ရွက်ေဝရဲ့အနီေရာင် ဂျစ်ကား(စစ်တပ်ကား)ေနာက် လိုက်လာပြီး ခြူးမြင့်မိုရ် စိတ်ထဲ၌ေပြာလိုက်သည်။
"ဒီမိန်းကေလး အ ေတာ်ရဲတင်းတာပဲ...တခြား ေကာင်မေလးတွေက ပုံမှန်ဆို ပြိုင်ကားေတွ ဇိမ်ခံကားေတွ စီးေနကျချိန်မှာ...သူမက ေတာ့ အားပြည့်တဲ့ ဂျစ်ကားကို စီးေနတယ်...."
"ကျွန်မ တို့ ဘယ်သွားမလဲ..."
ကားေမာင်းထွက်ပြီးေနာက် ရွက်ေဝက ေမးလိုက်သည်။
"ေဟာ်တယ် ေကာင်းေကာင်းရှာပြီး အခန်းတစ်ခန်းယူမယ်..."
ခြူးမြင့်မိုရ် စကားက ရွက်ေဝကို လန့်သွားေစပြီး ကားကို ေဘးက ေလှးကားလက်ရန်းဆီ ဉီးတည်သွားပြီး ဝင်တိုက်ေတာ့မလိုပင်။
"ရှင်ဘာေပြာတာလဲ...ရှင်နဲ့ ဘယ်သူက တစ်ခန်းယူမှာလဲ..."
ရွက်ေဝက ရှက်ရွံေဒါသထွက်ကာ ေအာ်လိုက်သည်။
ခြူးမြင့်မိုရ်က ပြုံးပြီး ေပြာလိုက်သည်။
"မင်းအဖိုးရဲ့ ေရာဂါကို ကုနိုင်ရင် ငါလိုသမျှ ေကျနပ်ေစရပါမယ်ဆို..."
"ရှင်သာ ကျွန်မ အဖိုးကို မကုေပးနိုင်ရင် ရှင့်ကို သတ်မယ်..."
ရွက်ေဝက လီဗာကို ေဆာင့်နင်းလိုက်ေတာ့ ဂျစ်ကားဟာ ေရှ့ကို အားမာန်အပြည့်ဖြင့် တက်သွားသည်။
"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ...သူက ဒီတိုင်းသ ေဘာတူလိုက်တယ်လား..."
အခုေတာ့ ခြူးမြင့်မိုရ် စိတ်ရှုပ်ရမည့်အလှည့်ပင်။သူက ဒီတိုင်း စလိုက်ရုံေလးပါ။ဒီေကာင်မ ေလးက တကယ်ပဲ သူနဲ့အတူ အခန်းထဲ သွားချင်ေနတာလား။
မကြာမီပင် ဂျစ်ကားက ကြယ်ငါးပွင့် ေဟာ်တယ်တစ်ခု ေရှ့တွင်ရပ်ကာ သူမတို့နှစ်ေယာက် reception ကို တူတူသွားလိုက်သည်။
ခြူးမြင့်မိုရ်က ေဒါသအမျက်ေခြာင်းေခြာင်းထွက်ေနတဲ့ ရွက်ေဝကိုကြည့်ပြီး ေပြာလိုက်သည်။
"ေတွ ေဝ မ ေန နဲ့ မြန်မြန်...အခန်းတစ်ခန်း ယူ..."
"ရှင့်ဘာသာ မလုပ်နိုင်ဘူးလား..."
ရွက်ေဝက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ေမးလိုက်သည်။
"ငါ့မှာ ပိုက်ဆံမရှိဘူး...."
ခြူးမြင့်မိုရ်က အ ေကြာက်တရားကင်းကင်းနဲ့ေပြာလိုက်သည်။
