan gerçeği sadece kendim sessizce dinlememiştim. Biri daha vardı. Ne zaman karşıma çıksa gözlerimi kaçırdığım ve doğru dürüst konuşamadığım biri. Sanki gözlerine baksam, benimle alay edecek. Çünkü kusurlu rûhumu gördü. İstemeden de olsa, fırtınanın ortasında kaldı benimle birlikte ve yağmur dindiğinde üstüne sinmiş izleri saklamaya çalışmıyor.
