Love, Luck and Wonder [currently editing]

PROLOGUE

⚠️ WARNING‼️

📌 Please, be advised that this story is currently under reconstruction and complete revision, as well.

To be completed, soon!

Thank you!

📌 Unedited chapters at the following pages.
xoxo 💟

🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳🕳

Hindi pwede to.

        Isa lamang akong hamak na estudyante. Isang estudyante v ang gusto lang ay tahimik na high school life. Hindi ba pwede yon? Hindi ba pwede na ganun nalang? Bakit ba napasok ako sa isang pustahan?

      Sa pustahan na hindi ko man lang pinag-isipan. Bakit sa kanya pa ko nakipagpustahan? Papayag ba ko?

Papayag ba saan?

Naguguluhan ako.

Tumakbo ako ng mabilis.

Minsan naiisip ko.. Dapat ko ba talaga tong gawin?

Anong sasabihin ko pag nakita ko na sya?

Hindi ba dapat mga lessons, quizzes at exams ang iniisip ko?

Paakyat na ako sa hagdan. Bawat padyak ko sa baitang ng hagdan, unti unti kong naiisip..
          

    .. sya.

       Wala na kong pakialam sa mga nakakasalubong ko. Ano ba tong nararamdaman ko? Hindi.. Hindi pwede to. Wag ka magpadala sa mga bagay bagay na hindi naman pwedeng mangyare at sobrang imposible... at hindi kailangan.

"Huh?"

May humawak sa braso ko at napahinto ako sa pagtakbo at pag-akyat sa hagdan. Lumingon ako dahil sa higpit ng pagkakahawak nya. Malamig ang mga kamay nya at..
           Huh?

      Naramdaman ko nalang na parang mahuhulog ako sa pagkakahila nya sakin.

      At.. bigla nalang nya akong niyakap.

T-teka!!!!!!! Anong ginagawa nya?!!!!
       Mahigpit nya akong niyakap at wala akong nagawa kundi ang tumayo lang sa kinatatayuan ko.

     Hindi ko alam ang gagawin ko. A-ang lakas ng tibok ng puso nya, at a-ang bilis. Oo.. naririnig ko. Bukod sa kabang nararamdaman ko, natatakot din ako na baka may makakita samin.. Gusto kong magsalita, pero anong sasabihin ko?

      Pinakawalan nya ako pero nakayuko lang sya, nakatingin sa sahig at nakahawak sa mga balikat ko. B-bakit?! Ano ba, magsalita ka na! Please..

H-huh?

"Mahal na mahal kita.."

      Narinig ko ang mga sinabi nya at sabay tingin nya sa mga mata ko. Pero..

         Pero.. bakit sya umiiyak?

       Biglang parang may tumusok sa dibdib ko. Hala. Bakit? Tumingin ako sa paligid upang tignan kung may tao pang nakapaligid samin. Pero wala. Kami lang dalawa ang nandito sa hagdan.

    Nakita ko din ang orasan na nakakabit sa pader at nakita kong malapit na matapos ang break time. Napabuntong hininga ako at tinignan ko ulit sya na nakatingin lang sakin habang umiiyak. Tuluy-tuloy ang agos ng luha sa mata nya at ito'y pulang pula.

       Hindi ko akalaing may lalaki palang ganito umiyak.. Sa harap ko pa. Ngayon lang ako nakakita ng ganito. Bakit ba?

      Gusto kong sabihin sa kanya na wag na syang umiyak. Na tumigil sya sa ginagawa nya. Gusto ko ibahin ang usapan. Gusto ko nalang din umalis at tumakbo wag ko lang makita syang ganun..

        Pero wala..

          A-ako ba?! 
     Ako ba ang may kasalanan?

          Walang sumusunod sa utak ko ngayon..    Wala akong lakas.

Napakapit nalang ako sa palda ng uniform ko.

Pakiramdam ko kasalanan ko ang lahat. Bakit ba kasi?!

Bakit..