kimseden kimseye mektup

sanırım olmuyor.

Olmuyor, yapamıyorum. Yaşamak denen şeyi kaldıramıyorum, ama bir o kadar istiyorum. Yaşamayı, nefesi içimde çekişimdeki o her anı istiyorum. Gezmeyi, barlara gitmeyi, belkide birdaha hiç görmeyeceğim birinden etkilenmeyi istiyorum kimsem. Bende hak ediyorum bence yaşamayı, intiharı ne kadar çok düşünsemde. Ölmek bile acı gelirken insana, bir o kadar yaşamakta zor. Sevmek istiyorum, canımla veya kanımla. Bende istiyorum barda dans etmeyi, bende istiyorum gittiğinde kimsemin yollarını gözlemeyi. Bende istiyorum herşeyiyle yaşayan insanları, yağmurun altında dans etmeyi. Geceleri sokakta gezebilmeyi, dinlediğim şarkıyla dans etmeyi, dilediğimce ağlayabilmek hatta gülebilmeyi. Herşey bir jilet kadar hafif ve kolay olabilir, ama herşey o jiletin keskinliği kadar ağırda olabilir. Bu ağırlıktan bıktım. Bende istiyorum çocuklar gibi koşup zıplayabilmeyi, belkide ruhumun özgür olmasını. Ama olmuyor, düşüncelerim ve bedenim ağır geliyor. Ruhumun hapisi aslında. Kaçmak istiyorum, gecenin bir yarısı bütün soy ismimi ve adımı silmek. Bende senin gibi kimse olmak istiyorum kimsem, kalbimde bir o kadar derinindeki yeri istiyorum. Belki orası sıcak, daha seni tanımadan koyduğum yer belki bir yuva. Seni arıyorum evet, bunu okuyanlar anlamiyor olabilir. Sana yazdığım günlükleri okumadılar. Ölmeden görmek istiyorum seni, belkide kendime sebep olmadan. Hala buna cesaret edemedim, geçirdiğim sinir krizinde bile tek yaptığım elimi duvara vurmaktı. Duygularımı hissedemiyorum, yavaşça yok oluyorlar. Gülüşümü kaybettim, sanırım birçok insanın istediği sakinlik üzerime çöküyor. Sanırım deliriyorum, hayatım ellerimden kayıp gidiyor ve ben izliyorum. Hiçbirşey yapamıyorum. Hayır, yapmak istemiyorum. Sadece müzik dinlemek, belkide ölmek istiyorum. Ağlayamıyorum kolay kolay, gülemiyorum yaptığım espirilere, bazen düşünmeyi unutuyorum. Denediğim yeni şeyler ne zevk veriyor ne mutlu ediyor. Sadece uzanıp müzik dinlemek istiyorum. Film ve dizi dahi izlemiyorum, oysa onlar hayatımın kaynaklarıydı kimsem. Sanırım bu kedimi yakın zamanda kaybettiğim için oldu. O gittikten sonra kendimde değişim hissettim, artık müezzaya (diğer kedime) daha yakın olabiliyorum. O ne kadar beni tırmalasa da. Ders çalışmak istemiyorum. Hatta ayağa bile kalkmamalıyım. Benim gibi boş biri olmamalı bile.. ama var yolunu bulamıyor. Yaşayamıyor.