Kerwin Lucas Duinmeijer

Lessen uit onbeschrijfbaar verdriet

Zijn al onze overledenen, alle mensen die ons voorgingen, een bewustwording voor ons levenden?
Ik denk het wel. Het lijkt steeds meer mijn overtuiging te worden. Waarom ga je anders dood? Worden er niet keer op keer lessen getrokken uit onbeschrijfbaar verlies en dus ook verdriet?

Ik kijk naar de drie delige 2Doc documenaire die is gemaakt over Kerwin Lucas Duinmeijer. Een verhaal waar ik mijn eigen grote verlies in het leven regelmatig vroeger over hoorde. Ik was tijdens de moord op Kerwin slechts 5 jaar. Toch heeft die moord en die bewustwording van maf denken mij jaren later erg beziggehouden. Helemaal omdat we in de scene ronddwarrelde van reggae en ska en mijn broers met die muziek bezig waren. Vrolijke muziek met een boodschap, veelal over gelijkheid. Hoe bijzonder dat juist die muziek extreemrechtse mensen aantrok.

Ooit stonden wij op een ska feestje, waar mijn broer optrad, oog in oog met de moordenaar van Kerwin. In mijn beleving en in mijn herinnering was er een grimmige sfeer van skinheads die de vrolijkheid rondom de muziek als beklemmend maakten. Ze waren fout en provocerend. Ik kan mij herinneren dat de muziek werd stil gelegd en dat er een statement werd gemaakt om geen muziek te maken voor dit soort gasten. Ik weet het alleen niet meer zo goed. Wat mij bij blijft is dat er veel aan de hand was en dat er een slinger van foute gasten werd gemaakt die arm in arm de dansvloer domineerde.
De gesprekken daarna vond ik choquerend. Ik hoorde het verhaal van de moord op mijn 15e jaar denk ik pas helemaal. Ik had in een ruimte gestaan met het kwaad.

Ik kijk de documentaire en er lijkt een nieuwe bewustwording in mijn brein binnen te wandelen. Die jongen van 16 die de 15jarige Kerwin neerstak, die had geen verstand. Een beperking. Het moet wel. Hoe kan je boosheid voelen van de manier hoe iemand naar je kijkt? Hoe kan je woedend worden alleen al om het feit dat de ander van kleur is?
Die jongen die stak had een overtuiging die ooit ergens gehoord is en waar hij in is gaan geloven. Daar is het mis gegaan, want niemand kan toch boos worden geboren?

Nog elk jaar wordt Kerwin herdacht en is hij het boegbeeld van antiracisme. Denk niet zwart wit. We leren hiervan. We krijgen een bewustwording hiervan. Steeds opnieuw, elk jaar weer. Het is wel gek, als je dit meekrijgt in je jeugd, deze gebeurtenis terwijl je nooit verschil van kleur hebt ervaren. Je wordt hier dus omgekeerd attent op gemaakt. Je wordt bewust gemaakt dat verschillen worden ervaren. Ik kan er met mijn verstand in elk geval niet bij.

Een reden dat er mensen overlijden, vroeg overlijden, laat overlijden, een verhaal hebben of geen verhaal hebben, wijt ik aan leren. Je ogen openen. Waarom anders moet het gebeuren en voel je zoveel onrecht als je iemand moet verliezen?

Wat mij in de documentaire nog eens extra naar de keel grijpt zijn de Amsterdamse taxichauffeurs. Ze zetten de gewonde Kerwin uit hun auto. Bebloed in hevige noodstrijd. Wat een beperkte gedachte om iemand niet te willen helpen, omdat je denkt dat dit de regels zijn. Hij moest in de ambulance worden vervoerd en niet in een taxi was de gedachte. Was dat het echt? Was dit paniek en alles volgens de regels willen doen met alle gevolgen van dien? Of was het iets anders?
Wat als de taxichauffeur toch met een bloedgang naar het OLVG was gereden? Had de 15jarige Kerwin dan nog een kans gehad? De afweging is toch geen verstand hebben, maar beperking? En waar is dat ontstaan?

Ik ga mijn eigen gedachten na en merk op dat ik een mening heb en een overtuiging. Een oordeel. Ik die van mening is dat een oordeel veelal een beperking is en geen teken van intelligentie. Ik doe het dus ook,....oordelen. In mijn overtuiging heb ik dus ook een oordeel, maar in de afkeur van ongelijkheid. Toch geeft mijn overtuiging ook een oordeel van geen gelijkheid, want ik zie de 16 jarige skinhead en de taxichauffeurs niet als gelijk, maar als niet te bevatten mensen. Doe ik dan niet hetzelfde wat ik van een ander veroordeel?
Dit soort vragen die ik aan mezelf stel, gaan diep en geven mij verwarring.
En als iets verwarring geeft, dan zie je over het algemeen de dingen niet helder. Toch maakt de overtuiging het voor mij helder. Iedereen zou in het leven gelijk moeten zijn. Dat is de basis.

In oorlogen die nooit echt te begrijpen zijn hebben mensen ook allemaal een oordeel en een overtuiging. Daar gaat het op mis. Dit was dan geen grote oorlog, maar toch maakte iedereen deze oorlog zich eigen. Uiteindelijk bleek deze oorlog immens groot. Dat was dus de reden van dit overlijden, van dit vreselijke verlies en alle pijn. De reden van dat deze jongen op 15 jarige leeftijd moest gaan.

Hoe graag ik ook wil, het blijkt dat we niet blijvend leren. Daarom moet er steeds weer verlies opnieuw worden ervaren. Om ons te blijven herinneren en ons er blijvend attent op te maken dat we moeten leren. En als we leren, moeten we allemaal op ons eigen manier iets doen met de bewustwording.

De moordenaar heeft zichzelf van het leven beroofd jaren na de moord. Ik hoop in de overtuiging dat hij wilde leren en in bewustwording stierf.

Willen we niet allemaal zingeving aan het leven en aan de dood?

Laat je overtuiging nooit in nadeel zijn van een ander.

*foto Mama Baranka