සුදු රෝස✅ [Nonfic BL💛💜️]

40. ප්‍රේමණීය මිනිසුන්.

උණු උණුවෙ දුම් දාන කෝපි කොප්පයකුත් හදාගෙන මං මිදුලට ආවෙ අද වරුවක් නිවාඩු දාන්න හිතා ගෙන. මං මටම පොඩි විවේකයක් දෙන්නයි කල්පනා කලේ.

සතියක් විතර ගිහිල්ලත් අභි අයියා තවමත් මං එක්කලා කතා කලේ නැ. මට හිතා ගන්න බෑ එයා කොහොමද මෙහෙම ඉන්නෙ කියල. මීට කලින් පුංචි පුංචි රණ්ඩු කොයි තරම් නම් උනත් මා එක්ක මේ තරම් දවස් එයා කීයටවත් තරහ වෙලා ඉන්නෑ.

කව්ද උදේ පාන්දර ,

"හෙලෝ!"

……………

" අහ්.. ඔහ්.. හරි හරි මං දැන්ම ම එන්නම්."

කෝල් එක හොස්පිට්ල් එකෙන්.  අභි අයියගෙ අප්පච්චි ට මං එක්ක කතා කරන්න ඕනලු. එයාට මං එක්ක කතා කරන්න වෙන දෙයක් නැ. හැමදාම උදේ ට මං එයාගෙන් කරන ඉල්ලීම එයා ඉශ්ට කලා. එයාට මතකෙ ලැබුන ගමන් මට කතා කරන්න පොරොන්දු උනා වගේ ම එයා ඒක කලා.

මං ලෑස්ති වෙලා පුළුවන් තරම් ඉක්මනට හොස්පිට්ල් එකට ගියා. මං හිතුව හරි.

"දොස්තර මහත්තයෝ.. මට ...මට මතකයි."

"ඔව්....කියන්න අංකල් මට කියන්න. ඔයාට මොනවද මතක.?"

"හැමදේම.. මට මගෙ චූටි පුතාව මතකයි. මගෙ නෝනා. එතකොට මං කව්ද ... ඒ හැමදේම මතකයි."

දෙයියනේ , මට දැනුන සතුට කියල නිම කරන්න බෑ. මගෙ ප්‍රශ්න වලින් බාගෙට බාගයක්ම විසදුනා වගේ හැගීමකුයි මට ආවෙ. ඊටත් මෙච්චර කාලයක් ඩොක්ටර්ස්ලා කාටවත් ම  බැරි වෙලා තිබුන දේ මං කලා.

"අංකල් ගෙ පුංචි පුතා.. එයා දැන් ලොකුයි"

"සෑහෙන කාලයක් නේද දොස්තර මහත්තයො. මං දන්නෑ මෙච්චර කාලයක් කොහොම ගත උනාද කියල. ඒ නරුමයො නිසා මට මගෙ කොල්ලගෙ දගකාර වයස මග ඇරුනා."

"අංකල් ට මං අංකල්ගෙ පුතාව ඉක්මනට මුණ ගස්වන්නම්."

"දැන් ඉලන්දාරියෙක් වෙන්න ඇති."

ඔව්.. ගොඩක් කඩවසම් වගකීම් සහගත් කොල්ලෙක් එයා දැන්. කොල්ලෙක් කියනවට වඩා පිරිමියෙක්. ලොකු ලෝයර් කෙනෙක් කියල මට කියන්න ඕන. ඒත් එයා ඒ දේවල් එයගේ පුතාගෙන් ම දැන ගන්නවනන් වැඩියෙන් හොදයි කියල මට හිතුනා.