~• Amorphophallus Titanyum •~

~• The Jackalope •~

~•~•~•~

Parktaki yıpranmış bankta oturup kalabalık caddeye bakarken canlı akşam rüzgarı yanımdan esiyor. Sırtımdan bir ürperti geçtiğini hissedebildiğim için kıyafet seçimim o kadar da uygun görünmüyor. Ceket giyebilirdim ama dürüst olmak gerekirse bu kadar uzun süre dışarıda kalmayı planlamıyordum.

Kanım beynime hücum ederken hafifçe yalpalayarak ayağa kalktım. Yapacak daha iyi bir işim olmadığı için yürüyüşe çıksam iyi olur, artık istesem bile eve gidemem zaten. Uzun bir iş gününün ardından eve varmayı bekleyen arabaları umursamadan izliyorum.

Artık donuklaşan güneş, tozlu mavi gökyüzünde alçakta asılı duruyor, ufkun altına dalıp geceyi getirmekle tehdit ediyor ama parlak bir şekilde parlamaya devam ediyor. Ben kaldırımda dolaşırken tabelaların ışıkları sönüyor, işyerleri gece için kapanıyor.

Daha sonra tanıdık olmayan bir bar karşıma çıkıyor, elbette kapalı değil. Şehir merkezinden hiç bu kadar uzağa yürümemiştim, dolayısıyla buraya hiç rastlamadım, nadiren dışarı çıktığım gerçeğinden bahsetmiyorum bile. Sanırım kontrol etmekten zarar gelmezdi, titreyen büyük harflere baktım. "The Jackalope"

Soğuk metal kulpunu sıkı sıkı tutup kapıyı itiyorum ve güçlü bir viski ve sigara dumanı kokusuyla karşılaşıyorum. Bu tuhaf bir şekilde rahatlatıcı. Bir masaya oturuyorum, bu gece pek içecek havamda değilim.

Peluş koltuklar çok rahat, saatlerce burada oturabilirim ve asla ağrım olmaz. Uyuşukluğum benimle alay ediyor, ağır başımı aşağıya çekiyor ama etrafıma bakmak için başımı kaldırıyorum. Burası güzel bir yer, birkaç adam sigara tüttürüyor, duman yüzüme esiyor ama beni pek rahatsız etmiyor.

Diğer müşteriler birbirlerine karışıyor, mutlu bir şekilde sohbet ediyorlar. Bir kız arkadaşıyla şakalaşıyor, bir erkek ters takla atarken başarısız oluyor, her şey bir barın olabileceği kadar sakin. Ben sessizce insanları izliyorum, bu benim için suçlu bir zevk.

Ne zaman olduğunu tam olarak bilmiyorum ama sonunda kendimi uykuya bıraktım. Yorgun başımı yumuşak bir sesle yıpranmış ahşap masaya bırakıyorum. Koltuk huzurlu bir uykuya dalmamı sağlayacak kadar rahat.

~•~•~•~

Siktir...

Ne kadar süredir uyuyorum?

Sandalyemden fırlıyorum. İlk başta hâlâ barda olan kimseyi göremiyorum ama sonra köşede kambur bir figür farkediyorum. Barmen meşgul görünüyor, arkasını dönmüş ve bardakları yırtık bir bezle kurutuyor.

Köşedeki adama saatin kaç olduğunu sormaya karar verdim. Sinirlerimi bastırıp ona doğru yürüyorum. Beni hâlâ fark etmedi,sandalyesinde sessizce çömelmiş, hareketsizdi. "Şey... Affedersiniz?" dedim. Doğruldu ve masanın üzerinde dengesini sağladı.

"Üzgünüm..." diye mırıldandı, gözlerinle buluşmak yerine karmaşık çiçekli duvar kağıdını incelemeyi tercih etti. Derin bir nefes alırsın, "Ben sadece saatin kaç olduğunu merak ediyordum?" gergin bir şekilde soruyorsun. Parmakları duvardaki şarap deseninde geziniyor. Sanki transtan çıkmış gibi aniden kendini geriye atıyor.

"Neredeyse kapanış vakti geliyor..." diyor yumuşak ve ipeksi sesiyle, "Ben de bir arkadaşımı bekliyordum." Tam arkadaşım dediği anda, küçük, enerjik bir zencefil çılgınca sırıtarak banyodan fırlıyor. Bana belli belirsiz bir kediyi andırıyor... Veya bir tilkiyi...? "Pekala Lawrence, Hadi gi-" cümlenin ortasında durdu.

