Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 24 - Een vonk van woede

Raul keek Melody verschrikt aan toen ze de het CCNG binnen stapte. 'Je gaat toch niet aan het werk?'

'Nee, Tristia wilde met me praten over gisteren.'

De opluchting op zijn gezicht was zichtbaar. 'Goed. Hoe is het met Dominique? Heb je al nieuws?'

'Ze was vanochtend even wakker, praten was lastig, maar we hebben wat getypt. Ze vond dat ik jullie moest vragen om haar kleding naar de wasserij te sturen, dus ik denk dat het goed met haar gaat.'
Raul grinnikte zacht. 'Is dat echt wat ze vroeg?'

'Onder andere.' Ze haalde haar telefoon uit haar zak en liet hem het berichtje zien.

'Haar hoofd doet het in elk geval nog.' Hij keek hoofdschuddend naar het scherm. 'Ik ben benieuwd wat Tristia hiervan vindt.'

Melody wist niet hoe ze daarop moest reageren. Ergens maakte het haar niet zoveel meer uit wat Tristia ervan vond. Ze wilde weten waarom niemand iets gedaan had. Ze wilde begrijpen waarom ze het zo lastig vonden om in te grijpen. Misschien was ze wel hopeloos op zoek naar een excuus dat niet bestond, maar ze moest Tristia een kans geven. Melody wilde geloven dat iets de vonk van woede in haar hart kon doven. Want het zou niet lang duren voordat hij in een vuurzee zou veranderen.

'Ik ga zo trouwens naar Dominique toe. Als ze wakker is, wil ik haar graag vragen naar de gebeurtenissen. Is er nog iets wat ik over haar moet weten?'

'Verwar haar gedrag niet voor roekeloosheid of dwaasheid. Ze is een van de meest berekende personen die ik ken.' Melody keek kort op het scherm van haar mobiel. Zelfs Dominiques bericht aan het CCNG was doordacht, al leek het niet zo. 'Ik moet gaan. Tristia wacht op me.'

Raul gaf haar een knikje. 'Veel succes.'

Dat ging ze nodig hebben, maar Tristia meer dan haar. Melody liep de gang door, richting het kantoor van de vrouw. De deur stond op een kier. Binnen zag ze twee personen zitten. Ze klopte kort op de deur en trok hem toen open. 'Hallo.'

Tristia keek haar richting uit en glimlachte. 'Fijn dat je er bent Melody. Alana zit er ook even bij.'

Melody knikte zacht en ging op de stoel naast haar baas zitten. Haar ogen dwaalden de ruimte door. Er hing een vreemde spanning in de lucht. Haar ogen gleden langs de planten, het raam en de papieren op het bureau. Er klopte iets niet. Ze kon het niet plaatsen, maar er was iets veranderd.

Alana draaide zich naar haar toe. 'Heb je kunnen slapen?' De vrouw keek haar bezorgd aan. 'Ik hoorde dat je de hele nacht in het ziekenhuis hebt gezeten.'

'Mijn vrienden hebben me naar huis gebracht,' zei Melody zacht.

'Dan heb je goede vrienden.'

Melody glimlachte zwak. 'Dat heb ik zeker.'

Tristia knikte zacht. 'De reden dat ik je heb gevraagd om te komen, is dat ik graag wil weten of je nog wat gezien hebt. Ben je direct uit het werk naar Dominique gegaan?'

'Nee, ik heb even rond gereden om mijn hoofd te legen, maar na een poos werd ik nerveus omdat ze altijd binnen seconden op berichtjes reageert. Toen ben ik naar haar huis gereden.'

'Hoe laat was dat?'

'Ik weet het niet zeker, maar ik denk kwart voor zes?' Ze keek haar collega's vragend aan, alsof zij het antwoord wel hadden. 'Ja, het moet rond die tijd zijn geweest,' besloot ze toen niemand reageerde. Haar ogen gleden opnieuw het kantoor rond. De planten leken minder te woekeren en alle boeken in de kast stonden recht. Dat moest zijn wat er veranderd was. Tristia had opgeruimd.

'Wat zag je toen je bij haar huis kwam?'

