Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 19 - Colette's verhaal

Een vrouw in een donkere jas stond op de parkeerplaats voor het kantoor. De zwarte stof wapperde in de gure wind. Was het Ricky? Een misselijk gevoel vulde Melody toen ze haar auto het terrein op stuurde. Pas toen ze dichtbij was, herkende ze haar gezicht als dat van Colette. Opgelucht haalde ze adem. Ze duwde het portier open en forceerde een glimlach. 'Goedemorgen, bedankt dat ik langs mocht komen.'

'Geen probleem. Ben je alleen?' De vrouw keek naar haar donkere auto.

'Ja, vandaag wel.'

Haar ogen vormden spleetjes. 'Waarom?'

'Heb je het nieuws gezien?'

'Ja.'

'Daarom.' Melody bestuurde het gezicht van de vrouw. Colettes kalme uitdrukking verraadde niet wat er in haar omging. Ze moest een goede niverial zijn geweest.

De vrouw keek naar de deuren van het gebouw achter haar. 'Wil je binnen gaan zitten of is wandelen goed?'

'Wandelen is prima.' Melodys ogen gleden kort naar de lucht. Er hing een dichte bewolking, maar het voelde niet dreigend. 'Is het goed als ik dit opneem?'

Colette knikte en liep de parkeerplaats af. 'Denk je dat ik wat met die e-mails te maken heb?'

'Nee, ik weet waar ze vandaan komen.' Melody zette de geluidsopname app van haar mobiel aan. 'Ik ben hier omdat ik de ontslag rapporten van het Niverium heb doorgelezen. De situatie waarin jij weg bent gegaan voelde vreemd.'

Colette haalde haar schouders op. 'Mensen met gaven als mij krijgen niet veel genade. Ik dacht dat je dat wel wist.'

Melody knikte zacht. 'Dat weet ik heel goed. Kun je je nog herinneren hoe de situatie ontstond?'

'Niet echt. Het is al jaren geleden en ik heb het achter me gelaten.'

'Ja, dat kan ik me voorstellen. Was je niet ontzettend boos?'

'Natuurlijk, dat ben ik nog steeds. Alleen is dit hoe de wereld werkt. Ik heb er mijn baan van kunnen maken om anderen te beschermen terwijl ze het systeem navigeren.'

'Kun je me iets meer vertellen over waarom je zo boos was?'

'Je stelt veel vragen.' Colette pauzeerde. Het lukte haar niet meer om rustig te klinken. 'Wat probeer je te bereiken? Het was een dom ongeluk.'

'Ik denk niet dat het jouw schuld was,' zei Melody zo kalm als ze kon. 'Eerlijk gezegd weet ik zeker van niet.'

Colette werd stil. Haar hoofd zakte langzaam. 'Het was een drukke week en het was allemaal te veel, maar ik had de controle nooit mogen verliezen.'

'Kun je het moment beschrijven?'

'We zaten in de kantine en er was een best vurig gesprek over de reorganisatie gaande. Wat er precies gezegd werd weet ik niet, maar het werd me allemaal te veel. Van Hulzens geschreeuw, de toon waarop de anderen praten.' Colette liep langzaam verder. Ze maakte geen oogcontact meer. 'Ken je dat gevoel wanneer je kracht je helemaal leegzuigt? De kou die je dan overvalt.'

Melody knikte.

'Dat gebeurde nog voordat mijn kracht mijn lichaam verliet. Ik had de kantine uit moeten rennen, maar ik bleef zitten. Plotseling deed mijn kracht zijn eigen ding. Het was bijna alsof er iemand anders in mijn lichaam zat. Gelukkig begrepen mijn collega's direct wat er gaande is en hielden ze afstand tot ik de controle terug had, maar je weet hoe erg het mis had kunnen gaan.'

Dat klonk akelig veel als wat Van Hulzen bij haar had willen doen. Had Colette door hoe ze bespeeld was. 'Koud als in hetzelfde gevoel wanneer iemand je hoofd binnen dringt?'
'Zo zou je het kunnen beschrijven.'