Kızıl saçlının yüzündeki sırıtış bir anlığına kayboluyor. "Burada başka biri daha mı var?" diye soruyor diğerine, kendini toparlamadan önce yüzünde kısa bir süreliğine panik beliriyor. "Peki o zaman benim adım Ren!" Yüzündeki geniş gülümsemeyle diyor, "Tanıştığımıza memnun oldum!"

Sanki bir şey bekliyormuş gibi bana bakıyor. Adımı istediğini hemen fark ettim ve ona "Y/N. Bende tanıştığımıza memnun oldum" diye cevap verdim. Her ne kadar sıradan bir tuhaflık hissi olmasa da birbirimize beceriksizce bakıyoruz. Bu ikisinin neyi var, bir şeyler olmalı.

"Her şey yolunda mı Lawrence?" Sarışına hitap ederek soruyorum. Titrek bir sesle cevap vermeden önce rahatsız bir şekilde kıpırdandı, "ah... Evet..." Ayağa kalkıyor, karşındaki Ren'e yaklaşırken bacakları gözle görülür şekilde titriyor.

O gergin bir şekilde bakıyor ve Ren bana güven verici bir gülümsemeyle bakıyor. En azından normal bir durumda güven verici olurdu. "Biliyorum!" Ren haykırdı, "Kapanmadan önce bize bir tur daha alacağım!" İtiraz etmeye çalışıyorum ama o çoktan barmeni rahatsız etmek için koşuyor.

Lawrence onun peşinden gitmeden önce orada garip bir şekilde oturuyor. Kendimi onların masasına bırakıp entrikalarını izliyorum. Sessizce ileri geri konuşuyorlar, bir bakıma tartışıyorlar. Ancak geri döndüklerinde gülümsediler.En ufak bir samimiyetsizlik belirtisi bile görmüyorum, Lawrence'ın yüzünde bile.

Sevimli mavi gözlü adam içkileri herkesin önüne koyarken içecekler masanın üzerinde tıngırdıyor.
İçeceklere doğru hareket etmiyorlar, onlara şaşkın şaşkın bakıyorum. Pekala, eğer onlar içmezlerse, ben içerim...

Masanın üzerinden Lawrence'ın önündeki içkiye uzanıyorum. Hızlı bir yudum almadan önce elime alıyorum. Rom ve kola... Her zamanki tercihim değil ama hoş ve rahatlatıcı. Ren, Lawrence'la birlikte korkmuş bir şekilde bakıyor. Garip bir şekilde bakarak içkimi bitirdim.

Tam teşekkür edeceğim sırada Ren sözümü kesiyor. "Geç oluyor..." diyor hızlı bir şekilde, kapıya bakarken. Lawrence biraz öfkelenmiş gibi görünüyor ama belli etmiyor. "Artık gitmeliyim..." diyor Ren, topuklarının üzerinde dönüp panik içinde kapıdan dışarı fırlıyor.

Lawrence da hızlanarak tilkiye benzeyen küçük çocuğu barın kapısından dışarı kovalıyor. Pencereden dışarı bakıyorum, karanlık, cadde boyunca uzanan zayıf fenerler tarafından aydınlatılıyor. Çantamı kapıp serin gece havasına, uzaktan bir motosikletin gürültüsüne adım atıyorum. Diğer ikisi görünürde yok.

Nerede kalabileceğimi düşünerek geldiğim yoldan geri dönerek yola koyuluyorum. Aniden bir el omzunu mengene gibi kavrar. Orada olmasını beklediğim son kişiyle tanışmak için hızla arkama dönüyorum.

"Lawrence?"

~•~•~•~

İlk bölümle yeni hikayemize başlamış bulunduk. Uzun süredir bu kitabı ingilizce bir şekilde okuyordum, ama aklıma bu kitabı çevirsem ne kadar güzel olacağı geldi. Sonra da yazardan izin aldım ve şimdi de ilk bölümü bitirmeyi başardım. Boyfriend to death oynayan pek fazla insanın olduğunu düşünmüyorum. ( En azından Türkiye'de) Ama eğer varsa da benim gibi kitabı çevirmekle kırk saat uğraşmayın diye bu hikayeyi çevirmeye başladım. 1 yada 2 hafta aralıklarla yeni bölüm atarım. Hikayeyi çevirmeme izin verdiği için de StradesLeftBall a teşekkür ederim. Sonraki bölümde görüşmek dileğiyle :)