'Het voelde anders. Er stonden geen lampen aan en de deur was open. Het witte grind had rode spikkeltjes. Ik denk dat dat laatste gewoon zo hoorde, maar het voelde opeens vreemd.' Melody voelde tranen in haar ogen opwellen. Zorgvuldig beschreef ze aan haar collega's hoe ze Colette had gevonden en daarna naar Dominique op zoek was gegaan.
'Heb je een pauze nodig?' vroeg Tristia toen ze was uitgepraat.

Melody schudde haar hoofd. 'Het is oké,' zei ze, ook al gonsde haar hoofd en stroomde de adrenaline opnieuw door haar aderen. Het was alles behalve oké. En iedereen in deze ruimte wist dat. 'Ik heb Dominique trouwens gesproken en ik moest wat van haar doorgeven,' veranderde ze het onderwerp. Ze haalde haar telefoon uit haar zak. Het scherm stond nog open op de notitie app.

Tristia boog naar voren om het te kunnen lezen. Haar ogen schoten snel over de regels. Alana deed hetzelfde. De vrouw wisselde een korte blik met haar colega. 'Ben jij het met je vriendin eens, Melody?'

Ja. 'Ik weet niet of ik het zou verwoorden, maar ik vraag me wel af waarom het zo lastig is om hem te arresteren. Ik heb jullie alles gegeven wat ik kon vinden en nog vinden jullie een stabiel Niverium belangrijker, dan mensenlevens.'

'Het spijt me dat je dat zo ervaart. We doen ons best, maar het ontwrichten van het Niverium kost mensenlevens. Daarnaast hebben we geen direct bewijs voor zijn betrokkenheid.'

'Geen bewijs?' Melody voelde haar mond een stukje open zakken. 'Hebben jullie hem niet in de gaten gehouden. Als hij de opdracht heeft gegeven, dan moeten jullie toch iets hebben gezien.'

'Wij zijn beperkt in de acties die we mogen nemen. Daarnaast kunnen we mensen die op eigen houtje dingen gaan doen, niet altijd op tijd beschermen. Als je iets tegen ons had gezegd, hadden we misschien een beschermingsnetwerk kunnen opzetten.'

Melody voelde een brok in haar keel ontstaan. Het liefst wilde ze wegzinken in haar stoel. 'Dus jullie denken dat het mijn schuld is?'

'Nee, Melody,' zei Tristia snel. Ze wierp Alana een boze blik toe. 'Jij kon hier niks aan doen.'
Alana reageerde niet. De vrouw keek haar simpelweg aan. Haar donkere ogen waren leeg en onsympatiek.

Het kostte Melody moeite om de tranen in bedwang te houden. 'Het is niet erg als je dat denkt. Wat we hebben gedaan was dom en roekeloos. Dus ja, misschien is dit mijn schuld.' Het was alsof lijm haar lippen bij elkaar wilde houden. Het wilde deze woorden er niet uitlaten. Maar Melody's hart kon ze niet meer binnenhouden. 'Maar als we niks hadden gedaan, zouden er ook mensen sterven. En jullie beschermingsnetwerk werkt duidelijk ook niet. Dus wat wil je dat ik anders doe? Dat ik mijn mond dichthoud en wacht tot de volgende aan het hek van het Niverium wordt gespiest?'

'Rustig Melody,' probeerde Alana. 'Je weet dat Ricky geen goed persoon was. Als je in die kringen verkeerd dan-'

'Ze deed vreselijke dingen, maar ze is alleen dood, omdat ze mijn leven heeft gered. Niet om al het andere wat ze deed.' Melody schoof haar stoel achteruit. 'Ik had gehoopt dat je me een goede reden kon geven, waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Maar het enige wat jullie doen is anderen de schuld geven van je eigen falen.' Ze liep naar de deur.

'Melody, wacht!' Tristia schoof overeind.

'Waarom zou ik wachten? Het enige wat ik wil is dat jullie die Van Hulzen arresteren en het is duidelijk dat jullie dat niet gaan doen.' Ze liep in stevig tempo de gang door. 'Het wordt tijd dat ik dit zelf oplos.' Melody keek om naar Tristia's kantoor. Haar leidinggevende was in de deuropening tot stilstand gekomen. Ze zei niet dat ze dit konden oplossen, ze probeerde niet uit te leggen waarom en ze bood haar excuus niet aan. Ze keek slechts naar het laaiende vuur wat ze ontketend had.Melody wendde haar blik af. Ze zou haar laten zien hoe het eruit zag als de wereld brandde.