Sa isang malayong nayon, may dalawang kabataan,
Sina Bugan at Wigan, magkaibigan't kapwa buhaygan.
Malalim na kagubatan ang kanilang tahanan,
Doon sila nanggaling, sa bukid na kahanga-hanga.
Si Bugan ay maganda, may ganda ng kanyang ngiti,
Taglay ang tapang at galing, hindi nagpapatinag sa hirap ng buhay.
Si Wigan naman, malambing, mapagmahal, at matalino,
Kahit sa simpleng mga bagay, may himala't kaligayahan ang kanyang tindig.
Ang pamilya ni Bugan ay mga manggagawa sa bukid,
Araw-araw, sila'y nagbubungkal ng lupa't nag-aararo ng bigas.
Sa kabilang banda, sina Wigan ay mga tagapag-alaga ng kahoy,
Binabantayan nila ang kagubatan, kahit ito'y payak at hindi pinansin ng iba.
Ngunit isang araw, dumating ang malalaking hamon,
Ang malalabsong hayop, tulad ng hunyango at mga maninila, nagpapalaganap ng takot.
Si Bugan at Wigan, di nagatla, nag-isip ng paraan,
Sama-sama silang lumaban, upang nang mga sakim ay mapatawan.
Sa pangunguna ni Bugan, nag-ambagan sila ng talento,
Gumawa sila ng mga patibong, naglagay ng mga kawit sa mga landas.
Sa gabing iyon, nanggaling ang kanilang lakas,
Dalampasigan ng kahoy, marahas na nila pinaratangan.
Nagpatuloy ang dalawang bayani, sa pagtatanggol ng kalikasan,
Bawat umaga, bawat gabi, walang pagod sa dalawa.
Nang maglaon, napansin ng mga tao ang kanilang gawa,
Mga halamang natatakpan, mga hayop na malaya, wagas na pagtatanggol ng kahoy at hangganan.
Dahil sa kanilang tapang at dedikasyon,
Napalaganap ang pagmamahal sa kalikasan at kapaligiran sa paligid.
Naging inspirasyon at halimbawa sila sa bawat mamamayan,
Si Bugan at Wigan, mga bayaning handang lumaban at magmahalan.
Ngayon, sa malayong nayon, may patungong ligaya,
Ipinamana ng dalawang magkaibigan, ang pagmamahal at kabuhayan.
Bugan at Wigan, magkaagapay na mga pangalan,
Dalawang puso, naglakbay sa mundo, may tanikalang di malilimutan.
Ada, walang sugat,
Subalit may ngiti sa mukha,
Kuha ang mga nais,
Muli, bayani'y ipanalangin at alalahanin.
