Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 8 - Het misverstand

Een luide klap galmde door de ruimte. Abrupt verdwenen de vingers die kou Melody's huid in stuurden. Het aquarium in haar hoofd versplinterde en ze zat weer aan de tafel. Darius en de vrouw zaten nog steeds op hun stoelen. Ook Van Hulzen was niet van zijn plek opgestaan, maar zijn hand werd tegen de tafel gedrukt door iemand in een blauw glitterpak.
Dominique torende boven hem uit. 'Handen thuis houden, viespeuk,' siste ze.
Melody schoot overeind en zette snel een paar stappen achteruit.

'Ik eum...' Van Hulzen keek op. Voor het eerst leek hij klein. 'Ik denk dat het een misverstand is.'

'Misverstand?' Dominique's nagels duwden dieper in zijn huid. 'Nou, leg dan maar uit waarom je haar arm aait. Ik ben heel benieuwd naar je verhaal.'

'Sorry, we waren in gesprek en ik had niet door d-'

'Die onzin hoef ik niet te horen. Je blijft van mijn vriendin af!' Dominique klapte zijn hand nogmaals tegen de tafel. 'Als je haar of iemand anders nog een keer met die smerige tengels van je aanraakt, zorg ik ervoor dat je er heel veel spijt van krijgt.'

'Ik denk dat je het verkeerd begrijpt. We hadden het alleen over Melody's verleden. Je weet toch wel wat ze met je vader gedaan heeft.'

'Ik weet precies wat mijn vader met haar gedaan heeft en dat is geen excuus voor jouw gedrag.'

'Ma-'

'Ik hoef jouw vuile praatjes over Melody de slechterik niet te horen. Iedereen weet wat voor een man Louis was en zo te zien ben jij geen haar beter.'

'Dat is niet wat ik probeerde te zeggen,' protesteerde Van Hulzen. Er parelde zweet op zijn gezicht. Zijn ogen schoten paniekerig de ruimte door.
Het viel Melody toen pas op dat iedereen stil was. Niet alleen hun tafel, maar elke persoon in de hele zaal. Het enige geluid dat nog doorging, was de zachte muziek.

'Nou, zeg dan welk excuus je hebt en laat haar met rust.'

'Het spijt me dat ik misschien verkeerd gehandeld heb, maar ik heb de plicht om iedereen hier en op het Niverium veilig te houden. En alles wat ik heb gedaan was voor haar veiligheid en die van de andere aanwezigheid.'

Dominique lachtte schamper. 'Haar veiligheid? Kom op jij geeft niks om iemands veiligheid. Waar was je toen die Niverial van je haar probeerde te vermoorden?'

Van Hulzen deed zijn mond open om iets te zeggen, maar Dominique negeerde hem volledig.

'En wat deed je toen zij en Lucile beschoten werden? Of toen ze hier in de cel zat en jouw eigen mensen haar herinneringen probeerden te wissen. In plaats van haar te helpen deed je alles in je macht om te voorkomen dat ze hulp kreeg. Dus probeer jij mij over te halen dat jij om haar geeft. Alles wat jou iets uitmaakt is jouw kleine perfecte wereldje.'

Van Hulzens ogen gingen van Dominique naar Melody en toen naar de twee personen aan hun tafel. 'Dit is niet de plek om dit soort dingen te bespreken, mevrouw Hauxwell. We kunnen het hier later over hebben, mocht u dat willen.'

'Ik kan niet wachten.'
'Dan spreken we elkaar later.' Van Hulzen draaide zich om en haastte zich bij de tafel weg. Zijn voetstappen galmden door de stille ruimte, terwijl hij de lange weg naar de deur nam. De ogen van alle aanwezigen volgden hem. Langzaam keerde het gepraat terug naar de ruimte.

Dominique draaide zich naar Melody om. 'Hé, gaat het?'

Ze knikte zacht. 'Bedankt.'

'Hij vroeg er zelf om. Kan ik je een knuffel geven of heb je even ruimte nodig?'
'Een knuffel is goed.'

Dominique sloeg haar armen om haar heen. De glitter stukjes van haar jumpsuit prikten in Melody's armen. Ze lachte zacht. 'Sorry, ik ben een beetje een cactus nu.'