Podziemny układ. Vendetta [18+]

22. ZOE

Przebudziłam się nękana niespokojnymi obrazami. Za sobą czułam ciepło drugiego ciała. Nie spodziewałam się, że zostanie. Odwróciłam się na plecy. Parzyłam na sufit, śledząc wzrokiem subtelne cienie świateł nocnej aury Bostonu.

Noah poruszył się, zmieniając swoją pozycję. Podpierając głowę na ręce, wpatrywałam się w niego. Położyłam dłoń na szerokim torsie, gładząc z zamyśleniem ciepłą skórę, uważając, by go nie obudzić. Uśmiechnęłam się na wspomnienie naszego pierwszego spotkania. Ten dziwny impuls, który za każdym razem w przedziwny sposób spajał nasze ciała, doprowadził mój biedny umysł do emocjonalnej rozpaczy. Długo nie potrafiłam zrozumieć, jak można reagować na drugą osobę w tak obłędny sposób. W końcu przestałam się nad tym zastanawiać. Zaakceptowałam tę dziwną więź, a nawet ją pokochałam.

Cieszyłam się, że Noah w końcu zaczął się przede mną otwierać. To prawda, nasza relacja miała dziwny, a nawet koszmarnie pokręcony początek i jeszcze bardziej kuriozalny środek, ale to właśnie te wszystkie wydarzenia zbliżyły nas do siebie, doprowadzając aż tutaj.

Ta cała farsa spadła na mnie całym swoim ciężarem, ale to nie zmieniało moich uczuć względem Noah. Wręcz przeciwnie, z każdym dniem kochałam go jeszcze bardziej. I podobnie jak on, każdego dnia drżałam z niepokoju o jego bezpieczeństwo.

Owszem, dostałam gotowe rozwiązanie. I właśnie to było w tym wszystkim tak wysoce podejrzane. To było zbyt proste. A w tym świecie nic, ale to nic nie było proste, przejrzyste i bezinteresowne.

Być może rodzice wierzyli w powodzenie rozwiązania, które im zaoferowano, lecz słowa Stefano i zapobiegawczość Rity oraz Gambino, nakazywały mi ostrożność. Nie bez przypadku znaleźliśmy się w trójkę w tej sytuacji. Stefano niewątpliwie miał ukryty motyw, wybierając na kandydata Orvaldiego i ode mnie zależało, czy wystarczająco szybko uda mi się to rozgryźć i zapobiec kolejnej tragedii. Martwił mnie fakt, że nikt nie chciał rozmawiać ze mną o ich wspólnej przeszłości, która bezsprzecznie była burzliwa.

Wciąż w mojej głowie kłębił się niepokój. W dodatku dziwnym zbiegiem okoliczności był brak kontaktu z Almą i z Emmą. Dylan Lincoln również zapadł się pod ziemię i to jeszcze przed całym tym chaosem. Czy to był przypadek? Mógł, lecz jeśli nie? Śmiem wątpić, że przyprowadzenie Reynoldsa do moich rodziców nim było.

Dlaczego Lincoln udawał adwokata?
I kim był naprawdę?

Od początku miałam co do niego wątpliwości. Jak widać, podświadomie, uzasadnione.

Ostrożnie zsunęłam się z materaca. Wyszłam do salonu. Wyjęłam z torebki telefon, wybierając dobrze mi znany numer Walsh. Ponownie usłyszałam ten sam, jałowy komunikat. Siedziałam w zadumie, śledząc wzrokiem migoczącą panoramę miasta. Pod pewnym względem Boston i Nowy Jork były podobnymi miastami. Czy podobnie było z Noah i Mauriciem?

Obaj równie tajemniczy, skomplikowani i niezaprzeczalnie niebezpieczni.

Mauricio ewidentnie starał się coś ukryć. Owszem, powiedział mi o córce, lecz jeśli te dwie kobiety w toalecie również wiedziały o dziewczynce, to nie jej istnienie starał się zataić. Sama propozycja pomocy z jego strony była szczytem absurdu, ale to wczorajsze, dziwne zachowanie tak sprzeczne z jego ideologią samego siebie, sprawiło, że byłam więcej niż pewna — muszę spróbować go poznać. Mam nieodparte wrażenie, że tylko w taki sposób zminimalizuję skutki tego, co niewątpliwie nastąpi.

Zagryzłam wargę, wracając wspomnieniami do spotkania z Reynoldsem. Spojrzałam w stronę drzwi do sypialni. Noah przekręcił się na bok, lecz nadal spał. Na palcach pokonałam krótką drogę do łazienki, bezszelestnie wyjmując kartkę ze śmietnika. Rozwinęłam drobną kulkę makulatury, odczytując zapisany na niej adres. Z miejsca rozpoznałam pismo Nixona, jednak sam adres był mi całkowicie obcy. Nie przychodziło mi do głowy kompletnie nic, co miałoby z nim jakikolwiek związek. Ponownie zgniotłam liścik, siadając na rancie wanny.