MÜBRE...

Mîladım...

Olmuyordu...
Ne yaparsam yapayım sevmiyordu beni. Küçükmüşüm ondan. Hem de yaşça. Çok mu umursuyordu yaşı sanki. Biliyordum çirkin ve kilolu olduğum için sevmediğini...

Kim isterdi ki çirkin kilolu ve özgüvensiz bir kızı sevmeyi. Hele de onun gibi, bebek gibi biri 😔

İstemiyordu beni istemeyecekti hiçbir zaman...

Ne zaman gözlerimin içine baka baka seni seviyorum meleğim diyecekti bana

İçimde koskoca bir çığlık halinde hiçbir zaman diye bağıran ses kulağımı sağır etti resmen.

Bu acıydı...
Ama koskoca da bir gerçek 💔

İçimin yangını ile gözümü kapatıp uykuya dalmaya çalışmakla geçti bütün gecem

Berbat bir geceydi. Gece bitmek bilmiyordu. Her gece olduğu gibi yine kendimi yazı yazmaya vurdum. Silgi bile almadım yanıma...
O kadar güveniyordum derdime ve içimin sıkıntısına.

Bir şeyler yapmalıyım bir yerlerden onun için değil en azından kendim için başlamalıyım diye düşündüm. Her düşüncem kelime kelime yazıya dökülüyordu.

Sanki yazı yazmak hayatımdaki tüm karışıklığı giderecek gibi geliyordu. Belki de ondandı bu yazmaları sevişim 🥲

Yazıyordum sonu nereye gidecek bilmiyordum... Büyük bir yara vardı içimde. Kapatmalıydı bu yazdıklarım yaralarımı.
Kapatmasaydı ben bu acı ile yaşayacak kadar güçlü değildim.

Yine bir geceyi daha yazarak ve ağlayarak sona erdirmiştim...

Daha fazla uykusuzluğa tahammül edeceğimi hiç düşünmeden yatağıma girdim. Gözlerimden birer damla yaş süzülürken onu düşünüp dua ederek uyuyakaldım.

Gözümü açtığımda saat 11 olmuştu. Hem uykuyu çok seven hem de fazla uykuya aasla gelemeyen biriydim.

Gözlerimin morluğu ile karşılaşan arkadaşım kendine gel lütfen sen bu değilsin diye teselli etmeye başladı beni.

Buydum... Ben buydum.. kabullenmem gerekiyordu.
Ne olursa olsun değişmeyecek hep böyle ezik kalacağım gibiydi.

Hemen arkadaşım Aişe'ye dönüp bugün Ahmet gelecek belki gidip uzaktan da olsa görür müyüz diye gözlerinin içine baktım.

Asla vazgeçmeyeceksin değil mi kardeşim...
Çocuk belki de seni üzmek istemiyor neden uzak durmuyorsun ondan dese de gözlerimi devirerek son defa dedim

Peki peki gidelim hadi diyince koşarak dışarı çıktık. Baştan savma bir başörtüsü tunik ve pantolon...

Sahi Ahmet beni bu şekilde nasıl beğensindi... Onca kız etrafındayken bana mı bakacaktı 😔

Orda bak diye seslendi Aişe.. ya da bakma diyip gözlerimi kapattı. Bense zorla açıp gördüğüm şeye nasıl dayanacağım düşüncesi ile çoktan ağlamaya başlamıştım.

O kıza öyle içten sarıldı ki...
O kız olasım geldi... Ama ben olmayacaktım.

Artık karar vermiştim ondan kat kat iyi olacaktım
Bir yönden değil her yönden...

Hıçkıra hıçkıra ağlayarak yürümeye başladım. Aişe ile vedalaşıp eve geldim.
Hemen bı tane defter alıp hayatıma en baştan başlamak için bir karar aldım.

İrademi zorlamalıydım.. aksi takdirde ne kendimi sevebilecek ne de bir başkasını sevebilecektim artık...

İçimde Ahmet'e karşı kocaman bir duygusuzluk baş göstermişti.