Schaduw brenger | Deel 4

Hoofdstuk 26 - De confrontatie

Dit was het einde, maar dat wisten de niverials nog niet toen Jacob en Melody samen het Niverium in liepen. Nieuwsgierige ogen volgden hen door de gangen, maar niemand sprak hen aan.

'Ik denk dat het het beste is om het in het openbaar te doen,' zei Jacob, toen ze zijn kantoor binnen stapten. Hij opende een lade en trok er een formulier uit. 'Dan kan hij je niks maken.'

'Met zijn gave kan hij me alles maken.' Melodys ogen gleden over het papier. Het was een arrestatiebevel.

'Als het misgaat, grijp ik in,' beloofde de niverial. 'Kun jij mij het bevel geven om hem te arresteren, zodat we de regels niet breken?'

Melody knikte. Een gespannen glimlach vulde haar lippen. 'Jacob, kunnen jij en de andere niverials Van Hulzen voor me arresteren.'

'Natuurlijk. Ik vul een formulier in.' Jacob zette wat kruisjes op het papier en plaatste zijn handtekening eronder. 'Melody, aangezien ik dit niet in mijn eentje kan, beveel ik jou als burger om mij te helpen.'
Ze grinnikte zacht. Dit voelde als iets wat Dominique had kunnen bedenken. Misschien waren Jacob en haar vriendin helemaal niet zo verschillend, realiseerde ze. 'Kun jij hem naar de kantine brengen? Dan doe ik de rest.'

Jacob knikte. 'Dat lijkt me een goed plan.' Hij overhandigde het formulier. 'Doe voorzichtig.'

'Jij ook.' Ze stopte het papier in haar tas en liep naar de deur. Hier ging ze dan. Het voelde vreemd om dit te doen. Van Hulzen arresteren had een uur geleden nog onmogelijk geleken, maar nu had ze het via een loophole voor elkaar gekregen. Het kostte haar moeite om haar mondhoeken op hun plek te houden.
Ze zou niet moeten lachen. Het was nog niet voorbij. Van Hulzen zou alles doen wat hij kon om dit te voorkomen. Als het hem lukte, zou zij straks alsnog degene zijn die handboeien om had. Dit was dan wel het einde, maar het hoefde geen goed einde te zijn.
Melody stapte de gang in en liep richting de kantine. Haar ogen schoten gefocust heen en weer alsof elk detail er toe deed. De posters aan de muren, de verschillende deuren met hun naambordjes en de vrouw die ze passeerde. De kantine deuren, waarachter genoeg mensen zaten die ze kende. Wat zouden zij straks zien? Zouden ze ingrijpen? Zo ja, wiens kant kozen ze?
Melody duwde de deuren open en stapte naar binnen. Ze hield haar hoofd omlaag en liep naar de dichtstbijzijnde lege tafel. Niemand leek op haar te letten. Ze waren te druk bezig met hun gesprekken. Het geroezemoes vulde Melody's hoofd als een irritant soort ruis. Haar hartslag steeg langzaam. Hoe moest ze dit ooit voor elkaar krijgen?
Adem, herinnerde ze zichzelf. Ze was hier voor getraind en dit was niet haar eerste confrontatie met Van Hulzen. De vorige twee keren had ze hem ook weten te weerstaan. Ze had al zo vaak gevochten en op zoveel verschillende manieren. Dit was slechts het volgende moment waarop ze dat moest doen. Dat een hoofdstuk hier eindigde, betekende niet dat het boek voorbij was.
Haar ogen gingen terug naar de deur. Gespannen tikte ze tegen het tafelblad, terwijl ze wachtte tot Jacob terug zou komen. Waarom duurde het eigenlijk zo lang? Hij hoefde hem alleen te vragen om naar de kantine te komen. Wat als Van Hulzen iets gedaan had?

Nee, vertelde ze zichzelf. Alles wat Van Hulzen kon doen, was Jacob dwingen om ergens heen te teleporteren. Niet echt effectief, aangezien Jacob direct weer terug kon keren. De niverial leider was echt niet zo dom om dat te proberen.

Eindelijk gingen de deuren van de kantine open. Van Hulzen stapte met grote passen de ruimte in. 'Lucas,' bulderde hij. Zijn luide stem zorgde ervoor dat de zaal in een keer stil werd.
Achter hem zag Melody Jacob staan. De man deed zijn best om een glimlach te onderdrukken. Hij leek haar volledig te vertrouwen.

'Waar is Lucas?' Herhaalde Van Hulzen. Hij beende verder de ruimte in.

'Hij is vandaag vrij,' zei een stem ergens achterin de ruimte. 'Wat is er aan de hand?'