AFRA

5.Bölüm

AFRA'DAN

Birileri başımda konuşuyordu ama benim gözümü bile açmaya halim yoktu.

"Uyanmayacak mı?"

"Uyanır birazdan."

Gözlerimi zorlukla araladığım da karşımda babamı gördüm.

Üzgün gözlerle bana bakıyordu.

"Neredeyim ben?" Dedim kendime gelmeye çalışırken.

Yatakta dikleştim. Aşırı yorgun hissediyordum ve her yerim ağrıyordu.

"Niye gittin kızım?" Dedi babam üzgün bir sesle.

Başımı yere eğdim.

Ne diyecektim ki? Onları hayalkırıklığına uğratmıştım.

"Özür dilerim." Dedim utançla.

"Özür dileme kızım. Biz sadece neden gittiğini merak ediyoruz. Eğer bizi sevmediyse-"

"Sevdim. Sizi çok sevdim." Dedim hızla.

Onları sevmediğimi düşünmelerini istemiyordum.

"Niye gittin o zaman güzel kızım?" Dedi titreyen sesiyle.

Cevap vermedim.

"Gitmeyin kızın üstüne evde konuşuruz bunları." Dedi ayaz.

Gözüm odadaki koltuğa oturmuş ve gözleri kıpkırmızı olmuş arafa takıldı.

Bana bakmıyordu sadece yere bakıyordu.

"Refakatçi olarak ben kalacağım bu gece." Dedi Araf.

"Oğlum ben kalırım sen eve geç." Dedi annem.

"Yeterince yoruldunuz anne siz eve geçin ben kalacağım bu gece."

Annem kafasını salladı.

"Aç mısın?" Diye sordu Akgün.

Ne yemek ne de başka bir şey sadece uyumak istiyordum.

"Uyumak istiyorum." Dedim kafamı yastığa koyarken.

"Biz çıkalım o zaman uyanınca Araf abin sana yemek yedirir."

Kafamı sallayıp gözlerimi kapattım.

...

Saçımda dolanan ellerle gözlerimi açtım.

"Uyandın mı güzelim?"

Kafamı sallayıp oturduğum yerde dikleştim.

"Daha iyi misin?"

Cevap vermedim.

"Sana bir şey soracağım. Ama doğru cevap vereceksin."

Derin nefes alıp tekrar konuştu.

"O sırtındaki yara." Dedi.

O anları hatırlayınca gözlerimin dolmasına engel olamamıştım.

"Anlat bana bebeğim ben abinim senin." Dedi baş parmağı ile yüzümü okşarken

"İstemiyorum." Dedim omuz silkerek

....

"Abartma." Dedi annem babama dönüp.

"Ne abartma!? Gecenin bu saatinde ne işi vardı dışarıda?"

"Ben izin verdim, arkadaşına gitmiş."

"Hadi be oradan! Ne arkadaşı sürtmeye gitmiştir bu!"

"Baba yemin ederim aslının yanındaydım!"