YANLIŞ NUMARA KOMUTANIM!

13. bolum

EVETTTT

18353846293 AY SONRA YB GELDİİ DJEBKSHDKD

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Kızım! Doğa'm"

Telefonun karşısından gelen sesle donup kalmıştım. Gözlerimin dolduğunu hissediyordum.

"Doğa, ne oldu güzelim?"

Abimin konuşmasıyla kendime geldim. Hayır, abime onun aradığını söyleyemezdim. Söylersem onu bulup ona zarar verebilirdi. Ve ben ona zarar gelmesini istemiyordum..

"Şey... üniversiteden bir arkadaşım aradı. Hemen geliyorum." Deyip odadan çıktım. Hızlı hareketlerle mutfağa geçtim. Mutfaktaki camlı kapıyı açıp balkona geçtim. Balkonun kapısını kapatım oradaki puflardan birine oturdum.

"Kimsiniz acaba?" Diye sordum o olduğunu bildiğim halde.

"Kızım, benim annen!" Dedi hatırlamamı ister gibi. Halbuki her şey den daha ćok hatırlıyordum onu...

"pardon? Üzgünüm ama ben hayatımda 'annem' diye birini hatırlamıyorum."

Sesimi sabit tutmaya çalışıyordum. Hayır duygularıma engel olmalıydım. Hayır,onu bir zamanlar çok özlediğimi söylememeliyim. Babama,kahramanıma olan ihanetini göz ardı etmemeliyim..

"Kızım yapma böyle. Ben senin annenim. Seni doğuran ve-"

"Sadece doğuran kadın" diye lafını kestim. O heni büyütmemişti. O beni doğurmuştu ve o lanet kan bağımız olmuştu. Sadece bundan ibaretti.

Telefonun karşısında hıçkırık sesi duydum. Ağlıyordu. Olsun,bende o hidince çok ağlamıştım. Hemde hastanelik olana kadar...

"Kızım,lütfen yapma böyle. Hiç mi özlemedin beni?" Dedi ağlamaklı sesiyle. Onun görmeyeceğini bildiğim halde göz devirdim."özlemedim. Çünkü ben beni,bizi bir adam için bırakan,giderken arkasına hiç bakmayan birini neden özleyim?" Dedim. Sesimi olabildiğince soğuk çıkarmaya calışmıştım. Aniden ruh hali değişmiş gibi burnunu çekip konuşmaya başladı"neyse, sana bir adres atıyorum. Yarın 15.30'da gelmek istersen gelirsin. Seninle konuşmam gereken şeyler var" deyip telefonu kapattı. Telefonu kulağımdan çekip derin nefes aldım. Alışmıştım onun bu ani ruh değişimlerine. Ama uzun zaman sonra bunu tekrar yaşamak bena garip hissettirmişti.

Telefonu önümdeki masaya koyup ellerimle yüzümü kapattım. Neden şimdi? Neden şimdi arıyordu? Uzun zaman sonra neden beni merak etmişti?

Gözümden bir damla yaş düştü. Ağlamak istemiyordum ama kendime engel olamıyordum.

Seneler sonra onun sesini duymak beni bozguna uğratmıştı. Evet, bir zamanlar onu çok özlüyordum. Hatta o kadar çok özlüyordum ki fotoğraflarına sarılarak uyuyordum. Sonra bizi bile isteyerek bırakan birini özlemek bana saçma gelmeye başladı.

Evde ona ait olan her şeyi çöpe attım. Fotoğraflarda yüzünü yırttım, bana aldığı kıyafetlerin hepsini yaktım,giderken bıraktığı her şeyi çöpe attım.

Ona ait her şeyi attıktan sonra o beni bulmuştu. Telefon numaramı büyük ihtimalle hastanedeki birinden almıştı.

Balkonun kapısı tıklatılınca kapıya doğru baktım. Kapıda Yankı kaşları çaþık bi şekilde bana bakıyordu. Gözlerimdeki yaşı silip ayağa kalktım. Kapıya doğru yaklaşıp kapıyı açtım.

Yankı puflardan  birine oturup bana baktı. "Üniversiteden arkadaşın aramadı dimi?"  Dedi emin bir şekilde. Yanındakı pufa oturup "evet." Dedim. Hiçbir zaman yalanlarıma inanmamıştı. Bir yalan söylediģimde hemen yakalamıştı. O yüzden yalan söylemenin bir faydası yoktu.