gazeteci, hakim ziyech

9

Sezen Aksu-Hata

Sezen Aksu aşk acısı olmayana aşk acısı yaşatırmış...

Bu bölüm beklediğinize değdi ve en güzel bölüm bence bu

***********************

Ziyech dudaklarını boynumdan çekerken gözlerime baktı... Göz teması kurmamak adına hızla gidip kapıyı açtım. 

Keşke açmasaydım...

Ellerinde birer paket olan İcardi, Kaan, Victor, Kerem, Barış, Boey karşımda duruyordu. Hepsi bana bakarken, odak noktaları arkam oldu. Ziyech arkamdan gelmişti.

"Yanlış zamanda mı geldik yenge?" Kerem bana bakıp sorduğunda, kaşlarım çatıldı. Yenge?

"Öyle sorulur mu lan?" Kaan, Keremin omzuna vururken değişik değişik ona baktı

 "Kız arkadaşı olabilir."  Gülümsedim. Medeni bir insan vardı çok şükür.

"Evet... Öyleyim sadece yakın arkadaşıyım." Başımı salladığımda, gözlerim ziyeche kaydı. Arkamdan çıkıp bana bakmadan direkt icaridinin elinde olan poşetleri aldı.

"Hadi içeri geçin." Sanırım ziyech onları davet etmişti. Hepsi içeri doğru geçerken, Barış elini bana doğru kaldırdı.

"Aslında seni bir yerde görmüştüm sanki..." Hatırlamaya çalışır gibi yapınca,

"Evet... Gece kulubünde tanışmıştık." Dediğim ile parmağını şıklattı ve başını salladı. Başka bir şey demeden yanımdan geçip içeri doğru adımlarken, hemen mutfakta olan ziyechin yanına ilerledim.

"Çocukları gece için çağırmıştım, sende kal... İstersen." Soğuk sesi ile bana bakmadan tabaklara birşeyler koyuyordu.

"Çokça işim var aslında... Bir dahakine." Başını salladı. 

"İşim olmasaydı keşke, kafa dengi insanlar." Gülümseyerek onlara doğru bakınca, tekrar bana cevap bile vermedi. Onaylasaydın bari be.

"Peki görüşürüz." Çantamı omuzuma taktığımda tekrar başını salladı.

Bu adam sinirdi cidden! Ne içindi bu trip! Yakınlaşmak için gelmiştim, uzaklaşıp çıkıyordum.

Kapıya doğru ilerledim ve çıktıktan sonra kapıyı sertçe kapatıp, arabanın yanına ilerledim.

1 hafta sonra

"Elvin, sende dergileri arşiv odasına götür." Ahsen hanım, masanın üzerinde benim boyumu geçen dergileri işaret edip gitmişti. Bunları arşive nasıl götürecektim? 

Yavaşça ve zorla kucağıma aldığımda görüş açım tamamen kapandı.

"Nasıl yürüyeceğim ya?" Yavaş yavaş yürürken aşağı doğru indim, koridorun sağından yavaşça yürüdüğümde kitabımın yarısı bir anda alındı ve yüküm hafifledi.

Görüş açıma Angelino girince kaşlarım çatıldı.

"Angelino?" Bunun ne işi vardı burada. Bana cevap vermeden önden yürüdü.

"Gerek yoktu." Dedim soğuk sesim ile. Bir insan anca bu kadar yüzsüz olurdu.

Arşiv odasına dergileri bıraktım ve o da onların üzerine bıraktı.

1 Haftadır ne ziyech ne de angelino ile görüşmüştüm. Artık ikiside umrumda değildi.

Onu umursamadan direkt odadan çıktım ve aşağı merdivenlere ilerlerken kolumdan tuttu.