Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 21 - Huize Hauxwell

De open voordeur was het eerste wat Melody zag, toen ze Dominique's oprit opliep. Ze zocht naar de persoon die hem open had gedaan, maar achter de deur was enkel een donkere gang te zien. Een koude rilling liep over haar rug. Dit klopte niet.

Ze versnelde haar pas. De witte steentjes knerpten luid onder haar schoenen. Zo nu en dan dacht ze rood te zien. Ze wist niet of de stenen zo hoorden, of dat het bloed was. Misschien verbeeldde Melody zich dit wel. Hoe wist ze eigenlijk dat dit geen nachtmerrie was?
Dit huis leek niet eens op dat van Dominique. De lichtjes stonden niet aan en de normaal zo gezellige gordijnen waren gesloten. Dit voelde meer als Louis' woning.

Melody liep verder naar de deur. De deurmat lag scheef. "Zonder pizza geen toegang," stond er nog steeds geschreven. Alleen zat er een donkere vlek net boven het woord pizza. Het was gewoon modder of misschien verf, loog Melody tegen zichzelf. Haar ogen dwaalden de donkere gang in. Er waren meer vlekken te zien. Donkerrode vegen liepen over de grond en de witte muur waar Dominique's collage hing. Een telefoon lag halverwege op de grond. Een zacht pling geluid zorgde ervoor dat het scherm even oplichtte.
Melody sprong geschrokken achteruit. 'Dominique?'

Er kwam geen antwoord. De stilte voelde killer dan hij ooit gedaan had. Ze was dood. Van Hulzen had het gedaan. Hij had besloten dat wraak op haar nemen te lastig was, dus nu had hij het op haar vrienden gemunt.

Melody dwong zichzelf om over de drempel te stappen. De schaduwen van het huis verwelkomden haar. Met elke pas die ze zette werd ze overspoeld door misselijkheid. Ze wilde zich omdraaien en wegrennen. Ze wilde terug naar huis rijden en zich verstoppen onder haar bed. Maar dat kon niet. Ze moest weten wat er gebeurd was. Misschien kon ze nog iets doen. Het hoefde nog niet te laat te zijn.

Maar dat was het wel, fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Ze wist niet zeker of het haar gedachten waren, of die van haar schaduwen. Ze liep door de gang naar de woonkamer. Door de deur zag ze een donkere vorm op de grond liggen. 'Dominique?' Het woord kwam moeizaam uit haar pijnlijke

Ze rende de kamer in. 'Dominique?' Ze haastte zich naar de vorm toe. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een vrouw was met kort haar. Ze plaatste haar hand op haar schouder. 'Hallo? Kun je me horen?'

Kwam geen antwoord. Melody boog zich over de vrouw heen om haar gezicht te zien. Misselijkheid overspoelde haar. Colettes wijd opengesperde ogen staarden haar aan. Er was een rode plas bij haar keel. Melody pakte haar pols vast om te zoeken naar een hartslag, maar haar bevende vingers vonden niks. 'Alsjeblieft, zeg iets,' fluisterde ze. Tranen welden op in haar ogen. Moest ze haar reanimeren? Wat hadden ze bij haar training ookal weer gezegd? Waar was Dominique eigenlijk? Ze schoot overeind en keek de kamer rond. Meubels stonden scheef en de kussens lagen naast de bank. Een van de kasten had drie ronde gaten.

'Dominique!' Ze rende de kamer uit, terug de gang in. Haar ogen schoten onrustig heen en weer. Er zat een grote rode veeg op de eerste trede van de trap. Was haar vriendin boven? Melody sprintte de treden op. Tranen rolden over haar wangen. Ze vermengden zich met het bloed op de grond. 'Dominique, waar ben je? Dominique alsjeblieft zeg iets!'

Melody haatte de stilte die volgde. Ze haatte het besef dat als een schaduw door haar lichaam kroop. Ze wilde niet geloven dat dit meer dan een droom was. Maar ze had dit eerder gezien. Deze brutaliteit, een tentoonstelling van pure kracht en waanzin. Ze wist hoe het hoorde te eindigen. Hoe het in dit huis had moeten eindigen.
Muizen hoorden het niet van katten te winnen.

Ze rende de bovenverdieping door, naar de enige deur die open stond. Het was de inloopkast. Kleding en schoenen lagen door de hele ruimte verspreid. In het midden lag Dominique. Er zat bloed over haar hele lichaam. Het kleefde aan haar handen en bedekte haar nek. Haar mond hing een klein stukje open en haar ogen waren half dicht.