Αν.....

Στο Άγνωστο

...

Μπήκαν γρήγορα στο σπίτι, να μην τους δει κανείς, γιατί τοτε θα τελείωναν όλα.
Το ήξεραν ότι έπρεπε να φυγουν, το ήξεραν ότι σε λίγες ώρες θα ήταν σε ένα άλλο μέρος άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αλλά δεν τους ένοιαζε γιατί θα είχαν ο ένας τον άλλον. Φυσικά την ένοιαζε την Μαργιετα, τους αγαπουσε τους γονείς της αλλά ήξερε πως δεν αν δεν το έκανε όλη της η ζωή θα ήταν κάτι που δεν επιθυμούσε κανεις.

"Θα παμε στην Αθήνα"! Λεει ο Στέφανος είπε ότι είχε εκει φίλους. Μάζεψε γρήγορα τα πραγαματα του όχι όλα φυσικά για να μην τους καταλάβουν πηραν της τσάντες και σε είκοσι λεπτά είχαν φυγει. " Αντίο, Αντίο για παντα"... Δεν κοίταξαν πισω απλά κράτησαν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου , ώστε να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι η υπόλοιπη ζωή τους έτσι θα είναι, ομορφη αλλά και προπαντόν θα την ζήσουν μαζί!

Είχε φτάσει βράδυ όταν το αυτοκινητο σταμάτησε. Η Μαργιετα είχε ακουμπήσει ελαφρά στον ώμο του Στέφανου και είχε κοιμηθεί. "Αγάπη μου" άκουσε ένα ψιθυρο και ξυπνησε, την φίλησε γλυκά και σηκώθηκε. Βγήκε από το αμάξι και είδε μπροστά της ένα παραδεισο .... Ένας κήπος ανθισμενος και ένα σπίτι ομορφο καλόφτιαγμενο, σαν αυτό που ονειρευόταν από παιδι να έχει. Ενας φιλος του Στέφανου του το έδωσε σε μια καλή τιμή. Μπήκαν μέσα και αφουγκράστηκαν την ευτυχία, την νέα τους ζωη.