Hikayeden bağımsız ekstra şeyler eklenmiştir!
------------
"Herkes niye peşinde? O lanet olası süvarliler bile senin için sıraya girmeye hazır." Bi adım attı. Nerdeyse dip dibeydik. "Seni bu kadar özel kılan ne?" Sanki sorduğu sorunun cevabını bana...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ℕ𝕒𝕓𝕖𝕣? 😘
𝚅𝚘𝚝𝚎 𖤐
❀•°•═════ஓ๑♡๑ஓ═════•°•❀
"Yapamazsın." Dediğime güldü. "Kardeş bağları var yapamazsın."
Soğuk ve sert bi ses tonuyla konuştu. "Bağları kesilebilir özellikle Eragon onu sevmezken."
Ne, nasıl? Duyguları ne zaman kontrol altına alabilmiştik. Buna ne zamandan beri gücümüz vardı? Umarım düşünmeye korktuğum kadar ilerlememiştiler.
Bu süvarileri bile yıkmaya yeterdi. Öyle bi güçdü ki haddi hesabı olmaya bilirdi.
Sormadım, çünkü bunun cevabını verecek kadar salak değildi.
Kafama aşağıya yukarı salladım. Bu işi rol yaparak öğrenmekten başka şansım yoktu. Başta bunu anlayabilirlerdi ama güvenlerini kazanana bilirsem işler değişirdi.
"Başka çaren yoktu zaten! Budala aşkın için bu kadar yüzsüz müydün?" Tiksinircesine baktı. Sanki kendinizi çok seviliyordu.
Bi anda kolunu duvara dayadı ve beni duvarla arasına sıkıştırdı. Onun enerjisi her yerde yankılanıyordu resmen. Çok merak ettim? Enerjisi bi anda değişince bunu bizde fark ettik. Ama anlaması zordu. Mutlu? Üzgün? Hayal kırıklığı? Ümit? Neşe? Bütün pozitif ve negatif duyguları nası bi anda yaşayabiliyordu.
Ona bakmak istedim. Gözleri ihanet ettiğimi mi sanmıştı. O gözlere kim ihanet edebilirdi.
Rol yapmak azda olsa bi işime yarar diye düşündüm ama az da olsa hissettiğim mutluluk duygusunu kalbimin durmasına yeterdi.
Sebebini öğrenmek, neden mutlu olduğunu sorgulamak istedim.
"Her zaman seni izliyor." Diye fısıldadı Ethan. Duymasına imkan yoktu. "Uykunda bile seninle, ve ben bundan rahatsız oluyorum." Yüzümde ki tek tutam parçasını itti. İğrençti. İstemiyorum, yapamam DEFOL!
Bu cümleleri sadece aklımdan geçirmiştim halbuki ve geçirdiğim gibi yere düştü. Önce mavi bi ışık parladı daha sonra kendini yerde bulmuştu.
Kulaklarım çınlıyordu. Etrafta her şey daha karanlıktı. Yer yüzü çevremde dolanıyordu sanki. Ellerimle başımı tuttum güçlükle yere yığılmadan önce bi el kafamın altında yerini aldı. Gözlerimi sıkı sıkı yumdum. Açarsam daha kötü olucaktı. O an nefes bile almak istemedim, her nefes alıp verdiğimde vücudum hareket ediyordu. "Canım yanıyor." Diye fısıldadı zorlukla. Dudaklarımı bile oynatmak istemiyordum. Bi şeyler vardı ama anlamıyordum. Kulağımda ki çınlama hepsinden beterdi.
Tüm yoğunluğun içinde bi ses yankılandı. Kafamın içine girmişti. "Göz-le-ri-ni aç." Heceleyerek söylemişti ama ben korkuyordum.
Ağzımı açtım, çığlık atıyordum, bana sessiz bi çığlık gibi geldiğinden ses tonumun kontrolü bende bile değildi. Tekrar etti. "Göz-le-ri-ni aç." Yine heceleyerek söylemişti ama daha baskındı.
