{Soyeon's POV}
Μια όμορφη χειμερινή μερα, ξεκιναει με εμενα να πηγαινω σαν κρεμμυδι στην σχολη. Ναι η αρχιτεκτονική ειναι λιγο δυσκολη, μονο λιγο. Δεν μπορω να πω σημερα εχω ενα καλο προαισθημα. Νιωθω οτι κατι καλο θα συμβει...τωρα το αν θα συμβεί ο θεός και η ψυχή του
Εξω εχει ενα ομορφο χιονισμενο τοπιο και εναν καθαρο ουρανο που φερνουν γαληνη και ηρεμια.
Εβαλα ένα πουλόβερ ενα τζιν και το παλτο μου και υστερα πηρα το σκουφι , τα γαντια και το κασκολ μου.
Αφου ετοιμαστηκα εφυγα νωρις νωρις για την σχολη για να απολαυσω την διαδρομη μου.
[...]
Τελειωσε και η τελευταία ωρα με πολεοδομία. Ημουν αρκετα τυχερη για να αρχισει να βρεχει στα μεσα της τελευταίας ωρας. Ολη την ωρα αγχωνομουν για το πως θα παω σπιτι . Τωρα ηρθε η στιγμη να σκεφτω πράττοντας γιατί αλλιως δεν θα παμε σπίτι σημερα. Τοτε αναστεναξα και με αποφασιστικότητα εκανα ενα μεγαλο βημα ετοιμη να βγω ολοκληρη στην δυανατη βροχη , οταν μια ομπρελα με καλυψε απο τις σταγονες της βροχης.
Κατευθειαν κοιταξα την ομπρελα με απορια, τι στο καλο βρεχει και ομπρελες τωρα?
Μετα κοιταξα απο διπλα και ειδα εναν ψηλο αντρα να κραταει την ομπρελα που με καλυπτε ενω στόλιζε το προσωπο του ενα χαμογελο.
Τις σκεψεις μου διεκοψε φωνη του, "Μπορεις να παρεις την ομπρελα"
"Κι εσυ τι θα κανείς? Βρεχει πολυ, οχι οχι καλύτερα να την κρατήσεις θα παω στο σπιτι μου τρεχοντας ετσι κι αλλιως ειναι κοντά "
"Θελεις μηπως να σε παω εγω σπιτι γιατι δεν θα ειναι ευκολο για κανεναν απο τους δυο να μεινει χωρις ομπρέλα "
Ειπε με ενα χαμογελο στα χειλη.
"Νομιζω πως αυτή ειναι η καλύτερη λυση"
Ειπα ανταποδίδοντας το χαμογελο.
[...]
"Δεν μου ειπες πως σε λενε?"
"Lee Heeseung ,εσενα?
"Kim Soyeon"
"Πολυ ωραιο ονομα!"
"Επίσης"
"Λοιπον εδω ειναι το σπιτι μου"
"Α τελεια, καλο μεσημερι, ελπιζω να τα ξαναπούμε "
Ειπε με το μονιμα γλυκο χαμογελο του.
[...]
Αυτο το χαμόγελο δεν μπορεί να φύγει απο το μυαλο μου απο την στιγμη που τον είδα.
